ครูไข่(มุก).....
สมัยเป็นนักเรียนพยาบาลที่จุฬาฯตอนเข้าไปอยู่ปี1.เราจะแยกหอนอนจากพวกพี่ๆ (พี่ๆนอนตึก 7 ชั้น...เรานอนหอแยกชั้นเดียว) ทางขึ้นอยู่ฝั่งถนนอังรีส์ดูนัง ขึ้นไปแล้วแยกซ้ายขวาเป็นห้องๆ แต่ละห้องมี 8 เตียง นอนคนละเตียง มองเห็นห้องตรงกันข้ามด้วยเพราะไม่ใช่ฝาปูน เป็นมุ้งลวด...ใครทำอะไรก็จะเห็นกันหม๊ด.....
ครูไข่เป็นครูพยาบาลแม่บ้าน...รูปร่างเล็กๆ ขาวๆ เจ้าระเบียบ..เวลาอาจารย์มา.....เดินตรวจ....พรรคพวกจะตะโกนบอกกัน "...ครูไข่มาแล้ว...ครูไข่มา..." ใครทำอะไรไม่เรียบร้อยต้องรีบจัดการ
วันนั้นฉันลืมถอดปลั๊กไฟจากเต้า...อาจารย์ตรวจพบ สายๆฉันถูกเรียกไปทำโทษ.....
"มานี่เลย...ลืมถอดปลั๊กในห้อง...." แล้วครูไข่ก็อบรม
"..เอ้า...เสียบเข้า..แล้วถอดออก...จนกว่าเธอจะจำ " ครูไข่สั่ง
ฉันทำตามสั่ง ...เสียบเข้า..แล้วถอดออก....เสียบเข้า..แล้วถอดออก
เสียบเข้า..แล้วถอดออก.............ไปเรื่อยๆ....ฉันทำอยู่ประมาณ50 ครั้ง
"จำได้หรือยัง" ท่านถาม
ด้วยความเป็นคนขี้เกรงใจของฉันเอง ฉันว่าแค่นี้ใครจะจำได้ ฉันจึงตอบว่า
"ยังค่ะ"
ฉันเลยถูกให้เสียบต่อจนกว่าจะจำ....ฉันจำไม่ได้ว่าคราวนี้อีกเท่าไหร่
ที่เสียบเข้า..แล้วถอดออก....
"คราวนี้จำได้หรือยัง" ท่านถามใหม่
"จำได้หรือยัง" ท่านถาม
ฉันเห็นว่าสมควรแก่เวลาและการจำแล้วฉันจึงตอบไป
"จำได้แล้วค่ะ" ฉันตอบ
นอกจากนั้นฉันยังลืมเก็บรองเท้าขึ้นชั้นวางในวันหลังๆอีก ฉันได้ซ้อมยกรองเท้าขึ้นลงชั้นอีกเป็นหลายสิบครั้ง
ทุกวันนี้ฉันยังระลึกถึงอาจารย์อยู่เสมอ..ด้วยความรักและเคารพอย่างจริงใจ
แต่อาจารย์ขา...ทุกวันนี้บางวัน...หนูก็ยังลืมถอดปลั๊ก...ลืมเก็บรองเท้าขึ้นชั้น...แต่ไม่ลืมเหตุการณ์ที่อาจารย์สั่งสอนในอดีตค่ะ...
.....ศิษย์ยังคงคิดถึงอาจารย์เสมอมาค่ะ.....
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ คุณกฤษณา
- จริงด้วยนะคะ เราไม่เคยลืมสิ่งที่เราประทับใจ
- นั่นคือ..ปรัชญา ที่ครูอ้อยได้นำมาใช้ในการจัดการเรียนรู้ คือ เรียนจากประสบการณ์ โดยประสบการณ์
- ขอบคุณค่ะสำหรับบันทึกดีดี ที่กระตุ้นต่อมความคิดค่ะ
- อิอิ แล้วพบกันใหม่ในบันทึกดีดี นะคะ
ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ."ครูอ้อย"...
ดีใจริงๆที่ครูอ้อยมาเยี่ยม(หลังจากที่ดิฉันแอบอ่านบันทึกครูอ้อยอยู่บ่อยๆ)....และให้แง่คิดอีกด้วย...ทำให้ดิฉันมีกำลังใจ....หายเหนื่อยขึ้นเยอะค่ะ