ช่วงนี้มีนักศึกษาจากวิทยาลัยพยาบาลบรมราชนนี นครราชสีมา มาปฏิบัติธรรม
สิ่งที่ได้พบและประทับทุก ๆ ครั้งที่นักศึกษาพยาบาลมาปฏิบัติธรรมคือ "ความสามมัคคี"
มีหลายโรงเียน หลายมหาวิทยาลัยมาปฏิบัติธรรม ไม่ค่อยได้พบเห็นความรัก ความเมตตา ความสามัคคีที่มีให้แก่กันเหมือนกับที่นักศึกษาวิทยาลัยพยาบาลมี
ในเบื้องต้นอาจจะเป็นเพราะระบบที่นักศึกษาจะต้องอยู่หอพักใน ซึ่งจะต้องร่วมหัวจมท้าย ผ่านทุกข์และสุขร่วมกันตลอดทั้ง ๔ ปี
เมื่อคนเราได้ร่วมทุก ร่วมสุขกัน จะเห็นใจซึ่งกันและกัน
ในปัจจุบันนักศึกษาของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ (ส่วนใหญ่) พักอยู่ในหอพักนอก ซึ่งนักศึกษาจะได้มาแค่ "ร่วมกิจกรรม" ซึ่งมหาวิทยาลัยจัดไว้
ไว้ว่าจะเป็นกิจกรรมการเรียนการสอน กิจกรรมเสริมต่าง ๆ แต่นั่นมันก็เป็นเพียง "กิจกรรม"
กิจกรรม เป็นสิ่งที่ "จัดขึ้น" แต่ก็ไม่ซึ้งเท่าสิ่งที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ
เพราะคนที่จะต้องอยู่ร่วมรวมกัน จะต้องรู้และสัมผัสนิสัยใจคอซึ่งกันและกัน
ในระหว่างกิจกรรมเราอาจจะเสแสร้ง แต่งสี เติมเพิ่ม สิ่งที่แสดงออกมาได้ แต่เมื่อใครต่อใครได้มาอยู่ร่วมรวมเป็นแรมเดือน แรมปี อุปนิสัย อุปกิเลส และ "สันดาน" จะปรากฏออกมาให้ทุกคนได้เห็นและสัมผัส
ความจริงใจเป็นสิ่งที่สำคัญและจำเป็นต้องสร้างให้เกิดมีขึ้นจิตใจของนักเรียนนักศึกษาไทย
ความจริงใจนำเป็นสู่ความเป็น "กัลยาณมิตร" มิตรที่ดี มิตรที่ประเสริฐ จะจูงมือกัน ร่วมแรงร่วมใจกันทำความดี เพื่อชีวิตนี้และสังคมไทยให้ก้าวหน้าอย่างสดใสและยั่งยืน...
ความสมัครสมาน สามัคคี กลมเกลียวในหมู่เพื่อนนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ
การมีมิตรที่ดีก็สามารถช่วยเหลือเจือจุนกันได้ในอนาคต
การศึกษาไทยพัฒนาด้านความเก่ง ความฉลาด แต่ต้องเสริมเรื่องความสามัคคีเข้าไปอีกมาก
การอยู่หอพักใน ที่จริงแล้วเป็นสิ่งที่ดี ถ้ามี "ครู" ผู้ที่ดูแลหอพักดี นักศึกษาก็จะมีความอบอุ่น เหมือนมี "แม่" อยู่ใกล้ชิด
ปัญหาของเยาวชนในปัจจุบันที่สำคัญตัวหนึ่งคือการขาดความอบอุ่น ยิ่งไปอยู่ในเมืองใหญ่ อยู่หอพักนอก ถ้าเด็กไม่มีสมาธิที่เข้มแข็ง ก็จะถูกกระแสของสังคมดึงให้ไหลไปในทางต่ำ
ระบบหอพักจึงเป็นสิ่งที่ช่วยป้องกันอันตรายที่เกิดขึ้นได้
การที่มีกำแพงป้องกันความผิดพลาดสำหรับผู้ที่ยังไม่เข้มแข็ง ย่อมดีกว่าจะปล่อยให้นกน้อยที่ยังไม่แข็งแรงบินออกไปเผชิญโลกตามลำพัง...
ขอบพระคุณมากครับ พยาบาลทำงานเป็นทีมที่เข้มแข็งและแข็งแกร่งเสมอครับผม