เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตอนพัฒนาการในการพูด

วันศุกร์ที่ (๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๘) ย่าบุษไปรับฟ้าครามกับแม่อ้อม

มาอยู่ด้วย เพราะเช้าวันเสาร์ต้องพาฟ้าครามไปฉีดวัคซีน ฯ ที่โรงพยาบาล

แต่มีข้อแม้...ฟ้าครามบอกย่าบุษว่า "อยากกินทุเรียนหมอนทองซันเดย์"

คริ ๆ ๆ...ย่าซื้อให้หรือเปล่า? ย่าบอกทันทีว่า O.K. เราสามคนก็พากัน

ไปที่ Bic C...ฟ้าครามยิ้มหน้าบาน บอกว่า "อยากกินมาก ๆ คร่าาา"...

แต่เท่าที่ย่าบุษสังเกต...หนูกินแต่ข้าวเหนียวนี่นา...รู้งี้ ย่าซื้อข้าวเหนียว

เปล่า ๆ มาให้กินก็พอแล้วคร่าาา...เสร็จแล้ว หนูบอกว่า ขอให้พาไปเล่น

ของเล่น...หนูไปเล่นบ่อย มาคราวนี้ หนูโตกว่าเด็กคนอื่น ๆ เหมือนหนู

รู้สึกว่า ของเล่น มันจะเล็กไปสำหรับตัวหนูเสียแล้วคร่าาา...อิอิ...

ตอนเช้า พวกเราตื่่นกันแต่เช้า อาบน้ำ แต่งตัวไปที่โรงพยาบาลพิษณุเวช

หมอมาเช้ามาก...หนูยังไม่มีอาการ ยิ้มร่าเริงเป็นปกติ...ไปพบหมอ ๆ สั่งยา

ให้พยาบาลฉีดวัคซีน...สุดท้าย หนูเห็นเข็มฉีดยาเท่านั้น...ปัดไม้ ปัดมือ

ไม่ยอมให้ฉีด ยิ่งพยาบาลบอกว่า...จะฉีดยาให้หนูขึ้นนอนบนเตียงเท่านั้น

หนูวิ่งหนีเหมือนเด็ก ๆ เล่นเอาพี่พยาบาลตกใจในอาการของหนู

จนแม่อ้อมบอกเหตุผลว่า...ให้หนูเลือกเอาระหว่างจะฉีดครั้งนี้

กับไม่ฉีดแล้วหนูจะต้องมานอนโรงพยาบาล มีสายน้ำเกลือระโยงระยาง

แล้วมีเข็มปักที่แขน ให้เลือกจะแบบไหน?...สุดท้าย หนูฟังเหตุผล

ก็ยอมขึ้นไปนอนบนเตียงแต่โดยดี...เพราะประวัติหนูเคยมานอน

โรงพยาบาลแล้ว...นี่ก็คือ การคิดของหนู เริ่มที่จะเข้าใจถึงความมี

เหตุผลที่หนูจะต้องตัดสินใจเลือกระหว่างเจ็บนิดเดียวกับต้องเจ็บตัว

มานอนที่โรงพยาบาล...สำหรับช่วงวัยนี้ ย่าสังเกตเห็นหนู พูดเป็นประโยค

ยาว ๆ ได้ เหมือนกับการพูดคุยของคนเป็นผู้ใหญ่แล้ว...อดนึกชมหนู

ในใจไม่ได้ว่า...ช่างพูดเสียจริง ๆ..."ฟ้าคราม"...

...

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ แสงเงิน

๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๘

ฟ้าคราม...รู้จักขนม MAGARON ด้วย แต่ย่าบุษ ยังไม่รู้จักเลยคร่าาา...

เออหนอ!!! เด็กสมัยนี้..."ร้ายนะเรา" ฟ้าคราม...เด็กยุค IT...อิอิ...

พ่อเพรียงบอกเราสองคนว่า...สองคนนี้ เวลาถ่ายรูปห้ามยิ้มนะ...

เพราะว่า เวลายิ้ม...เขาเรียกว่า "คู่เหมือน" คริ ๆ ๆ...