ความสุข

ผมท้อ...แต่ผมจะไม่ยอมถอย

ผมต้องต่อสู้...เพราะผมมีภาระ

ผมต้องรับผิดชอบสังคม

                    บางช่วงเวลาที่เข็มนาฬิกาเดิน  ในขณะที่ผมกำลังทำหน้าที่แนะแนวให้กับน้องๆ     นักศึกษา ผมมีอาการท้อแท้อยู่ภายใน เพราะบางแห่ง  บางสถานที่  หรือบางกลุ่มจะไม่ให้ความสนใจต่อกระบวนการแนะแนว เพราะกลุ่มเหล่านั้นคิดว่ายังห่างไกลกับตัวเขาในเรื่องของงานอาชีพแน่นอนที่สุดเขาเหล่านั้นยังมีคุณพ่อคุณแม่เป็นผู้หยิบยื่นอาหารให้  เปรียบเสมือนลูกนกที่รอตัวหนอนจากพ่อแม่  เฉกเช่นเดียวกับชีวิตของมนุษย์เรา เป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นเรื่องธรรมดา ที่หาก   สิ่งใดที่ยังอยู่ห่างไกลกับตัวเองก็มักจะไม่สนใจ ดังนั้นผมจะไม่ย่อมถอย ผมถอยไม่ได้ ผมต้องสู้   สู้เพื่อเด็กๆ เหล่านั้นที่ถือว่าเป็นภาระที่ผมจะต้องบ่มเพาะให้เป็นต้นกล้าแห่งความดีต่อสังคมให้ได้ วิธีการ  แนวทาง   การทำงานของผมจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา  ต้องปรับตามเหตุการณ์แต่ละเหตุการณ์ นักแนะแนวมีความจำเป็นต้องเป็นนักแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าที่เก่งด้วย การปรับเปลี่ยนบทบาทของผู้ไม่สนใจในกิจกรรมให้มาเป็นผู้นำในการจัดกิจกรรม (หัวโจ๊กของกลุ่ม) มักจะได้ผลเสมอสำหรับวิธีการที่ผมใช้ ณ ที่นี้ขอนำ   พระราชดำรัสในสมเด็จพระเจ้า      อยู่หัวในเรื่องแผนที่ชีวิตมรใช้ในการทำงาน "อย่าดึงต้นกล้าให้โตไวๆ"   นักแนะแนวสามารถใช้เป็นแนวทางให้อย่างดีเพราะคำว่าเยาวชน ของชาติซึ่งกำลังอยู่ในช่วงของวัยรุ่นนั้น เรายังต้องมีวิธีการและเข้าใจในความรู้สึกของเขาด้วยไม่ว่าจะเป็นเรื่องของค่านิยมแฟชั่นและสภาพแวดล้อม รวมถึงกลุ่มเพื่อน  นักแนะแนวจำเป็นต้องสังเกตเพื่อเป็นแนวทาง ในการที่จะสอนให้เค้ารู้จักเรียนรู้ถึง การติดกระดุม  เพราะ การติดกระดุมนั้นการที่เราติดเม็ดแรกผิด เม็ดต่อๆไปก็ต้องผิดทั้งหมด การทดสอบตนเองเพื่อให้รู้ว่าตนเองมีความชอบ มีความถนัดด้านใด เพื่อที่จะให้เราสามารถเริ่มต้นชีวิตในถนนสายอาชีพได้อย่างถูกต้อง เราจะได้ติดกระดุมเสื้อให้ถูกเม็ด เพื่อที่จะทำให้ทางเดินชีวิตสายอาชีพตรงกับตัวของเราเอง ทำให้เรามีความสุขกับการทำงาน แน่นอนที่สุดความก้าวหน้าต้องเกิด ความมั่นคงย่อมมี จึงได้ใช้แบบทคสอบความถนัดทางด้านอาชีพควบคู่กับงานแนะแนวอาชีพ

                    ชีวิตต้องสู้ ถือว่าเป็นบทความที่เป็นความสัจธรรมคู่กับโลก เราเคยถามตัวเองกันบ้างหรือไม่ว่าคำว่า " ความรู้ " คืออะไร นักแนะแนวต้องมีคำถาม-คำตอบ ให้ได้สำหรับกลุ่มเป้าหมายที่เราแนะแนว   การบริการด้านการแนะแนวอาชีพจึงมีลักษณะพิเศษและความแตกต่างจากงานบริการของธุรกิจมุ่งหวังผลกำไร  แต่เราหวังสร้างความสุขให้ประชาชน  เพื่อที่จะนำไปสู่การพัฒนาประเทศ ในเรื่องของการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของชาติ เพราะผมมั่นใจจากความคิด ความรู้สึกของตัวผมเอง แนวรบที่สำคัญของประเทศไทย ที่จะสู้กับการนานาประเทศได้คือประชากร

                      มาถึงตรงนี้ ผมมีความหวังในพลังของนักแนะแนวอาชีพในการร่วมกันติชม แต่ ทั้งนั้นผมมีเป้าหมายของการแนะแนวก็เพื่อให้คนที่ต้องการใช้ ความรู้ ได้รับ ความรู้ ที่ต้องการใช้ ที่สำคัญใช้ในเวลาที่ต้องการเพื่อให้คนที่ต้องการใช้ความรู้  ได้รับความรู้ที่ต้องการใช้ ที่สำคัญใช้เวลาที่ต้องการเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของการทำงาน นั้นคือความสุขของผม