ทำงานให้สนุกและเป็นสุขในงาน

การทำอะไร ถ้าเราทำโดยจิตที่บริสุทธิ์โดยไม่มีความหวังว่าทำเพื่ออะไรจะได้อะไรจะมีอะไรโดยผู้กระทำไม่ปรารถนาอะไรจากงานนั้นแต่ทำไปเพราะนึกว่ามันเป็นหน้าที่ที่เราจะต้องทำเราทิ้งไม่ได้เราต้องทำไปตามหน้าที่ทำด้วยจิตใจที่ร่าเริงแจ่มใสเรียกว่าสนุกกับงานทำงานให้เป็นสุขสนุกกับงานเพราะว่าจิตมันว่างจิตไม่ต้องการอะไรอื่นในเรื่องนั้น

ทุกคนเคยสังเกตไหมว่าเมื่อเราทำงานแล้วเบื่อไม่อยากจะทำทำไมจิตใจเบื่องาน?ก็เพราะว่าเราทำมานานแล้วแล้วไม่เห็นว่าได้ขึ้นเงินเดือนสักทีไม่ได้เลื่อนตำแหน่งสักทีเราก็ไม่สบายใจเราก็เบื่อพอเบื่อแล้วก็ไม่อยากทำทำไปสักแต่ว่าทำ...ชังกะตายทำไปถ้าพูดตามภาษาชาวบ้านว่า"ชังกะตาย...ทำไปอย่างนั้นเอง"แต่ไม่ร่าเริงไม่แจ่มใสในงานนั้นมีอาการไม่สนุกในงาน...เบื่อพอเห็นงานแล้วก็เบื่อเบื่อหนักๆเข้าก็จะเป็นโรคประสาทคือเบื่องานเบื่อคนเบื่อสำนักงานเบื่อนั้นเบื่อนี่

การทำงานอย่างนั้นไม่ใช่เป็นการปฏิบัติธรรมแต่ถ้าเราทำงานนั้นเพียงแต่สำนึกว่าเป็นหน้าที่ที่จะต้องทำงานกับชีวิตเป็นของคู่กันถืออุดมการณ์ว่า"งานคือชีวิตชีวิตคืองานบันดาลสุข" เราก็ทำงานทำเพื่อให้เกิดความสบายใจไม่ได้ทำเพื่ออะไรๆไม่หวังอามิสไม่หวังอะไรทั้งนั้นสิ่งใดที่ได้มาก็ได้มาตามเรื่องของงานไม่ได้ดีใจไม่ได้เสียใจเมื่อไม่ได้ได้มากก็ไม่ดีใจได้น้อยก็ไม่เสียใจได้ช้าไปก็ไม่เสียใจได้เร็วไปก็ไม่ดีใจจากการได้นั้นเพราะใจมันประกอบด้วยสติด้วยปัญญาควบคุมอยู่ตลอดเวลาเมื่อได้มาแล้วก็รู้จักคุณค่าของสิ่งนั้นรู้จักว่าควรจะใช้อะไรใช้อย่างไรอะไรจำเป็นแก่ชีวิตคนประเภทอย่างนี้จะไม่มีปัญหาเรื่องสตางค์ไม่พอใช้เพราะว่าเขารู้จักใช้คนเราถ้ารู้จักใช้มันก็พอใช้รู้จักกินมันก็พอกิน รู้จักอะไรมันก็พอทั้งนั้นแหละที่มันไม่พอๆ

ดังนั้นคนที่ทำงานด้วยความทุกข์เพราะเบื่องานไม่ชอบงานนี้ทำมานานแล้วอยากจะไปทำงานโน้นทำที่นี่นานแล้วอยากจะไปทำที่โน้น จิตมันกวัดแกว่งอยู่ตลอดเวลาไม่มีความสบายใจในทางจิตใจจึงได้เกิดปัญหาคือความทุกข์ความเดือดร้อนซึ่งการจะทำงานให้สนุกและเป็นสุขในงานที่ทำเราต้องทำด้วยความสบายใจ ไม่ได้ทำเพื่ออะไร ทำงานด้วยสติ ด้วยปัญญา เราก็จะมีความสุขกับงานที่เรามทำ

ที่มา หนังสือการทำงานเพื่องานธรรมสภา ศูนย์หนังสือพระพุทธศาสนา

ชื่อผู้แต่ง พระพรหมมังคลาจารย์ (หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ)

นางสุพัตราบุญยฤทธิ์