วันที่ 51 ยืนสั่นอยู่ท่ามกลางสายตานับพันคู่ (5/1/2558)
วันนี้เป็นวันแรกของการจัดการเรียนการสอนในปี 2558 ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ งานเทศกาลจบลงไปแล้ว ทุก ๆ คนที่ต้องมีหน้าที่และภารกิจในวันนี้ต่างก็เริ่มทยอยกลับมาทำหน้าที่ของตนเอง ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเช่นเดิมสำหรับทุก ๆ คน...ทุก ๆ คนยกเว้นผม!!
แน่นอน วันนี้เป็นผมแรกของการพบปะกับบรรดาเพื่อน ๆ คุณครู และนักเรียนในโรงเรียน นอกจากนี้ยังเป็นวันเปิดตัวที่สุดแสนจะน่าจะจดจำของผมอีกด้วย นั่นก็เพราะว่า วันนี้ผมต้องเป็นครูเวณนำกิจกรรมรักการอ่านหน้าเสาธงนั่นเอง
ถึงแม้จะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี แต่ความตื่นเต้นก็ยังถาโถมเข้าสู่ความคิดผมอย่างไม่หยุด นอกจะจะต้องไม่คิดฟุ้งซ่านแล้ว ยังต้องเก็บอาการไม่ให้นักเรียนรู้อีกว่า ครูกำลังตื่นเต้นมาก!!
เมื่อถึงเวลาที่จะต้องขึ้นบนเวที ก็เหมือนกับว่า หูของผมได้หายไปในทันที!! ผมไม่ได้ยินเสียงใดใดอีกเลย รู้สึกก็แค่อกตัวเองสั่นระรัวเพราะหัวใจเต้นแรงมาก ราวกับจะกระเด็นออกมาให้ได้ ยิ่งเรื่องที่ผมจะเล่าในวันนี้เป็นเรื่องขำขันเสียอีก ยิ่งทำให้กดดันเข้าไปใหญ่ว่า เด็กจะฟังไหม เขาจะขำหรือเปล่า ถ้าไม่ขำจะทำอย่างไร แต่ด้วยหน้าที่ ผมก็ได้พยายามเริ่มกิจกรรมรักการอ่านต่อไป
ไม่นานหลังจากที่เริ่มแนะนำตัว ราวกับว่าผมคุยอยู่กับเพื่อนแค่สองคน ความรู้สึกต่าง ๆ แน่นิ่งมาก ผมพูดได้อย่างไหลลื่นกว่าที่คิด เด็ก ๆ หัวเราะชอบใจกับเรื่องที่ผมเล่า อย่างคาดไม่ถึง รู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่ลงเวทีมาก็ได้รับความชื่นชมจากคณะครูและนักเรียนอย่างล้นหลาม รู้สึกประทับใจอย่างเหลือเชื่อ
จากวันที่น่ากลัวที่สุด กลับกลายเป็นวันที่น่าประทับใจที่สุด...
ความเห็น (1)
-เป็นกำลังใจให้นะครับ..
-ตื่นเต้น....เช่นกันครับ 55
