หนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน : เสียงจากนิสิตสารสนเทศศาสตร์ (1) ต่างคนต่างช่วยกัน...พี่สอนน้อง น้องถามพี่
นี่เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องเล่าในหลายๆ เรื่องของนิสิตชั้นปีที่ 3 สาขาสารสนเทศศาสตร์ คณะวิทยาการสารสนเทศที่ได้ลงพื้นที่ขับเคลื่อนโครงการหนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน ณ โรงเรียนบ้านดอนจำปา ดอนสวรรค์ ต.โพนงาม อ.โกสุมพิสัย จ.มหาสารคาม จึงถือโอกาสนำมาสื่อสารใน G2K ซึ่งจะทยอยๆ ลงให้อ่านเป็นระยะๆ หากแต่คราวนี้ขอเริ่มต้นจากสองเรื่องของธนวัต ศรีสังข์และเจตริน วิชานนท์ -นะครับ
“ต่างคนต่างช่วยกัน”
จากการที่ข้าพเจ้าได้ลงพื้นที่บริการชุมชนที่โรงเรียนบ้านดอนจำปา ดอนสวรรค์ ข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นมาก ถึงแม้ว่าข้าพเจ้าจะเคยลงพื้นที่มากหมู่บ้านอื่นมาแล้ว แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี อดคิดไม่ได้ว่าโรงเรียนบ้านดอนจำปา ดอนสวรรค์ จะเป็นอย่างไร น้องๆ นักเรียนจะดื้อไหม เราจะไปสอนน้องๆ เขาได้เหรอ ต่อเมื่อเดินทางมาถึงโรงเรียน มีโอกาสได้พูดคุยพบปะกับน้องๆ จึงสัมผัสได้ว่าเด็กน่ารักกันทุกคน พูดง่าย สอนง่าย อาจารย์ที่ไปด้วยก็เป็นกันเอง ทำให้วันนั้นข้าพเจ้าสนุกและมีความสุขมาก
การลงพื้นที่ในครั้งนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจมาก เพราะเพื่อนๆ น้องๆ ตลอดจนอาจารย์ได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี ต่างคนต่างช่วยกันจัดห้องสมุดใหม่ แยกประเภทหนังสือ และติดบาโค้ดหนังสือ คีย์หนังสือในห้องสมุดลงในเครื่องคอมพิวเตอร์
ในวันนั้นข้าพเจ้าเห็นน้องๆ นักเรียนที่มา ทุกคนต่างสนุกสนานกับการคีย์หนังสือลงเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างมาก แต่เวลาก็ช่างหมดไปไวซะเหลือเกิน พวกเรายังไม่ทันจะคีย์หนังสือเสร็จเวลาก็เคลื่อนตัวไปจนถึงบ่าย 3 ซึ่งเป็นเวลาที่เราทุกคนต้องเดินทางกลับมหาวิทยาลัยฯ ทำให้รู้สึกใจหายและเสียดายที่ยังทำงานไม่เสร็จ แต่โชคดีที่อาจารย์แจ้งว่าวันเสาร์ที่ 8 พฤศจิกายน 2557 จะพากลับมาลงพื้นที่อีกครั้ง พลอยให้ข้าพเจ้าหัวใจพองโตและดีใจที่จะได้กลับมาเรียนรู้อีกรอบ
สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีกิจกรรมดีๆ แบบนี้อีกให้ทำให้เรียนรู้อีก จะได้ออกช่วยเหลือชุมชนต่างๆ ช่วยพัฒนาโรงเรียน โครงการหนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน ทำให้ข้าพเจ้าและเพื่อนๆ ได้รับประสบการณ์แปลกใหม่ที่หาไม่ได้จากในห้องเรียน ต้องขอขอบพระคุณอาจารย์ ดร.ฉันทนา เวชโอสถศักดา อาจารย์รุ่งทิพย์ เจริญศักดิ์ และอาจารย์
แกมกาญจน์ สมประเสริฐศรี ที่ทำให้พวกเราได้มีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมดีๆ แบบนี้ ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีกิจกรรมดีๆ แบบนี้อีกต่อไป
ขอบพระคุณมากครับ ^_^
ธนวัต ศรีสังข์
“พี่สอนน้อง น้องถามพี่”
บอกตามตรงเลยว่าตอนแรก “ไม่อยากไปเลย” รู้สึกขี้เกียจที่จะต้องตื่นเช้าๆ แต่ก็จำเป็นต้องไปเพราะถ้าไม่ไปอาจารย์จะหักคะแนน
เวลา 07.00 เป็นเวลาที่รถเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัย ซึ่งรู้สึกว่ามันยังเช้ามาก ข้าวก็ยังไม่ทันได้กินซักคำเพราะกลัวว่าจะไม่ทันรถ พอขึ้นรถก็ง่วงมากจึงต้องงีบหลับไปบนรถเลยนั่นแหละ ครั้นพอไปถึง บรรดานิสิตก็ประชุมวางแผนงานว่าจะทำอะไร อย่างไร มีการมอบหมายหน้าที่ว่าใครจะทำอะไร ซึ่งถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ อยู่เลย อารมณ์ความรู้สึกตอนนั้นอยากรู้แค่ว่ากลับกี่โมง หลักๆ ที่รู้สึกเช่นนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะในชีวิตไม่เคยออกมาทำอะไรในทำนองนี้เลยก็ว่าได้ จึงได้แต่บอกตัวเองว่า ”ทำๆ ไปเถอะๆ เดี๋ยวก็ได้กลับมหาวิทยาลัยแล้ว”
กระทั่งเมื่อน้องๆ นักเรียนเดินทางมาถึง จึงได้เริ่มลงมือสอนน้องๆ ลงรายการหนังสือในคอมพิวเตอร์ นอกจากนั้นยังได้ช่วยอาจารย์จัดหนังสือ ได้ทำอะไรหลายๆ อย่างที่แตกต่างจากการเรียนในห้องเรียน ความรู้สึกมันเริ่มแตกต่างจากตอนแรกขึ้นเรื่อยๆ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่เพียงว่าเริ่มมีความสุข มีความสุขที่ได้แบ่งปันความรู้ ให้กับน้องๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
นอกจากนั้นยังมีความสุขที่ได้เห็นแต่ละคนช่วยเหลือกัน มีมิตรภาพให้กันและกัน ... “พี่สอนน้อง น้องถามพี่ในส่วนที่น้องไม่เข้าใจ” ซึ่งภาพเหล่านี้มีคุณค่าและความหมายต่อชีวิตผมมาก ถ้ามีโครงการแบบนี้หรือลักษณะนี้อีก ถ้าไม่ติดเรียนหรือทำงาน ผมก็จะไปอีก ผมจะไปช่วยสอนน้องๆ นักเรียน จะไปช่วยจัดหนังสือในห้องสมุดให้กับน้องๆ ดีกว่าที่จะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่มันไม่มีประโยชน์
ถึงตรงนี้ “ถามว่าไปเหนื่อยไหม” ตอบเลยว่า “เหนื่อย” แต่ในความเหนื่อย มันก็เต็มไปด้วยความสุข มีความสุขที่ได้ทำในสิ่งดีๆ เพื่อน้องๆ นักเรียน มีความสุขที่ได้ทำประโยชน์ให้กับโรงเรียน ครั้งต่อไปหากอาจารย์ชวนอีก ไม่ต้องบอกแล้วว่า “ถ้าไม่ไปจะหักคะแนน” เพราะผมจะไปด้วยความเต็มใจ ไปช่วยเหลือ ไปให้ความรู้กับผู้คนและโรงเรียนที่ขาดแคลน
เจตริน วิชานนท์
ภาพ : สาขาสารสนเทศศาสตร์
ต้นเรื่อง : ธนวัต ศรีสังข์และเจตริน วิชานนท์
ความเห็น (4)
มาร่วมชื่นชมเยาวชนจิตอาสา ที่ทำงานด้วยความสุขดีๆเช่นนี้ค่ะ
ทุกๆๆ คนตั้งใจ มากๆๆเลยนะคะ
ขอบคุณครับพี่ใหญ่ นงนาท สนธิสุวรรณ...
ความสุขเล็กๆ เหล่านี้ น่าจะเป็นพลังชีวิตของนิสิตและนักเรียนในการเรียนรู้ครับ..
การได้ออกมาจากห้องเรียน น่าจะช่วยให้นิสิต มีมุมมองชีวิตที่หลากหลายและกว่างไกลขึ้นนั่นคือสิ่งที่เราเชื่อและศรัทธาเรื่อยมา ครับ
ขอบคุณครับ พี่ Dr. Ple
ทำงานกันเป็นทีม สนุกสนาน ต่างคนต่างช่วยกัน...
นี่คือเสน่ห์ของการทำงโครงงานที่ใครๆ ก็สัมผัสได้ ขอเพียงเปิดใจ ก็สัมผัสได้ ซึ่งเชื่อว่านิสิต ก็น่าจะสัมผัสได้แล้วกับความสุข ความสนุก และความเป็นทีม ครับ