เท่าที่จำความได้ 1: ยาแก้ไอบนหลังมุ้ง
คนเราจะจำความได้ยัอนหลังไปในวัยเด็กได้นานแค่ไหนกันนะ เป็นเรื่องที่ผมมานั่งคิดนอนนึกอยู่บ่อยๆ และไม่แน่ใจว่าคนอื่นคิดอย่างที่ผมคิดหรือเปล่า
ผมเคยถามลูกสาวว่าจำตอนที่อยู่บางอ้อได้ไหม พ่อกับแม่เลี้ยงลูกอยู่ในบ้านเช่าแคบๆซอย89 อยู่จนเข้าอนุบาลจึงย้ายมาอยู่บ้านที่บางบ่อ
ลูกบอกว่าจำได้แต่ว่าอยู่ในห้องมีตุ๊กตาหมูสีชมพู นอกนั้นจำอะไรไม่ได้อีก แสดงว่าตุ๊กตาหมูสีชมพูเป็นสิ่งที่ลูกประทับใจในสิ่งแรกๆของชีวิต
ผมเองลองย้อนกลับไปตอนที่คิดว่าตัวเองจำความเก่าๆตอนเด็กที่สุดได้ ก็ช่วงที่อยู่บ้านหนองปากง่าม(ปัจจุบันคือบ้านถิ่นอุดม) สมัยที่ยังไม่ย้ายมาอยู่บ้านหนองไผ่ใหญ่(ปัจจุบันคือบ้านหนองไผ่ใต้)เมื่อเข้าเรียนป.1 จำได้ถึงเหตุการณ์มีเรื่องที่พี่สาว(พี่ทัย)โขมยยาแก้ไอบนหลังมุ้งไปกิน จำได้แค่นั้น และลองถามพีๆว่าจำเรื่องราวนั้นได้ไหมว่ามันเกิดอะไร ก็ไม่มีใครจำได้
มีคนบอกว่าคนที่ชอบเล่าเรื่องเก่าๆ คือคนแก่ และเรื่องที่เล่าก็จะเป็นเรือที่ประทับใจเสียมากกว่า ส่วนเรื่องที่ไมประทับใจคงเก็บไว้ในความทรงจำของแต่ละคน จนกว่าจะมีเหตุมีปัจจัยพอที่จะกระตุ้นให้เล่าเรื่องนั้นๆขึ้นมาได้
อ้าวแล้วไอ้เรื่องยาแก้ไอบนหลังมุ้ง มันก็ไม่น่าประทับใจตรงไหน ทำไมผมถึงไปจำมันได้ นี่ผมเองก็สงสัยอยู่
เอาเป็นว่าถึงไม่ใช่เรืองที่ประทับใจแต่ก็คือเรื่องที่อยู่ในความทรงจำอันดับแรกๆในชีวิตผมเลยล่ะ
ใครจะไปรู้ว่ามันอาจจะมีเรืองราวอีกมากมายซ่อนอยู่ เพียงแต่เราจำไม่ได้เท่านั้นเอง
แล้วผมจะมาเล่าความทรงจำเท่าที่จำความได้ให้ฟังอีกในคราวหน้า
....................
ความเห็น (3)
เรื่องราวเดียวกัน แต่ความทรงจำของคนเรามีคนละเหลี่ยมมุมนะครับ
พี่ก็สงสัยนะคะว่า ความจำเราย้อนไปได้ถึงตอนอายุกี่ขวบ
แต่ที่แน่ๆ เราจะจำเรื่องราวที่ดี น่าประทับใจ และเรื่องร้าย
พี่มีเรื่องหนึ่งคือ จุดเทียนอ่านหนังสือในมุ้งแล้วไฟไหม้มุ้ง กลัวแม่ตี (เพราะบอกให้เข้านอนแล้ว) คืนนั้นนั่งเย็บมุ้งจนเช้า จริงๆ แล้วแม่ต้องรู้แล้วละ แต่เขาไม่ตีเอง
จริงด้วย
ความทรงจำเก่าๆน่าสนใจ
ผมจำได้ว่าเด็กๆไปดำนากับพ่อ
นานมากๆแล้วครับ