คอนเสิร์ตโรงเรียนนกฮูก ๒๕๕๘ Ensemble concert 2015

"ผมอยากฟังน้องจ้าเล่นเพลงของ Joe Hisaishi บ้าง ผมชอบ"

เมื่อราวต้นปี ผมบอกครู Akiko ครูดนตรีของลูกสาวทั้ง ๒ คนไป โดยไม่ได้คิดว่าคุณครูจะจัดให้ได้ฟังจริงๆในวันนี้

กว่า ๒ ปีมาแล้ว ที่ผมฟังเพลงของ Studio Ghibli ที่ถูกแต่งโดย Joe Hisaishi เพลงประกอบละครการ์ตูนญี่ปุ่น เพลงที่ฟังง่ายๆ มีรายละเอียดยิบย่อยในเนื้อเพลงที่ชวนหลับตาลงนึกถึงหนังได้ตลอดทั้งเพลง (ผมได้ดูหนังเขาไม่กี่เรื่องเองครับ แค่ดัดจริตฟังไปหลับตาไป นึกถึงหนังไป เชิญอ๊วกได้)

น้องจ้าและนักเรียนโรงเรียนนกฮูกมีกำหนดการแสดงดนตรีเหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา คราวนี้เจ้าจ้าบอกกับพ่อมันว่า "จะเล่นเพลงเพื่อเซอร์ไพรส์พ่อ" เธอจะเล่นเปียโนคู่กับปลายฝน พ่อก็พยายามถามว่าเล่นเพลงอะไร คำตอบที่ได้รับก็คือการส่ายหัวไปทุกครั้ง เธอเก็บความลับไว้ได้ลึกสุดใจเลย (เอิ่ม...อันที่จริง เมื่อลูกซ้อมเพลงนั้น พ่อก็พอจะรู้บ้างแล้วล่ะ แต่ความสนุกก็คือ การไม่รู้เสียบ้างมันสร้างกำลังใจให้ลูกได้ดีจริงๆ) จนกระทั่งเวลาผ่านไปราว ๒ เดือน วันหนึ่ง ลูกกับปลายฝนมาซ้อมดนตรีกันที่บ้าน เล่นเพลงเต็มๆให้พ่อฟัง เธอบอกว่า "พร้อมที่จะเฉลยแล้ว" ผมจึงได้ฟัง "Ashitaka and san" เวอร์ชันเต็มเป็นครั้งแรก

กิริยาอ้าปากค้าง สร้างความสุขให้ลูกสาวมากมาย และแน่นอน คนที่สุขกว่าก็คือพ่อนั่นเอง

จ้าบอกว่า "มันอึดอัดมานานเป็นเดือน คืนนี้จ้าจะได้นอนหลับเสียที มันโล่งมากเลยรู้ไหมพ่อ"

ครับ พ่อก็โล่งมาก จะได้ไม่ต้องทำเป็นไม่รู้มานานนับเดือนเหมือนกัน (ผมคิดเบาๆในใจ)

เพลงนี้ ลูกสาวซ้อมอยู่หลายเดือน เพื่อรอการแสดงวันนี้

"Ensemble concert 2015"

สองสาวพิธีกร ป.๖ พี่เมี่ยงและพี่เอลลี่บอกว่า ensemble คือการแสดงที่ใช้คนมากกว่า ๑ คนขึ้นไป อาจจะเล่น 4-handed หรือ 6-handed หรืออาจจะมากกว่านั้น ผมคิดในใจไปพร้อมกัน ว่ามันเป็นการแสดงที่ยาก ใช้ทักษะของการทำงานเป็นทีมสูง ทุกคนต้องเล่นดนตรีในโน๊ตของตัวเอง ต้องมีวินัยในจังหวะ ตัวเองเล่นผิดอาจจะทำให้เพลงล่มได้

ในปีนี้ เขาจะใช้วิธีการจับฉลากเลือกคนแสดง มิได้เรียงตามคิวเหมือนทุกๆครั้ง

เริ่มการแสดงเรียกน้ำย่อยโดยการร้องเพลงมาร์ชโรงเรียนที่ถูกแต่งขึ้นมาโดยพี่ ป.๖ เมื่อปีก่อน และมันได้กลายเป็นเพลงประจำโรงเรียนไปแล้ว อันที่จริงการร้องเพลงนี้เป็นสิ่งที่เกินคาดหวัง เพราะเด็กๆเพิ่งจะบอกคุณครูว่าอยากร้องเพลงนี้ก่อนการแสดงอื่นๆก็ตอนที่เริ่มมีคนมาจับจองที่นั่งกันแล้วนี่เอง คุณครูเลยจัดให้ สิ่งที่น่ารักก็คือ เด็กๆยืนร้องเพลงนะครับ ไม่ได้นั่งร้อง ผมนี่นึกถึงเพลงประจำมหาวิทยาลัยไปเลย

เมื่อจบเพลงจึงตามมาด้วยการแสดงของน้อง ป.๑ และ ป.๒ ทีมนี้มาเล่นเมโลเดียนให้ฟัง ๒ เพลง จากนั้นจึงเริ่มการจับฉลาก ปรากฎว่าน้องจ้ากับปลายฝนต้องแสดงเป็นเพลงแรก

เพราะครับ มันเพราะมาก พ่อนี่แทบกลั้นหายใจ แต่เนื่องจากเพลงมันยาวราว ๔ นาที พ่อเลยกลั้นได้ไม่นาน

เพลงที่ ๒ เป็นของ ๓ สาวดาวสยาม ข้าวหอม ป.๑ ออริน อ.๓ (ชั้นเล็กสุด แต่ตัวใหญ่สุด) และเอลลี่ ป.๒ สาวน้อยผู้มีแขนข้างเดียว พวกเธอแสดงเพลง Spring ของ Vivaldi ผมได้ยินเสียงพี่ๆกระซิบออกมาดังๆ ว่าทีมนี้เป็นการแสดงเอก

เพลงต่อไปแสดงโดย ๓ สาวรุ่นใหญ่ขึ้นมา พี่เมี่ยง พี่เอลลี่ และพี่เอม พวกเธอแสดงเพลง Turkish march ต่อด้วยคุณครู Akiko และพี่ขาล แสดงคลาริเน็ตเพลง Sonata in C major ของ Mozart

เด็ก ป.๖ ปีนี้เขาก็แต่งเพลงประจำรุ่นนะครับ แม้นไม่ใช่มาร์ชโรงเรียน แต่มันก็เป็นเพลงที่บอกถึงเรื่องราวของเพื่อนร่วมรุ่นได้อย่างน่ารัก มันน่าจะเป็นเพลงที่ได้รับรางวัลสันติภาพเพราะเขาบอกว่า เพื่อนเขามีกันทั้ง ๓ ศาสนา วันสำคัญของเพื่อนเป็นความแตกต่างที่เข้ากัน "คริสต์มาส สงกรานต์ และฮารีรายอ มันคือเทศกาลของเพื่อนๆพวกเรา" น่ารักมากครับ

จากนั้นก็เป็นการแสดงของกลุ่ม ป.๔ และ ๕ ในเพลง "Do you want to build a snowman" ที่คุณครูเล่นเปียโนและเด็กๆเป่าขลุ่ย ว่าไงเจ้าจ้าจึงได้ซ้อมเป่าขลุ่ยเพลงนี้อยู่พักใหญ่ และเธอเลือกที่จะซ้อมเฉพาะในรถด้วยเสียนี่

ดูโอที่น่าสนอีกคู่ คือ ฟ่างกับพี่หนุน

คู่นี้เขาแสดงเพลง "Take five" ซึ่งเป็นเพลงที่แสดงการเล่นเปียโนในจังหวะ 5:4 (น้องจ้าบอกว่า เขียนแบบนี้ผิด มันต้องเขียนเลข 5 อยู่บนเลข 4 เหมือนเศษส่วน แต่ไม่ต้องขีดเส้น)

มีการแสดงของน้องๆรุ่นหลังๆอีกหลายชุดครับ แต่ผมไม่รู้จัก เป็นอันว่าขอเล่าข้ามไป

จนถึงทีม ม.๓ ที่เหลือกันอยู่ ๗ คน เขาแสดง ๒ เพลง

เพลงแรกเป็นเพลงไทยผมไม่รู้จักชื่อ งานนี้เม่นกับบุ๊คเป็นนักร้อง "หล่อสุด" มันเหลือกัน ๒ หน่อ เลยหล่อสุด เจ้า ๒ ตัวนี้กำลังเป็นหนุ่ม เสียงออกทุ้มแหบ น่ารักกำลังดี จะว่าไป เจ้าพวก ม.๓ นี่เป็นรุ่นรักของผมอีกรุ่นหนึ่งครับ เพราะเขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับพี่แป้ง ดูการแสดงในวันนี้ก็รู้สึกสะท้อนใจเล็กๆ ผมอยากเห็นลูกสาวอยู่ในทีมนี้ด้วย (ผมกำลังหมายถึงอยากให้ลูกเรียนในโรงเรียนนี้ครับ) เพลงที่ ๒ เป็นเพลงฝรั่ง "Count on me" เพลงนี้น้องเล็กๆชอบ ร้องคลอกันเป็นแถว เสียงข้าวฟ่างดังกว่าใครๆ

ต่อด้วยการจัดฉลากได้ทีม ฟ่าง แก้มหอม ปลายฝน และจ้า ทั้ง ๔ สาวจะมาแสดง 4-handed ๒ เพลง "เอลโล ชักโครก" และ "โคโล บิกินนี่" ฮ่า ฮ่า

"El Choclo" เป็นเพลงจังหวะแทงโก ฟังสบาย แม่ ๔ สาวยืนเรียงกันหน้าเปียโน ยื่นมาคนละมือ เล่นไปเต้นไป น่ารักมาก ในขณะที่อีกเพลง "Korobeiniki" เป็นเพลงแนวสนุก ได้ดูทั้ง ๔ สาวแสดงออกมาได้น่ารักไร้จริตจะก้าน

หลังจากนี้ ผมต้องรับโทรศัพท์ จึงเดินออกมานอกห้อง น่าเสียดายจริงๆ เพราะเมื่อรับสายพูดคุยธุระจนเสร็จแล้วก็ไม่ได้เดินเข้าไป เพราะเกรงจะเป็นการรบกวน ได้ฟังเพลง Canon จากด้านนอก ซึ่งเป็นการแสดงเปียโนคู่กับไวโอลิน และที่น่าเสียดายที่สุดคือพลาดดูการแสดงของพี่มั่นกับรัน ทั้งคู่เล่นเพลงของเจมส์บอนด์เป็นเพลงปิดคอนเสิร์ต แบบว่าเล่นเสร็จฟ้าลั่นครืนๆโครมๆประกอบเพลงไปด้วย ผมนึกในใจ สงสัยเทวดาชอบเพลงแนวนี้แฮะ

นี่ไงครับ โรงเรียนที่ลูกสาวเรียนอยู่

ไม่ค่อยมีการบ้าน ครูไม่สั่งงานแบบซาดิสม์ เลิกเรียน ๓ โมงมานานเป็นชาติแล้ว เด็กๆวิ่งเล่นในสนามกันจนหัวแฉะ ตัวเหม็นเปรี้ยว ผลการสอบไม่เลิศเลอแต่โคตรมีความสุข

"โรงเรียนนกฮูกมีธรรมชาติที่ดี discovery learning โรงเรียนเดียวที่มี" พี่ ป.๖ ปีที่แล้วแต่งเพลงทิ้งเอาไว้

ธนพันธ์ ไม่ได้ฝันไป

๗ กย ๕๘

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

"ไม่ค่อยมีการบ้าน ครูไม่สั่งงานแบบซาดิสม์ เลิกเรียน ๓ โมงมานานเป็นชาติแล้ว เด็กๆวิ่งเล่นในสนามกันจนหัวแฉะ ตัวเหม็นเปรี้ยว ผลการสอบไม่เลิศเลอแต่โคตรมีความสุข"

เห็นด้วยอย่างยิ่ง FUN FUN FUN เรียนรู้ไปเองตามธรรมชาติ ถ้าไม่ FUN ก็ไม่ได้เรียนรู้นะ