ยามลมหนาวผ่าน
ยามอรุณอุ่นเรืองเมืองหัวหิน
ลมหนาวโบยโรยรินทั่วถิ่นฐาน
ไม่คิดว่าหน้าหนาวจะยาวนาน
จะร้าวรานปานไหนยังไม่รู้
มองก่องเก็จเม็ดทรายบนชายหาด
ค่อยค่อยลาดลงน้ำดำรงอยู่
ยามลมพลิ้วปลิวทรายปรายตาดู
ลมหนาวพรูพัดผ่านบนลานทราย
คลื่นยังคงดำรงริ้วเป็นทิวคลื่น
เกินกว่าหมื่นแสนล้านประมาณหมาย
ไม่อาจรู้เบื้องต้นจนบั้นปลาย
คลื่นฤาวายหายลับกับทะเล
อรุณแรงแสงส่องบนฟองคลื่น
มองทั่วผืนน้ำพลิ้วริ้วลมเห่
ดูเดียวดายชายฝั่งเรือตังเก
คงร่อนเร่ลอยลำตามคลื่นลม
ในลมหนาวยาวนานที่ผ่านนี้
บางคนมีผืนหนาของผ้าห่ม
บางคนเห็นความหนาวราวมีดคม
มากรีดรอยระทมจมฤหัย
ตะวันสายฉายสีมีแสงส่อง
ลมหนาวล่องความหนาวเอามาให้
ยามสิ้นแสงส่องฟ้าลงคราใด
หวังอุ่นไอในฟองแห่งท้องธาร
ความเห็น (2)
เหงาๆ เศร้าๆ ยังไงก็ไม่รู้นะคะอาจารย์
แต่ยังคงความไพเราะงดงามค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับผม
ขจิต ฝอยทอง
nui
"พี่หนาน"
ธนเทพ ทวีปรีชารัตน์
..... อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/582961