ความเอ่ย...ความรัก...ไหนเลย คำไหน ๆ จะเท่ากับ
คำ ๆ นี้..."ความรักของแม่บุษ"...ให้ไว้สำหรับลูก ๆ ทุกคนค่ะ...
รักใดเล่า เท่ารักแท้ ที่แม่รัก
ผูกสมัคร รักมั่น มิหวั่นไหว
ห่วงใดเล่า เท่าห่วง ดั่งดวงใจ
ที่แม่ให้ กับลูก อยู่ทุกครา
ยามลูกชื่น แม่ข่ม ตรมหลายเท่า
ยามลูกเศร้า แม่โศก วิโยคกว่า
ยามลูกหาย แม่ห่วง คอยดวงตา
ยามลูกมา แม่หมด ลดห่วงใย
เมื่อวานเย็น หลังจากเลิกจากงาน แม่ก็ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าโต๊ะคอมฯ
ที่บ้าน หลังจากไปซื้อเก้าอี้นั่งพิมพ์งานมาใหม่...ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์
เข้ามา...รู้ว่าเป็นพี่ภัครกลับจากการสอนที่มหาวิทยาลัย...
สักประเดี๋ยว!!! เสียงเคาะประตู มีสิ่งหนึ่งยื่นมาให้แม่...อิอิ...
"ดอกมะลิ" ตัวแทนแห่งวันแม่...ที่ลูก ๆ นำมาให้แม่แทนคำว่า "รักแม่"
ของทุก ๆ ปี...ขอบคุณมากนะคะ อาจารย์ภัคร...ลูกของแม่โตขึ้นทุก ๆ ปี
เกือบจะอายุ ๓๐ ปี แล้ว...แต่ในความรู้สึกของแม่ มีความรู้สึกว่า
ลูก ๆ ของแม่ ไม่โตเลย เหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่แม่กับพ่อเร คอยกอด
คอยห่วงอยู่ตลอดเวลา...นี่คือ "ความรักของแม่" ที่มีต่อลูก ๆ
เสมอมา...
สุดท้าย เมื่อเช้าของวันนี้ (๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๘) พี่ภัครขับรถ
ออกจากบ้านไปสักพักหนึ่ง เสียง Line ดังรัวถึ่ ๆ...แม่หันไปดู
เป็นพี่ภัคร Line เข้ามาหาแม่...คริ ๆ ๆ เป็นหนุ่มใหญ่แล้ว...
เลยไม่กล้าบอกแม่ที่บ้านใช่ไหมล่าาาา...อิอิ...OK. ค่ะ
แม่เข้าใจ...แม่รู้ว่า...พี่ภัคร ก็รักแม่เหมือนกับที่ลูกรู้ว่า...
"แม่ก็รักลูกเช่นกัน" เพราะเรารู้ใจกันไงค่ะ...
Love you so much my son...
รักนะคะ...จาก แม่บุษ...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๘
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ