พ่อ..สุทิน ยงกุล..ครูใหญ่..คนแรกของผม..ท่านจากผมไปแล้ว
เมื่อกลางดึก..เมื่อคืนนี้..แล้วนับย้อนไป ตั้งแต่ปี ๒๕๒๙..ที่ผมอยู่กับพ่อ เป็นทั้งลูก และลูกน้อง..ที่พ่อรักผม และผมก็รักพ่อ..ด้วยความจริงจากหัวใจ ผมซื่อสัตย์กตัญญูต่อพ่อด้วยการทำงานหนัก ไปพร้อมๆกับพ่อ เพื่อพัฒนางานการศึกษาของโรงเรียน ให้ก้าวไกล..ด้วยคุณภาพ..แม้จะเป็นท้องถิ่นทุรกันดาร ห่างไกลอำเภอ แต่เราก็ทำสำเร็จ..ทั้งงานวิชาการและกีฬา
พ่อสอนงานให้ผม ผมได้วิชาการบริหารจัดการจากพ่อ ตั้งแต่พ่อเป็นครูใหญ่..จนก้าวไปสู่ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ สมันนั้น..ซึ่งต้องทำงานจริงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ พ่อจึงทำงานหนัก..จนเป็นที่ยอมรับ..ผมซึมซับรับเอาความเสียสละที่พ่อทุ่มเทให้กับงาน..ประสานชุมชนและมากล้นด้วยน้ำใจ ที่พ่อมีแต่..ให้..
ผมอยู่กับพ่อเกือบ ๕ ปี ตั้งแต่วันแรกที่บรรจุ เป็นครูซี ๓ วันที่เดินไปบนทางเกวียน และถนนลูกหลัง อยากหันหลังกลับบ้านที่เมืองนนท์ ไม่อยากอยู่แล้ว..บ้านไพรพะยอม อ.ห้วยทับทัน จ.ศรีสะเกษ..แต่ด้วยรอยยิ้มของพ่อ ที่มาคอยต้อนรับ..เย็นวาบจับจิตจับใจ.. พ่อให้กำลังใจ และบอกว่า..ที่นี่ไม่มีครู ที่นี่รอครูมานานแล้ว..อยู่ด้วยกันเถอะ
ผมอยู่กับพ่อ..อยู่บ้านพ่อ..กินข้าวกับพ่อทุกมื้อ..ไม่เคยมีญาติพี่น้องไปเยี่ยมเยือนผม แต่ผมก็อยู่กับพ่อได้อย่างอบอุ่น พ่อรักผมเหมือนญาติพี่น้อง รักผมเหมือนลูก และผมก็เป็นเสมือนพี่..ของลูกพ่อทุกคน
วันสุดท้ายที่พบพ่อที่กรุงเทพฯ. พ่อมารักษาตัวที่โรงพยาบาล..จุฬา..พ่อลูบหัวผม และบอกว่า"... ตั้งใจทำงาน รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี จะมีอนาคตไกล...พ่อจะอยู่ได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่พ่อก็ภูมิใจที่ได้ทำงานการศึกษาสำเร็จมาแล้ว มีลูกๆ มีชยันต์คอยช่วย..ขอบใจจริงๆ ...คิดถึงชยันต์..เสมอ..คิดถึง..อุ้ย..ด้วย..."
อุ้ย..ก็คือ ครูรุ่นน้อง..ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนชุมชนบ้านป่ามะม่วง จ.ตาก ผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็กดีเด่น ระดับประเทศ...
พ่อ..จากผมไป..เมื่อกลางดึก เมื่อคืนนี้..ตลอดปีกว่า..ที่พ่อรักษาตัวจากโรคที่รุมเร้า โดยมีลูกสาวคนโต ซึ่งเป็นครูที่เมืองศรีสะเกษ คอยดูแลอย่างใกล้ชิด จนถึงนาทีสุดท้าย..ที่พ่อ..สิ้นลมหายใจ
ผมเขียนบทร้อยกรองนี้..ในนามของลูกหลาน และ เขียนให้..ครูตุ้ย..ลูกสาวตนโต ของพ่อ..
ค่ำคืนนี้ฟ้ามืดดำน้ำตาหล่น
พ่อทั้งคนที่ลูกรักมาจากสิ้น
กราบแทบเท้าพ่อจ๋าพ่อได้ยิน
ลูกสูญสิ้นดวงแก้วแล้วหรือไร
กุมมือพ่อที่ยังอุ่นเคยหนุนนอน
ลูกขอวอนพ่ออย่ากลัวลูกอยู่ใกล้
พ่อเจ็บหนักได้พักแล้วไม่แคล้วไกล
เรียงร้อยใจกราบพ่อขอสัญญา
ลูกจะเป็นครูดีถึงที่สุด
พ่อเคยจุดประกายให้ค้นหา
พ่อจึงเป็นแบบอย่างทางวิชา
ต้นแบบมาจากพ่อช่วยก่องาน
พ่อรอบรู้สู้งานหนักมิพักบ่น
กับทุกคนมีน้ำใจให้เล่าขาน
พ่อสร้างสรรค์สั่งสมอุดมการณ์
พัฒนางานการศึกษาก้าวหน้าไกล
คืนหนาวเหน็บพ่อเจ็บลงลูกสงสาร
พ่ออยากเห็นลูกหลานได้เติบใหญ่
พ่ออย่าห่วงอย่ากังวลหมองหม่นใจ
เราทุกข์ยากอย่างไรไม่ทิ้งกัน
เย็นย่ำ..ค่ำแล้วนะพ่อจ๋า
ลูกส่งพ่อสู่มรรคาแห่งสวรรค์
พร้อมญาติมิตรลูกศิษย์ด้วยห้วยทับทัน
ไพรพะยอมพร้อมใจมั่นวันทาครู
ครูสุทิน ยงกุล หนุนนำให้
ครูสุทิน ผู้ยิ่งใหญ่ ให้ความรู้
ครูสุทิน ผู้สร้าง ครูของครู
ครูสุทิน พ่อของหนู...สู่สุข..เทอญ.
ผู้อ่านบทร้อยกรอง........ผอ.อัญชัญ ครุฑแก้ว
ประพันธ์โดย ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๔ กรกฎาคม ๒๕๕๘
