"ตัวกู (ดู) ของกู"
๑. ยุคโชว์กู
ยุคตัวตน คนยุคใหม่ คลั่งไคล้สื่อ
พกมือถือ สื่อเซลฟี่ ชี้ตัวฉัน
ว่าอยู่ไหน ไปมา สารพัน
เป็นหลักฐาน การไปถึง จึงสื่อมา
กิจกรรม ธรรมดา สารพัด
ถูกบำบัด จัดแสดง เเปลงเป็นท่า
เป็นช่างกล้อง ไม่ต้องรู้ ลู่วิชา
การวางท่า หน้าผม ให้กลมกลืน
กิริยา ท่าทาง นั่ง-นอน-เดิน
ไม่มีเขิน ยามเพลินพริ้ม หรือยิ้มฝืน
งานทุกกิจ ยังคิดถ่าย ไม่อายมึน
ทุกท่ายืน หรือตื่นนอน สะท้อนตน
หนึ่งชีวิต กะจิดร่อย ดูน้อยค่า
ส่วนโลกา ยิ่งใหญ่ ใครจะสน
มองไม่เห็น เด่นด้อย น้อยตัวตน
จึงหวังผล ในกลสื่อ มือถือทาง
นักการเมือง มีเรื่องราว มีข่าวบ่อย
ดาราลอย เด่นชื่อ มีสื่อสร้าง
นักกีฬา มีค่าคุณ หนุนให้ดัง
คนมีตังต์ ดังทุกสื่อ ระบือนาม
เมื่อยุคใหม่ ได้ครอง ช่องส่งสื่อ
มีมือถือ สื่อภาพ อย่างวาบหวาม
เป็นผู้ส่ง องค์สาร สะพานนำ
เป็นผู้ทำ กรรมกร สะท้อนตัว
เมื่อไร้รู้ ไร้ฐาน จรรยาสื่อ
มีมือถือ สื่อสาร กันมั่วๆ
ขอแค่แชร์ แฉด่า สะใจตัว
สร้างความชั่ว ให้มัวหมอง ฟ้องร้องกัน
สื่อสะท้อน ก้อนกู ชูให้เด่น
ให้ใครเห็น เป็นอยู่ กูบ่ยั่น
ทุกๆคน มีตนตัว ไม่กลัวกัน
สะท้อนผ่าน เฟสบุ๊ค ทุกๆคน
๒. ยุคตัวกู
เมื่อมีตา อารมณ์ ผสมคิด
จึงมีจิต คิดนึก รู้สึกสน
จึงสะท้อน ย้อนยื่น ชื่นกมล
หรือไม่สน กลสมอง จะฟ้องไป
เมื่อรู้สึก อย่างไร ในสมอง
ปากเป็นกลอง ช่องตี มีความหมาย
สื่อภาษา อารมณ์ ปมข้างใน
เปิดเผยถ่าย ให้รู้ กูนำพา
เมื่ออ้างตัว เป็นหัวใจ ไของค์อาตม์
กายเป็นบาท ชาติกรรม ตามจิตหนา
อ้างว่าชื่อ ถือตน คนโลกา
มีรูปหน้า ภาษา เป็นพยาน
เมื่ออ้างตัว และหัวใจ ให้รู้สึก
จึงสำนึก ตรึกตรอง มองเป็นขันธ์
เมื่อมีกฎ กติกา จรรยาบรรณ
ช่วยให้ท่าน มีปัญญา อริยชน
พุทธทาส ปราชญ์ไทย พูดไว้ว่า
มนุสา มีอารมณ์ ผสมฉล
คิดว่าตัว มีขั้วกู ในอู่ตน
จึงพองขน ให้ตนใหญ่ ข้างในลม
เมื่อตนตาย ความใหญ่ยิ่ง ที่สิงอยู่
มันไปคู้ อยู่ไหน ใครทับถม
ไม่ออกมา ท้าทาย ให้ใครชม
ว่าไม่ล้ม หรือก้มกราบ ให้กับใคร
เป็นนิยาม ธรรมชาติ ของสัตว์โลก
ที่ต้องตก ในโลกตน คนทั้งหลาย
มีชีวิต จิตจ่อ ทอตามกาย
จึงเกิดข่าย ไขสมอง ว่าของตน
๓. ยุคของกู
โลกยุคนี้ มีเสบียง ข้างเคียงเยอะ
นำมาเปรอะ จนเลอะตัว จนมัวหม่น
ไม่รู้ชาติ ธาตุแท้ แก่กมล
ไม่รู้คน หรือสัตว์ ไม่ชัดเจน
แสวงหา ทรัพย์สิน ตามจินตา
ที่คิดว่า เป็นอาภรณ์ ผ่อนร้อนเข็ญ
หาที่อยู่ อู่ห้อง ต้องร่มเย็น
บ้านเด่นๆ เป็นสง่า ราคางาม
มีเครื่ององค์ ทรงสูท ดูกูดเท่
มีเสน่ห์ เก๋ไก๋ สไตล์ล้ำ
มีรถหรู เป็นคู่ขา ราคางาม
มีคนตาม ถามไถ่ ใจลำพอง
มีเงินทอง กองเท่า ข้าวในยุ้ง
หญิงในมุ้ง ที่ฟุ้งเฟ้อ เธอสนอง
มีกระเป๋า มือถือ ชื่อหลุยวิทตอง
มือถือต้อง ทองแท้ แคร์แอปเปิ้ล
มีลูกหลาน ว่านวงษ์ ดำรงศักดิ์
สกุลหลัก ยิ่งใหญ่ ไม่มีเขิน
มีตำแหน่ง ทุกแห่งหน คนมีเงิน
ต้องสรรเสริญ เชิญชวน ร่วมก๊วนกอง
สรรพสิ่ง จริงแท้ ย่อมแปรผัน
ในชีวัน มีผันแปร แน่ทั้งผอง
ทรัพย์สมบัติ ที่ผลัดชม สะสมกอง
มันเป็นของ "ของกู" อยู่ชั่วคราว
แม้ร่างตน ที่ขนมา ก็หาใช่
อย่าเหมากาย ยึดหมายคน ให้ตนเฉา
เป็นมายา ปัญญารู้ ก็อยู่เบา
อย่าไปเนา เมาตัว ใจมัวเพลิน
๔. ยุคดูกู
ส่องกระจก ยกมือ ถือมือถ่าย
แล้วยิ้มให้ ในกระจก ตลกเขิน
อยู่คนเดียว เที่ยวสื่อ เดินถือเพลิน
ส่งประเมิน เชิญชม สะสมไลค์
อยู่ที่ไหน ในโลก ไม่ตกข่าว
ทุกเรื่องราว ฉาวแฉ เผยแพร่ไหล
อยู่ในตึก ลึกลับ ห้องหับใน
แพร่กระจาย ไหลตามสื่อ ระบือพลัน
จะเรื่องร้าย อายคน ไม่สนหรอก
ขอให้ออก ผ่านไลน์ ใจกระสัน
อยากอวดเอว อกอึ๋ม กระหึ่มกัน
อวดชีวัน ฉันโลกสวย ด้วยคนนึง
จะอยู่กรุง ทุ่งนา หรือป่าเขา
อยู่ในเล้า หรือเตาถ่าน ฉันต้องหนึ่ง
โลกของกู ชูในสื่อ ดังอื้ออึง
อาจจะถึง สรยุทธ ผุดดารา
ทั้งหน้าตา อารมณ์ ทั้งผมเผ้า
ชั่งรุกเร้า เย้ายวน ชวนค้นหา
เปิดโน่นนิด นี่หน่อย คล้อยราคา
เสน่หา น่ามอง น้องคนงาม
โลกนี้สวย อำนวยให้ ชายใหลหลง
นุ่งกระโปรง ทรงหญิง ทิ้งชายล่ำ
กลายเป็นตู๊ด กะเทย เผยความงาม
บ้างก็ทำ อำพราง ในร่างเกย์
ยุคตัวตน ทนเก็บกด ชดเชยชาติ
แสดงธาตุ จัดเคมี มีเสน่ห์
โออวดอาตม์ วาดลวดลาย เพื่อถ่ายเท
ที่ร่อนเร่ เทกระจาย ในข่ายเน็ต
นี่คือยุค สุกงอม หลอมตัวอาตม์
มือถือวาด จัดอำนวย ช่วยให้เสร็จ
แพร่กระจาย ในสื่อ จนมือเคล็ด
มีภาพเด็ด เหตุเพราะสื่อ "มืออัตตา"
-------------------------๑๘/๙/๕๘----------------------------
ความเห็น (2)
A good reflection of the world today.
Deep down inside social networking are advertising machines that bait, hook and drag "people" along -- whichever way they think would make more money for them. Yes, all (facebook, google+, line, linkedin,...) are building up followers so they can charge more for advertising. Internet (connection) providers are laughing and rubbing their hands -- happy.
Ask, ourselves how many advertisements we see while we surf the Net? And who pay for downloading these advertisements?
...แท้! สรรพสิ่ง มีแก่น กากกระพี้
ย่อมไม่มี ประเด็น ถกกังขา
สิ่งพบเห็น เป็นประจักษ์ กักปัญญา
คือบ้างบ้า ยึด"ตน" จนเกินงาม