ชีวิตที่พอเพียง : ๒๔๖๘. คนลวงโลก

ผมกำลังอ่านหนังสือ อาเธอร์ ราชันแห่งนิรันดร์กาล ภาค 3-4-5 ภาคที่ 3 ตอนที่เซอร์ ลานซล็อต รำพันว่าตนเป็นคนลวงโลก ที่คนทั้งโลกเข้าใจว่าเขาเป็นหนุ่มพรหมจารี และมีพลังสิบเท่าของมนุษย์ โดยที่ตนเอง เสียบริสุทธิ์ไปแล้ว จากการถูกมอมเหล้า และหลอกว่า พาไปหาคนรัก คือ ราชินีกรินีเวีย แต่ถูกนำไปหาหญิงอื่น

ใน ยุคกลาง (ของยุโรป) แค่คนอื่นเข้าใจอย่างหนึ่ง ตนเองเข้าใจอีกอย่าง ก็ถือเป็นคนลวงโลกแล้ว

แต่ในยุคปัจจุบัน เราได้ยินคำพูดของ “คนลวงโลก” อยู่ทุกวัน โดยที่คนฟังส่วนใหญ่ไม่คิดว่าตนกำลังถูกลวง นั่นคือคำโฆษณา

คำโฆษณา ในสื่อมวลชน คือคำที่กล่าวโดยคนที่รู้ว่าสิ่งที่ตนพูดไม่จริง หรือไม่รู้ (และไม่สนใจ) ว่าสิ่งที่ตนพูดเป็นความจริง หรือไม่ นักโฆษณาถือว่าตนมีอาชีพโฆษณา ไม่ได้มีหน่าที่บอกความจริงแก่สังคม จึงไม่ต้องรับผิดชอบต่อสังคม ว่าสิ่งที่ตนเสนอ เป็นความจริงหรือไม่ ไม่ต้องรับผิดชอบว่า ที่ตนพูดเป็นคำกึ่งเท็จกึ่งจริง หรือไม่

ผมขออภัย ต่อนักโฆษณา ที่ยึดมั่นและตรวจสอบความจริง ก่อนรับโฆษณา ที่ผมเขียนไปข้างต้น มาจากการตีความ คำโฆษณาในสื่อมวลชนที่ผมสัมผัส ซึ่งผมอาจตีความอย่างมีอคติก็ได้ แต่ก็อยากนำมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้

วิจารณ์ พานิช

๒๑ มิ.ย. ๕๘