จุดหมายต่างปลายทางไม่เปลี่ยว

แล้วผู้เขียนก็ชักไม่แน่ใจว่านั่งรถถูกสายหรือเปล่าเมื่อมองไปข้างหลัง มีผู้โดยสารนั่งอยู่เพียงคนเดียว รวมผู้เขียนหนึ่งคน กระเป๋ารถเมล์สาวสวยอีกคนและคนขับที่ใส่แว่นกันแดด รวมเป็น 4 คนเท่านั้นเองสำหรับเที่ยวเวลาเกือบเก้าโมงเช้าวันนั้น เมื่อกระเป๋ารถเมล์คนสวยมาเก็บค่าโดยสารผู้เขียนจึงถามว่ารถเมล์สายนี้จะนำผู้เขียนไปถึงจุดหมายหรือไม่

"ไปท่าช้างค่ะ แต่เดินอีกนิดเดียวก็ถึงท่าพระจันทร์ค่ะ"

ผู้เขียนตั้งใจแต่แรกแล้วว่าจะนั่งรถเมล์ไปม.ธรรมศาสตร์เพื่อแสดงความยินดีกับลูกสาวเพื่อนคนหนึ่งและเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่ได้เจอกันมานานมากกว่า 30 ปี ด้วยเข้าใจดีว่าคงหาที่จอดลำบากมากๆเลยล่ะสำหรับงานนี้

รถเมล์คลานต้วมเตี้ยมฝ่าดงรถที่ติดกันเป็นแพทั้งบนทางด่วน ลงทางด่วน แล้ววกไปวนมาจนผู้เขียนชักไม่แน่ใจอีกครั้ง เพราะพอลงทางด่วนคนที่นั่งอยู่ข้างหลังลงไปแล้ว และยังไม่มีใครขึ้นมาอีก จนถึงสนามกีฬาฯจึงมีคนขึ้นมาบ้าง แต่บางคนขึ้นมาถามเส้นทางพอไม่ใช่ก็ลงไปอีก

มีผู้โดยสารมากขึ้นก็อุ่นใจขึ้นมาบ้างว่ามีเพื่อนร่วมทางแล้ว บางคนถามจุดหมายปลายทางที่เดียวกันกับผู้เขียน และมั่นใจว่ามาถูกทางแล้ว

บัณฑิตกับแม่สะอาด(เสื้อขาว)ที่เหลือคือเพื่อนๆ ชุมแพศึกษา 6/2 ที่บางคนเพิ่งจะเจอกันหลังจากกัน 30 ปี....

แม้ระหว่างทางเปล่าเปลี่ยวแต่ปลายทางไม่เดียวดาย....

....................

()

เขียนใน GotoKnow โดย พ.แจ่มจำรัส
ใน ลมหายใจของการท่องเที่ยว

คำสำคัญ (Tags): #เพื่อน#ชุมแพศึกษา ม.6/2#ม.ธรรมศาสตร์

หมายเลขบันทึก: 597471เขียนเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2015 13:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2015 13:33 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน