จดหมายถึงลูก "พี่ภัคร" ฉบับที่ ๕๐ ตอนได้รับคำชื่นชม
ความอ่อนน้อมถ่อมตน...ไม่ใช่ทำยาก...ขึ้นอยู่ที่ว่า แต่ละบุคคลจะกระทำหรือไม่
การที่พ่อ - แม่ สั่งสอน หรือทำให้ดูเป็นตัวอย่าง นั่นคือ การกระทำเบื้องต้น
ในการสอนหรือทำให้ดู...จะทำตามหรือไม่ นั่นคือ ตัวของลูก ๆ มากกว่า...
วันนี้ แม่บุษ นั่งคุยกับอาจารย์ที่สอนในมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่คณะเดียวกับลูก
ได้บอกและชื่นชมลูกของแม่ว่า...ผมชื่นชมลูกของพี่มากเลย...ในความทำตัว
อ่อนน้อมถ่อมตน...ไม่ก้าวร้าว...ผมลองใจ แกล้งทำเป็นไม่มองเขา แต่เขาไม่เหมือน
เด็กทั่ว ๆ ไป...เขาเห็นผม กลับตรงเข้ามาถาม...แล้วบอกว่า "สวัสดีครับอาจารย์"
ซึ่งถ้าเป็นอาจารย์เด็กท่านอื่น ๆ เขาจะไม่สนใจและไม่เข้ามาสวัสดี...
ผมชอบมาก ๆ เลยครับ...เวลาจะพูด จะทำอะไร เขาเป็นเด็กที่มีอัธยาศัย ไมตรี
ดีมาก ๆ ไม่เหมือนอาจารย์ท่านอื่น...และก็มีอีกหลายเสียงที่ย้อนกลับมาหาแม่
ในช่วงที่นู๋ บรรจุมายังไม่ถึงปีว่า...ลูกของแม่เป็นเด็กที่เก่ง มีความสามารถ
มีความนอบน้อมถ่อมตน เก่งกว่าแม่บุษเสียอีก...คริ ๆ ๆ...
เออ!!! เล่นเอาแม่บุษอมยิ้มเลยล่ะ...ขอบคุณพี่ภัครนะคะ ที่มิเสียแรงที่เป็นลูกของ
พ่อจเรและแม่บุษ...ตอนลูกเล็ก ๆ แม่ยังจำได้ว่า...เวลาพ่อเรกับแม่สวัสดีใคร ๆ
ที่เป็นผู้ใหญ่กว่า พี่ภัคร - น้องเพรียง ไม่ต้องรอให้พ่อกับแม่บอกว่าต้องสวัสดีพวกเขาด้วย
ลูก ๆ จะสวัสดีตามพ่อเรกับแม่บุษทันที...นี่คือ ตัวอย่างที่ติดตัวลูกของแม่มา...
ความดีต่อผู้ใหญ่ ทำไว้ไม่เสียหลายนะคะ...เราทำ เราได้...เพราะของแบบนี้
มันติดตัวของเราเอง...เวลาไปไหน มาไหน ลูกของแม่จะไม่ตกอับหรอกค่ะ...
จะมีแต่คนเอ็นดูและชื่นชมลูกของแม่นะคะ...ขอฝาก เราไม่ต้องเลือกปฏิบัติ
ทำต่อใครแล้วก็ควรทำเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เลือกปฏิบัติต่อคนใดคนหนึ่ง...
ซึ่งแม่ก็คิดว่า ลูกของแม่ได้กระทำแบบนั้นเช่นกัน...
รักลูกของแม่มากค่ะ...Love Love...
จาก..."แม่บุษ"
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๒๓ พฤษภาคม ๒๕๕๘
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น