จิตสุดท้าย...ก่อนดับ

ผู้เขียนคิดอยู่เสมอครับว่า..

ในบรรดาลูกของแม่ 6 คนพี่น้องนั้น... ทำไมถึงมีนิสัยใจคอไม่เหมือนกันเลย...สักคนเดียว

..

ตลอดระยะเวลา กว่า 50 ปีแล้วที่ได้เกิดและเติบโตขึ้นมา...ได้เห็นความสวยงามของโลกใบนี้

..

..

ช่วงเวลาของชีวิต ...ช่วงเวลาขาลงของสะพานโค้งแห่งชีวิต..

จวบจนกระทั่งวันนี้....การได้พิจารณาความจริงที่เกิดขึ้นจากใจของเรานั้น

ทำให้ผู้เขียนได้เห็น..ร่องรอยของชีวิต.. รอยเท้า ทางเดินในชีวิตของตัวเอง

..

..

มันเป็นเช่นนั้นของมันจริง ๆ นะ

พระอาจารย์หลวงพ่อฯ ท่านเคยพูดไว้ว่า...จิตของคนที่จะดับนั้น เป็นจิตที่อ่อนมาก หากเขาคิดเรื่องใด วนเวียนแต่เรื่องใด นั้นแหละคือวาระจิตของคน ๆ นั้น

และเมื่อได้เกิดขึ้นมาใหม่..ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม... ความผูกพันของจิตก่อนดับนั้นจะตามติดตัวมาเสมอ

..

บางครั้งผู้เขียนยังอดเสียใจ..น้อยใจในบางสิ่งบางอย่างที่คนบางคน พูดบางสิ่ง กระทำบางอย่าง ต่อผุู้เขียนไม่ได้

มาวันนี้ ...ความรู้สึกเปลี่ยนไป ความคิดของเราเปลี่ยนไป...จริง ๆ

..

..ทุกอย่างมันมีเหตุ มีปัจจัยของมันเสมอ...

..

ไม่เสียดายวันเวลา....ที่ได้เกิดและลืมตามองโลกที่สวยงามใบนี้เลย

..

..

ผู้เขียนขอกราบขอบพระคุณพ่อกับแม่ ที่ท่านมอบเลือดเนื้อ ชีวิตและจิตวิญญานให้กับผู้เขียน...

ทำให้ผู้เขียนได้เรียนรู้... และทำบางสิ่งบางอย่างในชีวิตที่ตัวเองอยากทำ

หลังจากที่ได้เดินผ่านช่วงสะพานโค้งของชีวิต...นี้มาแล้ว

และต่อไป....จวบจนสุดสาย...ปลายทางของชีวิต