แด่แม่....กับการเดินทางที่ต็มไปด้วยความหวัง
การเดินทางที่เต็มไปด้วยความหวังแด่ความทรงจำของความรัก..แด่แม่ 13-14 พ.ค58
การที่ใครสักคนจะยอมรับกับโชคชะตาและสู้กับความเจ็บป่วยได้อย่างเเข้าใจต้องใช้หัวใจที่เข้มแข็งอดทนสักแค่ไหน เมื่อหมอสงสัยว่าแม่จะเเป็นมะเร็ง แม่บอกกับพวกเราว่าไม่เป็นไรหรอกแม่ก็อยู่มานานแล้วถึงเวลาที่เขาบอกว่าพอก็ต้องพอ ถ้ามันจะเป็นมะเร็งมันก็ต้องเป็นไม่เป็นไรแม่จะสู้กับมันไปให้ถึงที่สุด พวกเราสี่คนได้แต่มองหน้ากันต่างก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาให้แม่เห็นกลัวแม่จะสะเทือนใจ น้ำตาที่ไหลเหมือนกับที่หลายคนพูดว่าน้ำตาตกในคงไม่ผิดนัก..วันนี้หมอนัดฟังผลCT scan ที่รพศิริราชปิยมหาราชการุณ ฉันนั่งรถตู้จากพิจิตรมากรุงเทพ นัดกับน้องสาวอีกคนมาเจอกันก่อนขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีอนุสาวรีย์ไปลงที่สถานีตากสินหลังจากนั้นเราก็ลงเรือด่วนเจ้าพระยาไปที่ท่าน้ำวังหลัง สายลมเย็นที่พัดมาปะทะใบหน้าไม่ได้ทำให้ใจที่แสนร้อนรุ่มเย็นลงไปได้เลย ผลการตรวจจะเป็นอย่างไร มันอาจจะใช่หรือไม่ใช่ อีกไม่กี่ชั่วโมงนี้คงได้รู้กัน
การเดินทางสิ้นสุดที่ท่าน้ำวังหลัง(พรานนก) เราเดินลัดเลาะต่อไปตามทางมุ่งหน้าสู่ รพ.ศิริราชปิยมหาการุณ
หากเดินเข้าทางประตูด้านหลังรพจะมองเห็นตึกที่มีเสาหลากสีเรียงรายอยู่ด้านหน้า...คือที่หมาย
เก็บภาพไว้เป็นความทรงจำสำหรับการเดินทางช่วงหนึ่งของชีวิต..วันที่เราต้องมาเป็นผู่รับบริการในฐานะญาติผู้ป่วยในฐานะลูกของแม่
ไม่ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไรพวกเราก็ต้องสู้ต่อไป ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเป็นเช่นไร เราก็ต้องยอมรับมันให้ได้.....ขอให้เป็นข่าวดีนะแม่
ความเห็น (4)
...ขอเป็นหนึ่งกำลังใจนะคะ
พี่เป็นกำลังให้ครับ ขอให้คุณแม่ปลอดภัย และพี่ในฐานะลูกที่ทุ่มเทมากครับ
สู้ๆนะค่ะเป็นกำลังให้คุณแม่และก็ก็ผู้เขียนนะค่ะ ขอให้พระคุ้มครอง
ลูกๆเป็นกำลังสำคัญของคุณแม่ยามเจ็บป่วยเช่นนี้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ