ฝันให้ไกล...ไปให้ถึง

ฝัน...ที่ใกล้จะเป็นจริง

"เรื่องของคนช่างฝัน" เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบฝัน ไม่ว่าจะเป็นฝันกลางวัน ฝันกลางคืน นอนทีไรก็ฝัน เขาว่ากันว่าคนที่นอนหลับแล้วฝันแปลว่านอนหลับไม่สนิท นี่เราฝันแทบจะทุกคืน และทุกเวลาที่หลับแม้แต่หลับในก็ยังฝัน แสดงว่าไม่เคยหลับได้สนิทจริงๆเลยสักครั้ง เป็นไงล่ะเป็นคนมีความฝันจริงๆนะเนี่ย 555 หลังตื่นจากภวังค์ บางทีก็จำความฝันได้ บางทีก็จำอะไรไม่ได้ แต่มีความฝันหนึ่งที่ไม่เคยลืม เป็นฝันของเด็กน้อยคนหนึ่ง เด็กน้อยที่ไม่ได้เข้าใจความหมายของอะไรเลย ทุกครั้งที่คุณครูให้เขียนอาชีพที่ใฝ่ฝัน อาชีพเดียวที่เธอเขียนมีเพียงอาชีพเดียวเท่านั้น คือ "ครู" เด็กน้อยไม่รู้หรอกว่า อาชีพครูมันดียังไง หนักแค่ไหน หรือต้องใช้ความอดทนและความพยายามมากแค่ไหน? แต่แรงบันดาลใจหนึ่งที่ทำให้เธอฝันอยากจะเป็นครูก็คือ คุณครูของเธอนั่นเอง ทำให้เธอเรียนรู้และคอยช่วยงานครูทุกอย่าง แต่นั่นไม่ใช่การบังคับ หากเกิดจากความสมัครใจของเธอเอง เธอเป็นเด็กดี ครูจึงรักและเอ็นดูเธอ

เวลาผ่านไปหลายปี เด็กน้อยคนนั้นไม่ใช่เด็กน้อยๆไร้เดียงสาอีกต่อไป เธอเริ่มรู้จักโลกมากขึ้น ชีวิตเริ่มไม่ได้อยู่แค่ในกฎในระเบียบ เธอเริ่มเรียนรู้วิธีการแหกกฎต่างๆ เพราะเธอคิดว่าเธอโตแล้ว เธอไม่ใช่เด็กดีในวันนั้นอีกต่อไป เธอคิดว่าอาชีพครูที่เธอใฝ่ฝัน ไม่น่าจะใช่ทางที่เธอจะเดิน เธอคิดว่าเธอไม่อาจที่จะเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็กๆนักเรียนได้ เธอเริ่มสับสนและเริ่มเขวไปตามความฝันของเพื่อน ที่บางครั้งก็อยากเป็นพยาบาล บางคราวก็อยากเป็นนักธุรกิจ บางทีก็อยากเรียนเศรษฐศาสตร์(เพราะเธอชอบสังคม) ทุกความฝันของเธอมีโอกาสเป็นจริงได้ทั้งนั้น

เมื่อวันที่ต้องเลือก...เธอทบทวนกับตัวเองหลายรอบ เธออาจจะเสียเวลาไปกับความฝันของเพื่อน ความฝันของคนรอบข้าง แต่สุดท้าย สิ่งที่เธอเลือกเรียนคือ "ครู" และบวกกับการที่เธอเป็นคนแน่วแน่ ไม่สิ้นหวัง เธอเลือกส่งใบสมัครไปที่มหาวิทยาลัยผลิตครูชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่เพียงแห่งเดียวเท่านั้น ซึ่งต้องแข่งขันกับคนอื่นๆอีกเป็นร้อยเป็นพัน เชื่อไหมว่า ครั้งแรกที่ส่งใบสมัครไป เธอพลาดโควต้าเรียนดีไปแบบน่าเสียดาย แต่โอกาสของเธอก็เข้ามาอีกครั้ง เธอมีโอกาสได้ส่งใบสมัครเรียนต่อ ณ มหาวิทยาลัยเดิม แต่เป็นรอบโครงการพิเศษ ซึ่งแน่นอนว่าต้องแข่งขันกันอีกตามเคย เธอไม่กลัวแต่ตั้งใจมากกว่า จนในที่สุดก็สอบติดและได้เรียนในคณะและมหาวิทยาลัยที่เธอใฝ่ฝัน

โครงการพิเศษที่เธอสามารถสอบติดเข้ามาได้ ได้เปลี่ยนชีวิตเธอไปมากมาย การที่ต้องอยู่หอพักนักศึกษาซึ่งเป็นหอในที่มหาวิทยาลัยจัดให้ซึ่งเป็นหอในที่อยู่ในอีกวิทยาเขตหนึ่งของมหาวิทยาลัยและอยู่ไกลจากตัวเมืองจ.เชียงใหม่ประมาณ35กิโลเมตร อยู่ด้วยกันทั้งสิ้น 41 ชีวิต ทำให้ชีวิตนักศึกษาครูในมหาวิทยาลัยไม่ได้เป็นดั่งที่วาดฝันไว้ ชีวิตในเมืองกรุงที่แสนจะวุ่นวายแต่เธอและเพื่อนๆก็ไม่เคยได้สัมผัส ชีวิตมหาวิทยาลัยของพวกเขาเรียบง่าย สงบและไม่หวือหวา แต่นั่นเรื่องนั้นไม่เคยทำให้พวกเขาย่อท้อ พวกเขาเรียนรู้ชีวิตของการเป็นครูในถิ่นทุรกันดารจริงๆ ไม่มีรถขับ ทางขึ้นหอไม่มีไฟฟ้า น้ำไหลบ้างไม่ไหลบ้าง เวลาจะไปไหนทีต้องเหมารถเป็นลำๆ เพราะไม่มีรถผ่าน ต้องตื่นเช้ามาทำอาหารสำหรับมื้อเที่ยง หลังเลิกเรียนต้องกลับมาทำอาหารสำหรับมื้อเย็น มีเวรทำความสะอาดหอพักตามจุดต่างๆทั้งเช้า-เย็น ทั้งปลูกผัก เลี้ยงปลา เพาะเห็ด ฯลฯ ซึ่งแน่นอนว่าชีวิตความเป็นอยู่แบบนี้ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คนอื่นๆที่ไม่ได้มาอยู่ก็ไม่เคยได้สัมผัสเช่นกัน

เด็กน้อยในวันนั้นก็คือฉันในวันนี้ ผ่านมา 3 ปี ที่มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ เดินตามความฝันด้วยความอดทน พยายาม และไม่ย่อท้อ เด็กน้อยในวันนั้นได้เดินตามหาฝันมาไกลกว่าครึ่งทางแล้ว ไกลเกินที่จะถอยหลังกลับ ความสำเร็จอยู่ไม่ไกลแล้วก็จริง แต่ความพยายามนี่สิ ต้องเพิ่มขึ้นจากวันวานเป็นเท่าตัว ยิ่งโตโลกก็ยิ่งกว้างขึ้น โลกยิ่งมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก ที่สำคัญ คือ จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด และเตือนตนเองเสมอว่าอย่าลืมทุกพระคุณของบุคคลที่สร้างเรามา

ฝันให้ไกล...ไปให้ถึง

สรชา รอยพนา

31/3/57 เวลา 20.50 น.