รักแท้ณโลกหล้า สิจะหาณแห่งใด
อยู่ไกลฤอยู่ใกล้ ฐิตะไว้ฤทัยเธอ
สวดมนต์อธิษฐาน ขอให้พานประสบเจอ
ชะนะบุญหนุนเกื้อ ขอให้เอื้อณดวงใจ
แรกพบประสบพักตร์ มนรักปักหทัย
คิดถึงคนึงไกล รติให้ใจระราน
รอยบุญจะหนุนนำ ชะรึกรรมจะพบพาน
วันคืนจะผันผ่าน มิระรานนะใจเอย
กลอนโดย ฟ้าใส
วันนี้กลายเป็นกวีจำเป็น อินทรวิเชียรฉันท์เป็นกลอนที่แต่งยากมาก แต่มันทำให้ใจนิ่งขึ้นเมื่อได้แต่ง
เราไม่รู้ว่าเราหลงเสน่ห์กลอนไทยตั้งแต่ไหน ตั้งแต่จำความได้เราจำกลอนได้เกือบทุกบท
เวลามีกิจกรรมห้องสมุดให้แต่งกลอนประกวด เราจะเข้าร่วมทุกครั้งแต่ก็ไม่ค่อยไดด้รางวัลกับเขาเท่าไร
แต่เราก็ไม่ท้อ แต่งประกวดทุกปี จนตอนนี้เริ่มแก่แล้วไม่ได้แต่งกลอนมานาน
ทุกบทกวีบางทีมันทำให้เรารู้ว่าภาษาเรางดงามแค่ไหน
การเล่นคำ เล่นเสียง จนบางครั้งมันทำให้เราอ่านเพลิดเพลินยังไม่รู้เบื่อ เราชอบกลินไอของหนังสือ
มากกว่ามานั่งอ่านในไอโฟน หรือไอแพด หนังสือทุกหน้า จะมีร่องรอยการขีดเขียน
ยิ่งหนังสือที่เราชอบ เราก็จะอ่านซ้ำไปมาจนจำได้ว่าอยู่หน้าไหน
สมัยแห่งเทคโนโลยี โลกเจริญก้าวไกล
จนลืมว่าการอ่านในหนังสือเล่มเล็กๆมันให้อารมณ์ต่างกันแค่ไหน...
ดีใจนะค่ะที่ชอบ อร วรรณดา
ดูแล้วก็คงจะไม่ค่อยตั้งใจแต่งฉันท์สักเท่าไหร่...ใช่ไหม่?
หรือว่าต้องการให้ผู้รู้ ครูอาจารย์มาช่วยแนะหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ...
พี่หนานว่าบรรทัดที่ ๓ ที่ ๔ ดูจะผิดฉันทลักษณ์นะครับ...ขออนุญาตชี้แนะ
"...สวดมนต์อธิษฐาน ขอให้พานประสบเจอ
ชะนะบุญหนุนเกื้อ ขอให้เอื้อณดวงใจ..."
"ขอให้" ควรเป็นเสียงสั้น หรือ "ลหุ" ช่ายไหม?
"ชะนะ" ควรเป็นเสียงยาว หรือ "ครุ" ช่ายไหม...เอ่ย?
บางทีเราก็ต้องคำนึ่งถึงความหมายด้วยว่า...หมายถึงอะไร เช่น
คำว่า "ชะรึกรรม" แปลว่าอะไร อย่างไรดี...แหม่นก่อ?
บางทีการที่เราชอบแต่งกลอนแล้วนำเข้าประกวดหลายๆ แห่งที่ผ่านมาแล้วไม่ได้รางวัล
ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากการเขียนอย่างไม่ตั้งใจจริง และเขียนผิดจากผังกลอน และฉันทลักษณ์ด้วยก็ได้...
อันนี้เป็นข้อสังเกตนะครับ...ดีใจที่ชอบภาษาไทย
ขอบคุณนะค่ะสำหรับคำแนะนำในการแต่ง
จะพยายามฝึกฝนให้แต่งเก่งๆนะค่ะ
ฉันท์ ทั้งหลายถ้าเขียนจนได้ จะไพเราะมาก ๆ ตัวพี่เองยังไม่เคยฝึก ว่าจะ ว่าจะอยู่นั่นแล้ว เขียนกลอนทีไรกาพย์ยานี๑๑ มาทุกที
อยากแนะนำหนังสือ เกี่ยวกับการเขียนกลอนของ สุธีร์ พุ่มกุมารและเพื่อน
ลองหาดูนะคะ ถ้าไม่ได้ให้บอกมา ผู้เขียนคือครูของพี่เองค่ะ