..... ลาแล้ง ... (โคลง สี่สุภาพ) .....

๐๐๐ ภุมรินบินหยอกเย้า .................... ดอกจาน

สุริยาแดงเฉิดฉาน ............................เบิกฟ้า

ฝูงนกป่าบินขับขาน ..........................สานซ่า

ดินไร่ไกลจากหน้า ............................ปลูกกล้าผานไถ

๐๐๐ แหงนมองผองแผ่นฟ้า ................สีเทา

ไร้เมฆหมองบังเงา ............................เจิดจ้า

แดดแรงแข่งมิเบา .............................เผาสู่ ...ดินนา

ยากคราดขาดฝนฟ้า .........................มิช้าลาถอย

๐๐๐ อดอยากยากจนใกล้ ........................แวะเวียน

คิดพึ่งพาเทพเซียน ...............................เปลี่ยนหน้า

บนบานผ่านเหนือเศียร ...........................พาสู่ ...ฝนนา

ขออย่าลืมเลือนล้า .................................พวกข้าวิงวอน

๐๐๐ ฝนทิ้งยิ่งจนยาก ..............................แรมปี

ชลเนตรไหลทวี .....................................กลั่นแกล้ง

ปวงชนก่นภัยหนี ....................................ลำบาก ...ยิ่งแรง

เร็วรี่หนีความแล้ง ...................................แหล่งเหย้าเรือนตน

๐๐๐ พืชพันธ์ยันสัตว์เลี้ยง ..........................วอดวาย

พบแต่ความกระหาย ...................................ตอกย้ำ

เมฆฝนกล่นกระจาย ...................................ไกลสู่ ...ดินนา

ทุกข์คร่าคราหลากซ้ำ .................................ชอกช้ำชีวิต

๐๐๐ อพยพหลบไร้ยาก ..............................จนกราย

หวังประทังชีพคลาย ..................................จากล้า

หากพระพิรุณปราย ................................... หลายสู่ ...บ้านนา

จะเร่งกลับมิช้า ..........................................หากฟ้าคืนฝน

ผู้ประพันธ์ : วันปีย์

[วันปีย์]

ที่จน ก็จนซ้ำซาก มันยากที่จะหาทางแก้ไข กันหรือไร ครับ มันเป็นอย่างนี้มานานมากแล้ว ใครจะช่วยพวกเขาได้บ้างล่ะ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]