"การค้นหาข้อเท็จจริง" ... (วันอังคารที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๕๘)

ปรัชญา "รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง"
ผมขอลองนำมาใช้เพื่อค้นหาข้อเท็จจริงบางอย่าง
เกี่ยวกับสถานศึกษาที่ผมเข้ามารับผิดชอบ

การได้มาซึ่งข้อมูลที่ต้องการ คือ

๑. เว็บไซต์ของสถานศึกษานี้
๒. การสอบถามผู้เคยทำงานร่วมกับสถานศึกษานี้
๓. การสังเกตพฤติกรรมของบุคลากรแต่ละคน
๔. เอกสารการมอบงานจาก ผอ.คนก่อน

เว็บไซต์สถานศึกษา ... ผู้จัดทำคงทำไปงั้น ๆ ข้อมูลยังไม่ชัดเจน
การสอบถาม ... ฟังหู ไว้หู ไม่เชื่อถือทั้งหมด รอการพิสูจน์อีกที
การสังเกต ... คงใช้เวลาพอสมควร และใช้ข้อมูลการสอบถามมาประกอบอีกที
เอกสาร ... ก็ต้องใช้เวลาอ่านและทำความเข้าใจก่อน

สิ่งที่ค้นพบ ได้แก่

๑. สถานศึกษานี้ไม่เคยได้รับการดูแลจริง ๆ จัง ๆ จากผู้บริหารคณะ
ทำให้ขาดแคลนทุกอย่าง เช่น บุคลากรที่มีศักยภาพ, ระบบและกลไกในทุก ๆ ด้าน ฯลฯ

๒. เมื่อขาดการดูแลเอาใจใส่ วัฒนธรรมองค์กรที่แย่ ๆ จึงเกิดขึ้นตามมา เช่น
ใครมาเป็นผู้บริหารจะได้รับการประจบประแจงเพื่อการเอาตัวรอด หรือ เพื่อขั้นเงินเดือน,
การใส่ร้าย ใส่ความ การแตกความสามัคคี ขาดการให้น้ำใจซึ่งกันและกัน,
คุณครูสอนหนังสือไปวัน ๆ เจ้าหน้าที่ก็ขายผ้าเอาหน้ารอด ฯลฯ

๓. บุคลากรไม่ได้รับการดูแล เช่น สถานะเทียบเท่าแค่พนักงานมหาวิทยาลัยสายสนับสนุน
ไม่สามารถทำผลงานวิชาการได้ดั่งอาจารย์มหาวิทยาลัย ซึ่งต่างจากโรงเรียนลักษณะนี้หลายแห่ง
นั่นคงเป็นประเด็นหนึ่งที่ คุณครูทำงานไปวัน ๆ

๔. ศักยภาพผู้นำของหัวหน้าสำนักงาน หัวหน้าฝ่ายก็ไม่เพียงพอที่จะนำฝ่ายได้
ทำให้กำลังคิดอยู่ว่า จะดึงผู้เชี่ยวชาญด้านต่าง ๆ เข้ามาช่วยได้อย่างไรบ้าง
และมีวิธีีไหนบ้าง

๕. การกลั่นแกล้ง เหยียบเท้ากันเป็นเรื่องปกติเกินไปในองค์กรนี้
ทำให้องค์กรเดินถอยหลัง เพราะความหวาดระแวงซึ่งกันและกัน

๖. ผู้ปกครองก็คงไม่ได้ไว้วางใจตัวองค์กรมากนัก เพราะหลายครั้งในระยะหลัง ๆ
มักจะมีปัญหาการร้องเรียนอยู่บ่อยครั้ง

๗. ทิศทางขององค์กรจะเดินไปทางไหน ก็ไม่มีใครรู้
เห็นมีเด็กได้รางวัล คนมาดูงาน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเน้นเรื่องอะไร

๘. วิชาการอ่อนหรือเปล่ายังไม่รู้ แต่ความเป็นเลิศไม่เกิดแน่นอน

๙. พัสดุการเงิน โครงการมีรอยรั่วที่เกิดจากความผิดพลาดในทำงานเสมอ

๑๐. นี่เป็นโรงเรียนระดับประถมศึกษาที่มีเด็กปกติและเด็กพิเศษเดินชนกัน
ไม่มีระบบแยกแยะอะไรทั้งนั้น (อืมม มั่วจริง ๆ)

ฯลฯ

คำถามที่ตั้งเอาไว้ตอนนี้ คือ

๑. ทำอย่างไร จะทำให้ "คน" ดั้งเดิม มีเป้าหมายร่วมกัน
๒. ทำอย่างไร จะดึงผู้เชี่ยวชาญเข้ามาช่วยพัฒนาได้
๓. ทำอย่างไร จึงจะเปิดรับสายเลือดใหม่เข้ามาเพื่อการเปลี่ยนแปลงได้
๔. จะจัดระบบการบริหารจัดการสำนักงานใหม่ได้อย่างไรบ้าง
๕. ฐานข้อมูลบุคลากรและนักเรียนมีหรือยัง ควรประสานกับมหาวิทยาลัยหรือไม่
๖. งานวิจัยที่คุณครูขอแหล่งทุนต่าง ๆ นั้น มีคุณภาพจริงหรือไม่
๗. สถานศึกษานี้เน้นอะไรกันแน่ ความสุข ความทุกข์ หรือตาม ๆ กันไป
๘. อะไรคือบทบาทและหน้าที่ของสถานศึกษาแห่งนี้

ฯลฯ

สิ่งที่พอทำได้ คือ

๑. เฝ้าสังเกต เรียนรู้ และเก็บข้อมูลให้ได้พอสมควรก่อน
๒. สิ่งไหนไม่เข้าใจ ต้องเร่งหาความรู้
๓. เตรียมดึงผู้เชี่ยวชาญที่ตนเองรู้จักมาช่วย
๔. หากพบความคุ้นชินในการประพฤติไม่ดีของคนในองค์กร
อาจจะต้องมีการจัดการให้เด็ดขาดมากขึ้น
๕. เรียนรู้หลักการบริหารคนให้ได้มากขึ้น

ฯลฯ

สิ่งที่หนักใจและเตรียมใจไว้ก่อน คือ

๑. วิธีการทำงานของ ผอ. คือ ลอยตัว โยนงานโดยให้เรียนรู้เอง และไม่รับผิดชอบ
๒. คนในองค์กร ทำตัวผิดศีลผิดธรรม และเบียดเบียนเพื่อนร่วมงานเสมอ
๓. ผู้ปกครอง คือ คนที่ต้องพูดให้เข้าใจในสิ่งที่กำลังจะทำ
๔. เวลา คือ มีน้อยมาก เนื่องจากยังมีภาระงานเท่ากับอาจารย์มหาวิทยาลัยปกติ
มีคุมสอบ มีปฏิบัติภารกิจต่าง ๆ เหมือนปกติ เช่น งานพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตร

ชินจุนโน ผู้เขียนหนังสือ "ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนเดี๋ยวมันก็ผ่านไป" เขียนไว้ว่า

ผู้นำลำดับสามใช้ความสามารถของตนเอง
ผู้นำลำดับสองใช้แรงงานของคนอื่น
ผู้นำลำดับหนึ่งใช้สติปัญญาของผู้อื่น

ผมคงจะต้องใช้หลักการทั้งสามนี้ ผสมผสานกันให้ลงตัวที่สุด

ทุกอย่าง คือ การเรียนรู้ และ ประสบการณ์

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน โรงเรียนพวงคราม

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#โรงเรียนพวงคราม#sandpaper-vine

หมายเลขบันทึก: 595923เขียนเมื่อ 7 ตุลาคม 2015 01:23 น. ()แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม 2015 18:32 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน