วันนี้พาลูก ๆ ไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ จ.ขอนแก่น
คุณยายท่านหกล้มเมื่อปีก่อน เกิดอาการเจ็บที่หัวเข่ายังไม่หาย
ท่านจึงเข้าพบแพทย์เพื่อทำการรักษาให้หายขาด ครับ
ระหว่างที่ออกมาอ่านหนังสือที่ระเบียงชั้น 5
ผมสังเกตุเห็นผู้ป่วยหลายคนหัวโล้น
ตอนแรกผมสงสัยว่า ถ้าไม่ใช่ทหารก็ต้องเป็นแฟชั่นหน้าร้อนแน่ ๆ
ระหว่างที่เยี่ยมไข้คุณยายอยู่นั้น
ผมก็พยายามชวนคุยคนไข้เตียงอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ
เป้าหมายเพื่อให้กำลังใจ และเผยแผ่สอดแทรกธรรมะเท่าที่พอจะทำได้ หนอ
ผู้ป่วยเตียงที่อยู่ตรงข้ามเป็นคนแรกที่ผมเข้าไปทักทาย
เพราะท่านนั่งอยู่ ไม่ได้นอนเหมือนคนอื่น ๆ
ท่านเป็นโปลิโอขาขวา ต้องใช้ไม้เท้าช่วยในการเดิน
มีวันหนึ่งเกิดพลาดล้มทำให้กระดูเข่าอีกข้างอักเสบบวมเป่งเป็นหนองจนต้องผ่าตัด
แต่เกิดการติดเชื่อจึงต้องทำการผ่าตัดใหม่อีกรอบในครั้งนี้
บรรยากาศการพูดคุยเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ มีเสียงหัวเราะมากขึ้น
ผู้ป่วยอีกท่านที่อยู่ข้าง ๆ กัน จึงเริ่มสนทนาด้วย
ผมรีบเข้าไปถามไถ่ทันที ก็ได้ทราบว่า เคยเกิดอุบัติเหตุกระดูกงอหลายปีแล้ว
หน้าแข้งบวมโตขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ได้เจ็บปวดนัก แต่เกิดอาการติดเชื้อทำให้เนื้อบริเวณนั้นมีปัญหาในภายหลัง
อยู่ระหว่างตรวจชิ้นเนื้อ
ผมสังเกตุว่า อีกเตียงหนึ่งอาการหนักกว่าเพื่อนนั้น ท่านฟังพวกเราอยู่แต่ไม่ยอมพูดอะไร
ผมเดินไปใกล้ ๆ เพื่อดูอาการแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เพราะห่วงว่า จะเป็นการรบกวน
คนไข้ทานแรก ที่เหมือนว่า จะสนิทกัน จึงเล่าเรื่องราวให้ฟังว่า เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์
ต้องดามขาด้วยเหล็กแทนกระดูกทั้ง 2 ท่อน
แต่เกิดอาการอักเสบเป็นหนอง ต้องทำการดามเหล็กภายนอกแทน หนอ
ระหว่างที่คุย ๆ กันอยู่นั้น
ผมสังเกตุว่า ผู้ป่วยฝั่งตรงข้ามที่เป็นวัยรุ่นนั้น เป็นอีกหนึ่งคนที่หัวโล้น
ผมจึงเอ่ยถาม คนไข้ท่านแรกว่า ทำไมผู้ป่วยหลายคนต้องโกนหัวด้วยครับ ?
ถึงได้ทราบความจริงว่า ท่านไม่ได้โกนหัว .. หนอ
ท่านเหล่านั้น เป็นมะเร็ง และเข้ารับคีโม จึงทำให้ผมร่วง
ทำเอาผมสะดุดไปพักหนึ่ง ถึงกับต้องยิงพุทโธไปที่ฐานของจิตทันที หนอ
ความจริงของกายและใจ หมัดแรกส่งออกมาแล้ว
ยัง ยังไม่พอแค่นั้น หมัดที่ 2 ก็ตามมา
เมื่อเด็กหนุ่มคนนั้น ลุกขึ้นถือไม้เท้าเดินมาใกล้ ๆ วงสนทนาของพวกเรา
... น้องเค้า ... ถูกตัดขาข้างหนึ่ง ... หนอ
ผมเริ่มยิงพุทโธไปที่ฐานของจิตละเอียดยิ่งขึ้น ๆ อีก
ผมได้แต่มองและยิ้มให้ โดยไม่เอ่ยคำใด ๆ ออกไปทักทายเลย หนอ
หลังจากที่ผมชวนลูกสาว
แตะขาคุณยายคนละข้าง เพื่อทำสมาธิรักษาคุณยาย
แม้พวกเราจะพูดและทำแบบตลก ๆ
แต่ผมก็สังเกตุว่า น้องฟ้าตั้งใจยิงพุทโธสู่ฐานจิตอย่างเต็มที่ หนอ
ตลอดเวลาของการเยี่ยมคุณยายนั้น
ทำให้ผมเข้าถึงความจริงของกายและใจชัดชึ้น ๆ เป็นลำดับ
มีแว็บหนึ่งทำให้หวนระลึกไปถึงตอนที่ผม
ป่วยเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นใหม่ ๆ
ผมว่า มันเป็นโรคที่หนักที่สุดสำหรับผม
แต่เมื่อมาเห็นคนไข้ทั้งหลายในโรงพยาบาลวันนี้
โรคที่่ผมว่า หนักนั้น ดูกลายเป็นเรื่องเล็ก ๆ จนต้องยิ้มในเลย หนอ
ไม่มีความเห็น