หลับให้สบายนะ...คนดีของฉัน


ด้วยรักและอาลัยยิ่ง

รูปคุณย่าเมื่อปีที่แล้ว ท่านสดใส ร่าเริง แข็งแรงและเป็นที่รักของลูกหลานทุกคน

รูปคุณปู่เมื่อปีที่แล้วเช่นเดียวกัน ท่านความจำไม่ดี แต่ไม่เคยลืมไปโบส์ถทุกๆวันอาทิตย์ และไม่เคยลืมจำนวนลูกหลานของตัวเอง



ธรรมดาของชีวิต ที่ต้องมีการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนจะรับไม่ได้ เมื่อคนที่จากไปคือคนในครอบครัว

เราสูญเสียคุณปู่เมื่อเดือนธันวาคม ปี 57 หลังจากที่สูญเสียญาติลูกพี่ลูกน้องไปเพียงไม่กี่วัน คุณปู่ไม่สบาย มีโรคประจำตัวคือ ความดันและเบาหวาน ต้องเข้ารับการรักษาตัวและทานยาอยู่เป็นประจำ แต่คุณปู่เป็นคนแข็งแรงจึงสามารถเดินไปเยี่ยมบ้านลูกหลานได้สบาย

แต่เมื่อ2-3 นี้เอง อาการของคุณปู่เริ่มหนักขึ้น คุณปู่ไปไหนมาไหนลำบากหรือแทบจะไม่ได้ออกไปไหน ได้แต่นอนทั้งวัน ทั้งคืน คนในครอบครัวต้องผลัดกันส่งข้าวปลาอาหารให้คุณปู่ รวมถึงคุณย่าที่ต้องคอยดูแลปู่ทั้งๆที่ท่านก็อายุมากเหมือนกัน เมื่อหลายปีก่อน ปู่กับย่าทะเลาะกันและปฏิเสธที่จะอยู่บ้านเดียวกัน แต่เมื่อปู่ไม่สบายย่าก็ยังดูแลปู่เป็นอย่างดี ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ปู่จะรู้ไหม ว่าย่ารักปู่มากแค่ไหน?

ปู่ความจำเลอะเลือน จำอะไรไม่ค่อยได้ จำลูกหลานไม่ได้ แต่แกก็จำได้เสมอว่าแกมีลูก 6 คน มีหลาน 23 คน เป็นจำนวนที่ลูกหลานอย่างเราไม่เคยนับ ไม่เคยใส่ใจ จนเมื่อท่านบอกว่าถึงค่อยลองนับดู เชื่อไหมว่า แม้ปู่จะความจำไม่ดี แต่ท่านไม่เคยลืมที่จะไปโบส์ถทุกๆวันอาทิตย์

วันที่เกิดเหตุซึ่งทุกคนไม่คาดคิด วันนั้นบ้านเราเกือบทุกคนไปงานศพญาติลูกพี่ลูกน้องที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยู่บ้านกับปู่ คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า ปู่เดินไปเข้าห้องน้ำแล้วล้มหัวฟาดพื้น แต่ปู่ไม่ยอมบอกใคร จนกระทั่งอาการหนัก ปวดศีรษะอย่างรุนแรง ปู่จึงยอมให้พาไปโรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการน่าเป็นห่วง เพราะเส้นเลือดในสมองแตก หลังจากเข้ารักษาตัวและนอนโรงพยาบาลได้เพียงสองวัน ปู่ก็ได้จากพวกเราไปอย่างสงบพร้อมกับอาการป่วยที่ปู่คงเจ็บปวดและทรมานกับมันมาก ปู่จากไปทั้งๆที่ยังไม่ได้สั่งเสียอะไรเลย เพราะปู่เสียตอนตีสอง ขณะที่อาและพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่ไปเฝ้าไข้กำลังหลับ ทุกคนยังคงจำความรู้สึกสุดเศร้าในตอนนั้นได้ดี

ตอนจัดงานศพให้ปู่ สีหน้าย่าเศร้ามาก ท่านมักจะพูดว่าไม่รักปู่แต่จริงๆท่านรักปู่มาก พวกเราดูออก หลังจากเสร็จงานศพปู่ ทุกอย่างก็ยังคงดูเศร้า โดยเฉพาะย่าที่ไม่ค่อยเหมือนเดิม

หลังจากปู่เสียชีวิตไป 4 เดือน คุณย่าเริ่มป่วย แน่นหน้าอก หายใจไม่ค่อยสะดวก เมื่อพาท่านไปหาหมอ ผลการวินิจฉัยของแพทย์ บอกว่าย่าเป็นโรคหัวใจรั่ว คุณย่าซึ่งปกติเป็นคนแข็งแรง คล่องแคล่ว ว่องไว และเป็นที่รักของหลานๆทุกคน วันนี้ท่านไม่เหมือนเดิม ท่านเป็นคนป่วยที่นอนรับอ๊อกซิเจนอยู่บนเตียงคนไข้ ลูกหลานพยายามจะหาทางช่วยย่าให้หายจากโรคที่เป็นอยู่ แต่เนื่องจากย่าอายุมากแล้ว หากจะผ่าตัดก็เสียงเกินไป หมอบอกว่าให้ลองพาย่าไปตรวจที่โรงพยาบาลในจังหวัดเชียงใหม่ดู แต่ย่ายังหายใจเองไม่ได้ ต้องใช้อ๊อกซิเจนช่วยหายใจ บวกกับอาการของย่า ที่เริ่มทรุดหนักขึ้นทุกวัน จึงไม่เสียงที่จะพาไปตรวจต่างจังหวัด ทุกคนตัดสินใจพาย่ากลับไปดูแลที่บ้าน แต่ยังคงต้องใช้อ๊อกซิเจช่วยหายใจ หลังจากพาย่ากลับมาดูแลที่บ้านได้เพียงไม่กี่วัน อาการของย่าเริ่มหนักขึ้น และไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้น ทุกคนต้องทำใจแต่ก็ยังหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ จนกระทั่งเมื่อเช้ามืดวันที่ 31 มีนาคม 57 เวลาประมาณตี 4 ย่าได้จากพวกเราไปอย่างสงบ ย่าไม่เจ็บปวดทรมานกับโรคที่กำลังเผชิญอยู่อีกต่อไป พี่สาวโทรมาบอกว่า ย่าไปแล้วนะ ก่อนที่พี่สาวจะโทรมาเชื่อไหมว่าเมื่อคืนฝันถึงย่าด้วย ฝันว่ากอดย่า ถามว่าย่าเป็นไงบ้าง ย่าพูดกับเราว่า ย่าเจ็บเหลือเกิน ย่าคงเจ็บและทรมานกับโรคที่เป็น ย่าคงรอให้พวกเรา(หลาน)ซึ่งส่วนใหญ่มาเรียน และมาทำงานอยู่ต่างจังหวัดกลับไปหา แต่เนื่องจากทุกคนมีภาระหน้าที่ ไม่สามารถกลับไปได้ทันที ย่าคงรอไม่ไหวแล้ว ทุกคนเสียใจมาก ความหวังที่จะกลับไปหาย่าในสุดสัปดาห์นี้พัง แต่กลายเป็นการกลับไปร่วมงานศพย่าแทน ซึ่งไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้เลย การสูญเสียย่าครั้งนี้ทำให้ประโยคๆหนึ่ง ผุดขึ้นมาในหัว "พรุ่งนี้ก็สายไป" เราสูญเสียบุคคลผู้เป็นที่รักย่ายิ่งไปในเวลาไล่เลี่ยกัน เราสูญเสียผู้ที่เป็นร่มโพธ์ร่มไทรของของครอบครัว ย่าคงไม่อยากเห็นพวกเราเศร้า แต่พวกเราทำใจยังไม่ได้จริงๆ มันเร็วเกินไป

สุดท้ายนี้ ขอให้ย่าไปสู่สุขติ หลับให้สบาย และไม่ต้องห่วงอะไรใดๆทั้งสิ้น ย่าคงไปเจอปู่บนสวรรค์แล้ว ขอให้ทุกความดีที่ปู่กับย่าเคยทำไว้ เมื่อครั้งยังมีชีวิตส่งผลให้ท่านทั้งสองไปเกิดในภพภูมิที่ดี หากเคยทำอะไรที่เป็นการล่วงเกินท่านทั้งสอง ไม่ว่าจะเป็นทางกาย ทางวจี ทางใจ ก็ขอให้ท่านอโหสิกรรมให้พวกเราด้วย ปู่กับย่าจะอยู่ในใจพวกเราตลอดไป รักปู่กับย่านะคะ

ด้วยรักและอาลัยยิ่ง


หมายเลขบันทึก: 588282เขียนเมื่อ 31 มีนาคม 2015 18:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 31 มีนาคม 2015 18:43 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

ไม่เป็นไรนะเพื่อน คนหนึ่งคนเกิดมาก็ต้องมีวันดับ ท่านไปสบายแล้ว สู้ๆนะเพื่อน เสียใจด้วย

เสียใจด้วยนะ นางสาว สรชา รอยพนา

คนเราเมื่อเกิดมาแล้วก็ดับไปเป็นวัฏสงสาร

ยังไงเราก็สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้นะ

เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา

มาให้กำลังใจครับ

เป็นกำลังใจให้นะ อย่าพึ่งท้อ
สู้ ๆ ค่ะ

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท