ทางเดินแห่งรัก...คุณหนูแพนด้า


เมื่อสามสี่ปีที่ผ่านมา คุณหนูจอมวีน จอมเหวี่ยง ตกหลุมรักกับนายกะล่อนปากดีที่เสแสร้งทำตัวเป็นเทพบุตรสุดแสนดี จึงเป็นเหตุให้คุณหนูแพนด้าจอมวีน จอมเหวี่ยง จอมขี้งกเปลี่ยนพฤติกรรมเพราะความรักที่เข้าตาโลกทั้งโลกแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพู หน้าตาสดใสอารมณ์ดี ไม่เหวี่ยง ไม่วีน แต่ยังขี้งกเหมือนเดิมถ้าไม่มีเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นเสียก่อน แพนด้าก็คงยังมีความสุขในโลกของจินตนาการต่อไป แต่เมื่อเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นแพนด้าเศร้าไประยะหนึ่ง แต่ไม่นานแพนด้าก็กลับมาเป็นปกติดั่งเดิม เป็นแพนด้าที่เข้มแข็งอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึงเลยทีเดียว

"แพนด้า เธออยู่ไหน" ปลายสายดังมาทันที ที่แพนด้ารับสาย "อยู่บนรถไฟ นายมีอะไร" ปลายสายส่งเสียงร้อนรน "บนรถไฟ เธอ ไปทำอะไรบนรถไฟ" แพนด้าทำหน้าหงุดหงิดแล้วตอบ "ฉันก็กลับที่ทำงานนะซิ" ปลายสายยังต่อว่าอีก "ทำไมแพนด้าไม่บอกเรา เราจะไปรับ" แพนด้าส่ายหัวอย่างเอือมระอา พลางคิดในใจ ทำไมต้องบอก ทำไมต้องมาส่งในเมื่อเราก็มาเองได้ เช๊อะ!!! คนอย่างแพนด้า ไม่จำเป็นต้องรอให้ใครมาส่งหรือมารับหรอก ชิ!!! นั่นไงล่ะ คุณหนูแพนด้าคนเดิมนางกลับมาแล้ว หากเป็นเมื่อก่อนแพนด้าต้องดี๊ด้าดีใจมากมายตั้งหน้าตั้งตารออย่างใจจดจ่อเป็นแน่แท้ แต่ทุกวันนี้บอกเลยว่าไม่จำเป็นเพราะนายไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่ขาดแล้วฉันต้องตาย แพนด้านั่งมองวิวสองข้างทางของรถไฟพลางนึกในใจ "ไม่ต้องมารับส่ง ไม่ต้องวิ่งตามหรอกนะ โอม มันหมดเวลาของนายแล้ว เมื่อครั้งมีโอกาสนายเองที่เป็นคนไม่เลือก ณ ตอนนี้นายก็ไม่มีสิทธิ์เลือกเช่นกันแต่เป็นฉันเท่านั้นที่จะเลือก ไม่ใช่นาย" แพนด้ามุ่งมั่นกับความคิดของตนเองและตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงแค่ อิสรภาพที่มีเท่านั้นดังนั้นจึงไม่รู้สึกกับสิ่งที่โอมพยายามทำให้ เพราะเมื่อเทียบกับความผิดที่โอมกระทำในครั้งนั้นแล้วเนี่ยนะ มันค่อนข้างสาหัสทางด้านความรู้สึกอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะสานคืนดีเข้าด้วยกันได้ง่ายขึ้น จะให้ดีเหมือนเดิมหรือทำเป็นเรื่องปกติยิ่งยากไปใหญ่ เรื่องของแพนด้าก็เช่นกัน ทุกสิ่งที่โอมทำนั้นเหมือนแผลเป็นที่ยากจะเยียวให้หาย ถึงหายก็ยังคงเหลือแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ไม่อาจลบเลือนไปได้ แพนด้าเก็บทุกรายละเอียดเพื่อให้เป็นเครื่องหมายเตือนใจตัวเอง ว่าต้องพบเจอกับอะไรมาบ้าง ต้องเสียใจหนักขนาดไหน ตั้งแต่นั้นมาแพนด้าก็มุ่งมั่นทำงานในหน้าที่ของตนเองเพียงอย่างเดียว โดยไม่สนใจเรื่องของโอมอีกเลย จนกระทั่ง โอม บังเอิญมาพบกับเธอเข้าและพยายามทุกวิถีทางเพื่อง้อเธอ......ทั้งเทคแคร์ ดูแล บอกเลยพยายามมาก "แพนด้า วันอาทิตย์ว่างมั้ยครับ" โอมโทมาหาตอนสายๆ "ไม่ว่าง" แพนด้าบอกปัดส่งๆ ไป "จะไปไหนหรา แพนด้า" ปลายสายยังเซ้าซี้ "ไปวัดทำสังฆทานอุทิศส่วนกุศล ให้ผีไม่ญาติ นายจะไปด้วยมั้ยล่ะ" แพนด้ารู้ว่าโอมไม่ชอบไปวัด เคยชวนทีไรโอมไม่เคยยอมไปด้วยสักครั้ง แต่ครั้งนี้แพนด้าพลาดไปถนัดใจ "โอเค กี่โมง" หื้อ!!! อีตาบ้ายังจะตามอีก แหวะ!! "เช้าๆ แหระแค่นี้นะ จะทำงาน" แพนด้ารีบชิ่งวางสายโดยไม่รอคำตอบทันที เช๊อะ!!! ให้รู้ซะมั่งใครเป็นใครชิๆ

อย่าสร้างภาพ ทำดีกับฉัน เพราะฉัน...ตื่นจากฝันร้ายที่เกาะกินใจมานานแหละ!!!!! อย่าทำดีกับฉันเพื่อหวังผล บอกเลยรู้ทัน ฉันยัยแพนด้านะย่ะ คนเราถ้าจะทำดีควรทำดีให้เสมอต้นเสมอปลายไม่ใช่มาทำดีเมื่อสายไปแล้ว ฉัน...ยัยแพนด้า ถึงแม้จะ.......... ต้องพูดว่า จะ........... เคยรักนายสักแค่ไหนแต่ฉันก็จะไม่ยอมทำพลาดเป็นครั้งที่ 2 อีกเป็นแน่ เช๊อะ....ตอนจะไปสารพัดที่ไปให้ได้ ทำทุกวิถีที่จะเลิก ก็เลิกสมใจแล้วไง แล้วตอนนี้เป็นไงจะเลี้ยวกลับมามันไม่ง่ายไปหน่อยรึ นึกจะผลักหัวไปก็ไป นึกจะกลับก็กลับมา เป็นคนอื่นอาจดีใจแต่สำหรับฉันไม่มีทางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มันไม่ใช่เรื่องแค้นนะ แต่มันเป็นความรู้สึกล้วนๆ เลยนะ วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่นายโอมก็ยังตื้อไม่เลิกสักที จะด้วยสำนึกผิดหรืออะไรก็ไม่อาจที่จะรู้ได้ หรือจะเป็นเพราะว่ามนุษย์เรานั้นต้องการสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตนเอง "วันนี้ แพนด้าไปไหนมาหรา โอมโทหาไม่ติด" แพนด้าปลายตามองนิดนึงก่อนจะตอบว่า "ไปเดินเล่น ไม่ได้เปิดเครื่อง ทำไมมีอะไร" แพนด้ายังคงตอบห้วนๆ อย่างเสมอต้นเสมอปลายเลยทีเดียว โอมยิ้มน้อยๆ "ปล่าว คร้าบบบบบบ แค่จะชวนไปทานอะไรอร่อยๆ กันบ้างเราไม่ได้ไปไหนด้วยกันมานานแล้วนิ" แพนด้าทำหน้านิ่งก่อนที่ตอบอย่างเฉยชาว่า "ฮึ!!! มันยังจะมีเวลาแบบนั้นอีกรึ โอม แพนด้าไม่ค่อยว่างหรอกนะ" พูดจบแพนด้าจอมหยิ่งก็ทำโน่นทำนี่อย่างไม่แยแสกับโอมเลยแต่โอมก็ยังตื้อต่อไปพยายามมาหา นัดทานข้าว เดินเที่ยวแต่แพนด้าก็ไม่ได้ไปด้วยทุกครั้ง แต่จะไปเฉพาะที่ตนเองมีธุระเท่านั้น แถมยังทำตัวเหินห่างกับโอมและไว้ตัวไม่สนิทสนมเหมือนเมื่อก่อน ยิ่งโอมพยายามเข้าใกล้มากเท่าไรแพนด้าก็จะสร้างกำแพงขึ้นมากั้นให้ไกลจากโอมมากขึ้นเท่านั้น ตัวโอมเองก็เหมือนจะรู้ตัวยิ่งพยายามเข้าใกล้ทำตัวดี ใส่ใจมากขึ้นกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ แต่แพนด้าเธอมีแผลในใจจึงไม่ยอมที่จะเข้าใกล้หรือยอมให้โอมเข้าใกล้กับเธอมากขึ้นไปอีก บ่อยครั้งที่โอมพยายามโทรนัดเพื่อทานข้าวหรือไปธุระ ในที่ต่างๆ ด้วยกันทำเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ ที่ทำกันแต่แพนด้าก็ไม่ค่อยที่จะทำตามสักเท่าไร มิหนำซ้ำยังเลี่ยงหาทางไม่เจอเอาดื้อๆ ซะงั้นไป แต่โอมหาได้สนใจไม่ยังคงเดินหน้าตามตื้อต่อไป วันนี้ก็เช่นกันโอมโทรมาเพื่อนัดแพนด้าไปเยี่ยมคุณยายที่ต่างจังหวัดด้วยกันเพราะคุณยายรักและเอ็นดูแพนด้ามาก "แพนด้า ว่างมั้ย โอมจะชวนไปเยี่ยมคุณยายด้วยกัน คุณยายไม่สบายเข้าโรงพยาบาล" แพนด้าหน้าเหวอ "คุณยายเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ" ปลายรีบตอบทันที "น้ำท่วมปอดครับ อีกหนึ่งชั่วโมง โอมจะไปรับนะครับ" แพนด้ารีบชิ่งตอบทันที "ขอแพนด้าเคลียร์งานนิดหนึ่งค่ะ หกโมงเย็นนะค่ะ" แล้ววางสายทันที แต่นางก็นึกในใจจะมีแผนอะไรอีกนะ ก็อย่างที่บอกแพนด้าแผลในใจนางค่อนข้างเยอะเรื่องอะไรที่นางจะยอมเจ็บซ้ำซากได้อีก

เมื่อถึงเวลา 18.00 น. โอมก็มารับยัยแพนด้าที่หน้าบ้าน แพนด้าแต่งตัวง่ายๆ เหมือนอยู่บ้านตัวเอง แต่โอมนั่นแต่งซะเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า โอมมองหน้าแพนด้านิดนึงก่อนที่จะรีบชวนขึ้นรถทันทีเพราะบ้านคุณยายค่อนข้างที่จะไกลจึงต้องรีบเดินทาง "โอม อย่าดึกมากนักนะ พรุ่งนี้ฉันมีงานทำแต่เช้าเดี๋ยวไม่ทัน" โอมพยักหน้า แล้วรีบออกรถไปทันทีการเดินทางใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาลปลายทางที่ยายของโอมแอดมิทอยู่ โอมพาแพนด้าขึ้นไปยังชั้น 3 ทันทีเพราะมีน้าสาวรออยู่ที่นั่นอยู่แล้วนั่นเอง เมื่อพบคุณยาย คุณยายดีใจมากยื่นมือที่สั่นเทามาจับมือของแพนด้าบีบเบาๆ บอกว่าคิดถึงหายไปไหนมาตั้งนาน พอแพนด้าบีบมือตอบท่านก็ดีใจดึงตัวแพนด้าเข้าไปกอดตัวท่านสั่นน้อยๆ ยัยคุณหนูของเรารู้สึกได้ถึงความคิดถึงนั้นได้แต่กอดตอบหลวมแล้วบอกท่านไปว่า แล้วหนูจะมาเยี่ยมใหม่นะค่ะ คุณยายพยักหน้ารับรู้ช้าๆ คืนนั้นโอมพาแพนด้ามาส่งที่บ้านเกือบ 23.00 น. แพนด้ารีบเข้าบ้านอาบน้ำนอนทันที เพราะพรุ่งนี้มีงานที่ต้องลุย แต่เช้านั่นเอง แพนด้านั่งทำได้ 2 – 3 วันก็ได้รับโทรศัพท์จากโอมว่า ยายเสียชีวิตแล้ว ความทิฐิต่างๆ นานา หยุดพักไว้ก่อนทันทีนางเดินทางไปร่วมงานศพอย่างสง่างาม แขกเหรื่อญาติพี่น้องของโอมต่างยินดีปรีดาที่เห็นนางเข้ามาร่วมงานนี้ นางช่วยงานอยู่ 2 วันเต็มๆ โอมเองก็วุ่นวายกับงานศพทั้งจัดสถานที่ อาหาร แพนด้าแอบมองและชื่นชมลดทิฐิลงไปนิสนุง นางไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอยิ้มออกมาด้วยความสุขที่นางไม่ได้เก๊กหรือว่าแสร้งทำเลย ใบหน้าละมัยนั้น แพนด้านึกได้ก็หุบยิ้มทันที "นี่เรายิ้มทำไม ไม่เกี่ยวกะเราซักหน่อย ชิ เรื่องของนาย จะทำอะไรก็เรื่องของนาย" แพนด้าเบ้ปากเดินยักไหล่ไม่สนใจกับภาพที่อยู่เบื้องหน้านั้น

เมื่อเหตุการณ์นี้ผ่านพ้นไปทำให้แพนด้าลดทิฐิลงได้มาก จากที่ไม่สนใจวางเฉยกับโอม แม้โอมจะพยายามต่างๆ นานา ก็ตามแพนด้าจะวางเฉยและหลบฉากไปดื้อๆ เลยทีเดียว แต่คราวนี้แพนด้ากับยอมพูดคุยด้วยไปไหนด้วยแต่ก็ไม่บ่อยมากนัก แพนด้าเริ่มเข้าใจแล้วว่า คนเรานั้นย่อมมีความผิดพลาดเกิดขึ้นได้เสมอไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ตาม ย่อมที่จะก้าวพลาดกันได้ทั้งนั้น ไม่มีใครที่ไม่เคยทำผิดดังความผิดพลาดต่างๆ ย่อมเป็นบทเรียนเพื่อให้เรียนรู้และแก้ไขชีวิตให้ประพฤติปฏิบัติตนให้ก้าวไปในทางที่ถูกที่ควร "แพนด้า วันนี้โอมว่างอยากชวนไปเดินเล่นซักหน่อย ที่ตลาดใกล้ๆ แพนด้าว่างมั้ยครับ" แพนด้ามองหน้าโอมอย่างชั่งใจก่อนตอบไปว่า "ก็ไปซิ มาเร็วๆ ล่ะ" โอมยิ้มอย่างดีใจอย่างน้อยๆ กำแพงในใจของแพนด้าก็ลดลงมาครึ่งหนึ่งแล้วล่ะ "ครับๆ งั้นเย็นๆ โอมจะมารับนะครับ" แพนด้าพยักหน้ารับแล้วก็เดินจากไปทันที แต่แพนด้าก็ยังไม่วายจะนึกในใจอย่างคนถือดี "ชิ ไม่ต้องมาทำหน้าดีใจ ฉันแค่สงสารเท่านั้น เช๊อะ" แพนด้านั่งทำงานอย่างสบายใจพอได้เวลาโอมก็ส่งข้อความมาหา แพนด้าจึงลงมาหาเพื่อไปเดินชมตลาดยามเย็นกัน บรรยากาศตลาดยามเย็นนั้นคนค่อนข้างเยอะมาก เพราะคนงานต่างมาเดินจับจ่ายใช้สอย บางคนก็มาเดินเล่นชมของ พักผ่อนบ้าง แพนด้าตื่นตาตื่นใจกับร้านขายต้นไม้นานาพันธุ์มากมาย เพราะแพนด้าชอบต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจ แพนด้าสามารถเดินในร้านต้นไม้ได้เป็นเวลานานเลยทีเดียว แต่คราวนี้โอมมาด้วยและไม่ปริปากบ่นแต่อย่างใด เมื่ออยู่กับต้นไม้แพนด้าร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใส ผิดเป็นคนละคนกันเลยทีเดียว โอมนั่งมองแพนด้าที่ไม่ถือดี เป็นธรรมชาติเหมือนเจ้าหญิงตัวเล็กๆอยู่ท่ามกลางพันธุ์ไม้ แพนด้าเลือกต้นโน่น ต้นนี่ อย่างมีความสุข แพนด้าหอบหิ้วต้นไม้กลับมาห้องหลายต้นพร้อมทั้งคิดว่าจะปลูกแขวนไว้ตรงไหนดี โอมเองก็ช่วยหิ้วที่สำคัญไม่ปริปากบ่นสักคำ "ชอบต้นไม้ไม่เปลี่ยนเลยนะ แพนด้า แล้วเมื่อไรจะชอบคนเดิมซักที" โอมเปรยออกมา แพนด้าหันขวับทันที "ขอเวลาทำใจหน่อยนะ โอม สิ่งที่โอมทำ มันเป็นบทเรียนที่หนักมากสำหรับแพนด้า" โอมถอนใจเฮือกใหญ่ เธอช่างจดช่างจำเหลือเกินแต่โอมก็ไม่ละความพยายามที่จะก้าวข้ามกำแพงนั้นให้ได้ อย่างน้อยๆ ตอนนี้แพนด้าก็ไม่ได้ผลักไสเขาเหมือนเมื่อก่อน แถมยังออกไปไหนมาไหนด้วยถึงจะไม่สนิทเหมือนเมื่อแต่ก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับโอมในนาทีนี้ "โอมเข้าใจ โอมจะรอวันนั้น วันที่แพนด้า เปิดใจยอมรับโอมและเชื่อใจโอมอีกครั้ง" แพนด้าได้แต่รับฟังหากไม่รู้สึกยินดีกับคำพูดนั้นเลย ทุกครั้งที่โอมทำดีด้วย แพนด้าจะหวนนึกถึงครั้งที่โอมเดินจากไปและใช้คำพูดทิ่มแทงจิตใจของนางเสมอ ภาพความทรงจำเหล่านั้นติดตรึงอยู่ในสมองของนางตลอดเวลา แม้นางจะบอกตัวเองว่านางให้อภัยแล้วก็ตามเถอะ "ถึงเราจะให้อภัยแต่ภาพความทรงจำยังคงหลอกหลอนตลอดเวลา โอม แพนด้าคงให้โอมได้แค่เพียง คำว่าเพื่อนเท่านั้นแหระ ความรักแบบนั้นคงไม่มีอีกแล้ว เพราะความรู้สึกแบบนั้นมันจบตั้งแต่วันที่โอมปล่อยมือเรา"

เส้นทางแห่งรักเส้นนี้มันอับปางลงเมื่อเขาปล่อยมือในวันนั้น ถ้าวันนั้นเขายังยื้อยังรอไม่รีบร้อนปล่อยมือลา คงไม่มีปัญหามาจนถึงวันนี้เมื่อคิดจะกลับมามันยากยิ่งกว่า ในวันนั้นแพนด้าหวนคิดอีกครั้ง ในตอนนั้นแพนด้ายืนน้ำตาร่วงพร่างพราว พร้อมคำถาม "โอมไม่สงสาร แพนด้าเลยหรือ ความผูกพันธ์ที่มีไม่เหลือให้กันบ้างเลยหรือ ทำไมโอมใจร้ายกับแพนด้านัก แพนด้าทำผิดอะไรค่ะ ทำไมโอมทำกับแพนด้าได้ขนาดนี้" โอมตอบห้วนๆ อย่างขัดใจ "เปล่า โอมผิดเอง แพนด้าเป็นคนดี ดีมากด้วยแต่โอมต้องไป" แพนด้ายืนมึนเหมือนค้อนอันใหญ่ทุบลงกลางหัว เสียงต่างๆ อื้ออึงตั้งแต่วันนั้นมาแพนด้าเศร้าซึมข้าวปลาไม่แตะเลยแม้แต่น้อยจนร่างกาย

ซูบผอม เพื่อนต่างให้กำลังใจอย่างท่วมท้น "แพนด้าแกจะเสียใจทำไม แกทั้งสวย รวย เป็นที่หมายปองของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ในเมื่อมันตาต่ำนัก ก็ช่างมันซิแก" แป้งพยายามปลอบโยนในวันที่ช้ำใจ แต่ในขณะนั้นแพนด้าเหมือนความรักเข้าตา แพนด้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่แป้งบอกเลยคงทำได้เพียงร้องไห้จนตาบวม สภาพจิตใจไม่ต้องพูดถึงทั้งเบลอ เหม่อลอย นั่งคนเดียวน้ำตาเจ้ากรรมก็รินไหล เพราะเราดีเกินไปเขาจึงต้องไปงั้นเหรอ แพนด้าเฝ้าถามตัวเอง ปวดแปลบกับทุกข์เพราะคิดถึงสาเหตุความผิดพลาดของตนเอง เมื่อถึงจุดหนึ่งแพนด้าก็ได้ปฏิวัติตนเองลุกขึ้นมาแต่งตัวให้น่ารัก แพนด้าจึงได้เข้าใจว่าเธอเองไม่ได้หมดค่า แต่อย่างใดยังมีใครๆ อีกหลายคนที่ให้ความสนใจ ซึ่งในวันนี้เองที่แพนด้าเข้าใจคำพูดของ แป้งเพื่อนสาวที่คอยให้กำลังใจและคอยดูแลตลอดมา "ฉันเข้าใจแหละ ว่าฉันต้องทำอย่างไรต่อไป ขอบใจมากนะเพื่อนที่เคียงข้างตลอดมา ขอบใจมากนะแป้ง" แพนด้ากล่าวคำขอบคุณเบาๆ แป้งยิ้มรับ "ฉันดีใจนะ ที่แกหลุดพ้นจากความทุกข์ แพนด้าเราควรรักตัวเองให้มาก ฉันเป็นห่วงแกนะ" แพนด้ายิ้มทั้งน้ำตาโผเข้ากอดแป้งทันที แป้งเพื่อนที่ไม่เคยทอดทิ้งกันดูแลกันมาตลอด คอยปลอบโยน คอยให้กำลังใจ อีกทั้งดูแลในเรื่องของความสวยความงามซึ่งเป็นเรื่องที่แป้งบอกว่า ละเลยไม่ได้เลยทีเดียวเพราะเราเป็นหญิง จะอกหักรักคุดอะไรก็แล้วแต่ ห้ามเด็ดขาดห้ามหยุดสวยโดยเด็ดขาดซึ่งแพนด้าเองก็เห็นด้วย ดังนั้นอย่าปล่อยเวลาให้สูญเสียไปจัดไปซะ อย่าให้เสียเลยนะ แพนด้าหันมาใส่ใจตัวเองจนตัวอ้วนกลม เมื่ออ้วนมากขึ้นแพนด้าจึงเริ่มกินเฉพาะผลไม้แทบจะกินแทนข้าวเลยก็ว่าได้ไม่นานเธอก็ผอมอีกครั้งหุ่นงี้แป๊ะ มีแต่คน งง กับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นของเธอ คุณหนูแพนด้า

จากคนที่เหมือนกับว่า ไม่สนอะไร วีน เหวี่ยง เมื่อไม่พอใจหรือใครทำให้ไม่พอใจ

บัดนี้แพนด้าเธอมีสติที่จะใช้ชีวิตมากขึ้น เมื่อปัญหาเกิดขึ้นมาเราต้องใช้สติในการไตร่ตรองให้ถ่องแท้ อย่าตกใจจนเกินงาม เมื่อเข้าใจได้เช่นนี้ การที่โอมจะเข้ามาไม้ไหน แพนด้าคุณหนูจอมวีน เธอก็ย่อมที่จัดการกับคนกะล่อนประเภทนี้ได้อย่างละมุนละม่อมเลยทีเดียว บางครั้งแพนด้าอาจจะไม่รอบคอบแต่เมื่อเธอต้องผจญกับปัญหานี้นานๆ เธอจึงจำเป็นต้องมีแนวทางในการแก้ปัญหาให้ได้เช่นกัน "เอิ่ม แพนด้า คือ โอมเงินไม่พออ่ะ ขอยืมหน่อยได้มั้ยครับ" แพนด้าปลายตามอง "ได้ซิ แต่จำด้วยนะว่านั่นน่ะ ยืมนะ ไม่ใช่ยืมลืม" โอมหน้าชาทันที "เอิ่ม ทำไมแพนด้าพูดกับโอมแบบนี้ล่ะ" แพนด้าปลายตามองอีกครั้ง "ก็โอมบอกเองนี่ ว่ายืม ก็ตามนั้นเลยค่ะ" โอมหน้าชาเป็นครั้งที่ 2 แต่แพนด้ากลับแอบยิ้มสะใจอย่างน้อยๆ นี่คือ สงครามเล็กๆ ที่คุณหนูแพนด้าได้เริ่มขึ้นเล็กๆ ประมาณว่า หากคิดจะยืมลืมกับฉันนายอย่าได้คิดทีเดียวโอมยังคงทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของตามประกบแจ จนแพนด้าเองเริ่มอึดอัด แถมยังมีพวกปากหอยปากปูที่แอบเม้าเบาๆ แต่ก็เข้าหูคุณหนูจอมวีนจนได้ เรื่องแบบนี้ยอมได้ที่ไหนนางจึงต้องจัดเคลียร์ให้เรียบร้อยไป เพราะเรื่องแบบนี้ใครจะมาเข้าใจและรู้ดีไปกว่าตัวของนางเอง พร้อมทั้งยื่นคำขาดกับโอมว่า ไม่ต้องมารับมาส่ง มาเฝ้านางอีกเพราะนางรำคาญ พวกชอบเม้า โอมรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของแพนด้า อย่างเห็นได้ชัดเจนเลยทีเดียว นางเด็ดเดี่ยวมากขึ้น ที่สำคัญนางเข้มแข็งจนน่ากลัว โอมแอบหวั่นเล็กว่าจะง้อนางได้ง่ายๆ เหมือนคนก่อนๆ ที่ผ่านมาหรือไม่อย่างแน่แท้ โอมเองเริ่มหวั่นไหวเล็กๆ และพยายามปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ จากแพนด้าคุณหนูจอมวีน แต่มันสูญเปล่าเพราะนางหาได้ใส่ใจไม่ นางยังคงวางตัวนิ่งๆ ไม่ตื่นเต้น ตื่นตา ตื่นใจอะไรเลย ไร้วี่แววตอบสนองกลับ โอมเริ่มคิดได้ว่า นางช่างแตกต่างจากสาวๆ ที่เคยพบเจอมายิ่งนัก แต่ยังไม่วายที่จะคิดเอาชนะให้ได้ โดยไม่มีทางรู้เลยว่าทั้งหมดนี้ มันเป็นแค่เกมที่ คุณหนูแพนด้าคิดแก้คืนตนเองแค่นั้น แพนด้ารู้เช่นเห็นชาติของเขาจนหมดสิ้น ตาสว่างจากภาพมายาที่โอมสร้างขึ้นมาลวงตานั้นแล้ว และไม่คิดที่จะหวนกลับไปสู่ห้วงความเลวร้ายนั่นอีก นางคิดแค่จะสั่งสอนไม่ให้ผู้ชายอย่างนายโอม อย่ามาล้อเล่นกับความรักที่สวยงามของผู้หญิงอีก ผู้หญิงเราหากได้รักใครแล้วทุกแหละ จะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักที่สวยงามมั่นคงเสมอไป ซื่อสัตย์สารพัดซื่อแต่ทำไมผู้ชายแบบโอมมีมากเหลือเกิน ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง กะล่อนลื่นไหลยิ่งกว่าปลาไหลเสียอีก

ความรักในครั้งนี้ทำให้คุณหนูที่มองโลกอย่างสวยงาม พร้อมที่จะให้อภัยนั้นได้ตระหนักได้ว่าการที่เราจะให้อภัยใครสักคนที่เราเคยรักมากมายถวายชีวิตนั้น ต้องใคร่ควรให้ดีสมเหตุสมผลกับสิ่งที่เขาได้ปฏิบัติต่อเรา ในบางคนอาจจะยอมรับผิดและแก้ไขให้ดีได้ แพนด้าคุณหนูจอมวีนเข้าใจดีกับความไม่แน่ในชีวิตนางตัดสิน คุยกับโอมตรงๆ ทันทีเพื่อหยุดความเลวร้ายนั้น หยุดความบาดหมางในใจของนางเอง โอมตะลึงอย่างคาดไม่ถึงที่อยู่ดีนางได้เปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้ แต่โอมเองก็ยอมเดินจากไปแต่โดยดี หากแต่ว่าคราวนี้เป็นการเดินจากไปเพราะแพนด้าต้องการ ไม่ใช่ที่เป็นฝ่ายเลือกเอง ครั้งนี้จะเห็นได้ว่าการที่ผยองกับสิ่งที่ตนเองทำไม่ได้แสดงว่าคุณเก่งเสมอไป เพราะในบางรายเลวร้ายเกินที่จะได้พบกับคำว่า อภัย หากเป็นไปได้ควรกรวดน้ำคว่ำขันกันไปเลยจะดีกว่าจริงมั้ยค่ะ ท่านผู้อ่าน....

คำสำคัญ (Tags): #เมื่อสามสี่ปีที่ผ่านมา คุณหนูจอมวีน จอมเหวี่ยง ตกหลุมรักกับนายกะล่อนปากดีที่เสแสร้งทำตัวเป็นเทพบุตรสุดแสนดี จึงเป็นเหตุให้คุณหนูแพนด้าจอมวีน จอมเหวี่ยง จอมขี้งก#อย่าสร้างภาพ ทำดีกับฉัน เพราะฉัน...ตื่นจากฝันร้ายที่เกาะกินใจมานานแหละ!!!!!#เมื่อเหตุการณ์นี้ผ่านพ้นไปทำให้แพนด้าลดทิฐิลงได้มาก จากที่ไม่สนใจวางเฉยกับโอม แม้โอมจะพยายามต่างๆ นานา ก็ตามแพนด้าจะวางเฉยและหลบฉากไปดื้อๆ เลยทีเดียว แต่#เส้นทางแห่งรักเส้นนี้มันอับปางลงเมื่อเขาปล่อยมือในวันนั้น ถ้าวันนั้นเขายังยื้อยังรอไม่รีบร้อนปล่อยมือลา คงไม่มีปัญหามาจนถึงวันนี้เมื่อคิดจะกลับมามันยากยิ่งกว่า ในวันนั้น
หมายเลขบันทึก: 586986เขียนเมื่อ 2 มีนาคม 2015 21:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 มีนาคม 2015 21:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท