การเดินทางภายใน...เข้าถ้ำบ้างบางครั้ง

      เข้าถ้ำ เป็นคำที่มักใช้ในหมู่เพื่อนใกล้ชิด หมายถึงการปลีกตัวออกไปอยู่กับความคิด การงานของตัวเอง ไม่ค่อยยุ่งสุงสิงใคร

      การเข้าถ้ำจึงมักเกิดเป็นช่วงๆเวลาที่งานชุก เมื่องานคลายก็จะเห็นหน้าค่าตากันบ่อยขึ้น ก็เรียกว่าออกถ้ำ

     ไม่ทราบเหมือนกันว่าใครบัญญัติศัพท์นี้ แต่ก็เป็นที่รู้กันว่า หมายถึงช่วงที่ใครคนใดคนหนึ่งกำลังปลีกวิเวก คนอื่นๆก็จะไม่รบกวน ส่วนมากก็จะบอกกล่าวกันก่อนจะได้ไม่มีใครโทรศัพท์ตาม พอออกถ้ำก็ได้งานเป็นชิ้นเป็นอันหรือบางทีก็พัฒนาทักษะทางจิตแก่กล้าขึ้น

      การเข้าถ้ำที่มักทำคือหามุมห้องสมุดเงียบๆ หรือไปห้องสมุดคณะอื่นที่ไม่มีคนรู้จักแวะมาทักทายเสียเลย

     การทำงานที่ต้องเจอคนเยอะ มีเสียงรบกวนจากโทรศัพท์ และห้องทำงานนั่งแออัดมากจนแทบจะไม่มีสมาธิทำงาน การได้เข้าถ้ำนานๆครั้ง พบว่าเป็นช่วงที่ได้ผ่อนคลายดี อยู่กับตัวเอง สะสางงานที่ต้องทำ ไม่ว่างานจุกๆจิกๆ หรืองานที่ต้องใช้สมาธิสูง

    ระยะนี้ออกจะวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นมากไปหน่อย บางทีจะต้องปลีกตัวไปเข้าถ้ำสักพัก...คงจะดี...

    

[ปภังกร]

• สวัสดีครับท่านอาจารย์จันทรรัตน์
• ก่อนอื่นต้องกราบขอบพระคุณสำหรับคำถามที่ดียิ่งที่ท่านได้อาจารย์ได้ฝากผมวิเคราะห์ รวมถึงข้อแลกเปลี่ยนและเติมเต็มที่มีคุณค่ายิ่งครับ
• สำหรับเรื่อง "เข้าถ้ำ" ที่อาจารย์เล่ามานั้นผมเห็นด้วยกับอาจารย์อย่างยิ่งเลยครับ เพราะผมเองเกิดความรู้และความคิดดี ๆ ได้ก็เพราะการเข้าถ้ำอย่างเช่นอาจารย์ครับ
• แต่สำหรับผมนั้นได้มีโอกาสเข้าถ้ำแบบลึกมาก ๆ ครับ ก็คือตั้งแต่ลาออกจากอาจารย์มาตั้งแต่ 31 ตุลาคม 48 หลังจากนั้นสองเดือนผมได้มีโอกาสเข้าถ้ำ นั่งคิด นอนคิด แล้วสิ่งต่าง ๆ ก็พรั่งพรูออกมา ได้มีโอกาสมองจากมุมมองภายนอก มุมมองกว้าง ๆ แทบไม่น่าเชื่อเลยครับว่า บางครั้งปัญหาที่เจอภายใน เป็นปัญหาเล็ก ๆ ที่แก้ง่ายมากเมื่อมามองข้างนอกครับ
• สำหรับเรื่องนี้ผมต้องขออนุญาตอาจารย์ นำแนวคิดดี ๆ เรื่องเข้าถ้ำนี้ไปเขียนต่อยอดในบันทึกของผมสักเล็กน้อยครับ เพราะอาจารย์พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้ผมคิดถึง Tacit Knowledge ที่ได้จากการหยุด พัก จนได้คิดมากมายเลยครั
• ต้องกราบขอบพระคุณท่านอาจารย์สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างอีกครั้งหนึ่งครับ

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

รออ่านค่ะ..

[ยูมิ]

แวะมาอ่าน...นึกถึงตนเองที่เข้าถ้ำอย่างว่า...

คือช่วงเขียนงานดุษฎฺนิพนธ์...อยู่ที่พักในมหาวิทยาลัย (B.H.U. )เมืองพาราณสี  ประเทศอินเดีย...คือพอผมทานข้าวเช้าเสร็จปุ๊บก็บอกเพื่อน ๆปั๊บว่า...อย่ากวนนะ...ผมจะนอน...แล้วเข้าห้องปิดประตู...เปิดไฟ...เปิดพัดลม...เงียบอยู่คนเดียว...จะออกมาอีกทีก็ทานอาหารกลางวันแล้วเข้าสูตรเดิม ๆ...ว่างก็เกือบ 5 โมงเย็นไปแล้ว...จึงออกมาพูดคุยสัพเพเหระ

กับเพื่อน ๆครับ

ขอบคุณครับ

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

ขอบคุณค่ะ ท่านอาจารย์ umi

เรื่องบอกกันก่อนนี่ป้องกันคนเข้าใจผิดได้ด้วยค่ะ เพระการที่ไม่เห็นหน้าเห็นตาหายเงียบไป...น่าสงสัยอยู่ไม่น้อยค่ะ...