มูลค่าต้นไม้: แนวคิด และการประเมินค่า


มูลค่าต้นไม้: แนวคิด และการประเมินค่า

ผู้ช่วยศาสตรจารย์กัลยาณี พรพิเนตพงศ์

บทความนี้ ได้เขียนขึ้นในช่วงที่จะมีการเปลี่ยนพื้นที่สวนป่าใน มอ.เป็นอาคารขนาดใหญ่ (ราวปี 2548) เพื่อเป็นข้อมูลต่อผู้เกี่ยวข้อง ต่อมามีผู้นำลงใน web นักเศรษฐศาสตร์ไทย เพื่อสวัสดิการสังคมและสิ่งแวดล้อม ซึ่งผู้เขียนพบเข้าโดยบังเอิญ อ่านดูอีกครั้งเห็นว่าอาจจะเป็นประโยชน์ต่อผู้สนใจเเกี่ยวกับมูลค่าทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมในมุมมองทางเศรษฐศาสตร์ จึงขอนำลงไว้ในที่นี้

บทนำ

คุณค่าที่แต่ละบุคคลให้กับต้นไม้จะมีความแตกต่างกันอย่างมาก บางคนให้ค่าต่ำ ในขณะที่บางคนให้ค่าสูงกว่า ถึงสูงกว่ามาก เนื่องจากต้นไม้ให้คุณประโยชน์ทั้งทางตรงเช่น เนื้อไม้ ดอก และผล และทางอ้อม เช่น การช่วยลดอุณหภูมิ การช่วยให้นิเวศสมดุลย์ ผู้ที่ให้ค่าต้นไม้ต่ำเกิดจากการพิจารณาเฉพาะส่วนที่เป็นการใช้ประโยชน์โดยตรง ผู้ที่ให้ค่าสูงจะเกิดจากการพิจารณาถึงประโยชน์ทั้งทางตรงและทางอ้อมร่วมด้วย การพิจารณาคุณค่าของต้นไม้ด้วยความลึกซึ้งในการใช้ประโยชน์ครบถ้วนมากเท่าใดก็จะให้คุณค่าสูง บางคนให้คุณค่าต้นไม้สูงถึงแม้ตนเองจะไม่ได้ใช้ประโยชน์โดดยตรงแต่เห็นคุณค่าที่สังคมโดยรวมจะได้รับ ความแตกต่างของการให้ค่านี้ส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับข้อมูลและประสบการณ์ตรงส่วนบุคคลในอดีตด้วย

มูลค่าต้นไม้ส่วนที่นักเศรษฐศาสตร์ให้ความสนใจมากคือส่วนที่เป็นคุณประโยชน์ทางอ้อม(Indirect use value) และส่วนที่เป็นคุณค่าแม้จะไม่ได้เกิดจากการใช้ (Passive use value) ว่ามีมากน้อยเพียงใด และจะวัดได้ด้วยวิธีใดเพื่อให้ได้ค่าที่แท้จริง ตัวอย่างรูปธรรมของประโยชน์ทางอ้อมจากต้นไม้เช่น ต้นไม้ช่วยให้อุณหภูมิเย็นลง ส่งผลต่อการประหยัดพลังงาน จากการตรวจวัดพื้นที่ 200 ตารางวามีต้นไม้คลุมพื้นที่ร้อยละ 30 การดูดความร้อนเพื่อใช้ในการคายน้ำทำให้อุณหภูมิลดลงคิดเป็นค่าความร้อน 1.2 ล้านกิโลกรัม-แคลอรีต่อวัน ซึ่งเทียบได้กับเครื่องปรับอากาศสำหรับบ้านขนาดกลางที่เปิดใช้ตลอด 24 ชั่วโมง และจากการสำรวจพบว่าอุณหภูมิใจกลางกรุงเทพฯ จะสูงกว่าบริเวณชานเมืองที่มีต้นไม้ปกคลุมมากกว่าเฉลี่ย 4-6 0C (เดชา, 2543)

ประโยชน์ทางอ้อมที่ต้นไม้ให้คุณอนันต์อีกด้านหนึ่งคือการให้ O 2 และการดูด CO2 จากกระบวนการสังเคราะห์แสง ร้อยละ 30 ของปริมาณ O2 ของโลกได้มาจากต้นไม้บนบก และอีกร้อยละ 70 ได้มาจากสาหร่ายในทะเล การเผาไหม้ในกระบวนการต่างๆทำให้ O2 ถูกใช้ไป กลายเป็น CO2 เกิดขึ้นในบรรยากาศ ในปี 2504 ปริมาณ CO2 ในอากาศมีเท่ากับ 239 สลส.(ส่วนต่อล้านส่วน) ปริมาณ CO2 เพิ่มขึ้นเป็น 319 สลส.ปี 2543 ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันทั่วไปว่าการเพิ่มขึ้นของ CO2 เป็นสาเหตุของภาวะเรือนกระจก และวิธีแก้ไขภาวะเรือนกระจกที่มีประสิทธิภาพที่สุดคือการเพิ่มปริมาณต้นไม้ (เดชา, 2543) จากการศึกษาความสามารถในการดูดคาร์บอนของต้นประดู่ที่บริเวณรีมถนนที่สวนจตุจักร สวนลุมพีนี สีลม และลาดพร้าว พบว่าต้นประดู่สามารถดูดซับ CO2 ได้ระหว่าง 1.19 – 1.76 กรัม/ตารางเมตร/ชั่งโมง (ลดาวัลย์, 2540 อ้างถึงใน เดชา, 2543) และจากการศึกษาปริมาณผลผลิต O2 จากไม้ยืนต้นอายุ 5 ปี จะให้ O2 แก่บรรยากาศคิดเป็นมูลค่ารวมถึง $31,250 (Das, n.d.) ประโยชน์ทางอ้อมของต้นไม้ดังกล่าวนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ส่วนที่มีความซับซ้อนและมีความสำคัญมากคือคุณค่าต่อดุลยภาพทางนิเวศของสิ่งมีชิวิตต่างๆ คุณค่าต่อมนุษย์ด้านสุนทรียภาพ และในบางพื้นที่ต้นไม้ยังมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์รวมอยู่ด้วย

ประโยชน์ทางอ้อมของต้นไม้ที่มีมูลค่ามากมายนี้นำมาสู่ความคิดเห็นที่ต่างกันไปตามระดับข้อมูลที่ได้รับและการให้ความสำคัญของแต่ละบุคคล บ่อยครั้งเป็นเหตุให้เกิดความเห็นที่แตกต่างและความขัดแย้งเมื่อการขยายตัวของเมืองและการขยายตัวของสิ่งก่อสร้างจนส่งผลต่อดุลยภาพการคงอยู่ของพื้นที่สีเขียว ปรากฏการความขัดแย้งนี้มักเกิดในประเทศที่กำลังพัฒนา เพราะในประเทศที่พัฒนาแล้วจะอยู่ในช่วงของการโหยหาฟิ้นฟูพื้นที่สีเขียวเนื่องจากได้สูญเสียไปแล้วดังจะเห็นได้จากการลงทุนมหาศาลในการปลูกป่าของประเทศญี่ปุ่น การพยายามช่วยกันปลูกป่าของชาวประมงที่.. ประเทศญี่ปุ่นเพื่อคืนความสมบูรณ์ให้แม่น้ำซึ่งสืบเนื่องถึงความสมบูรณ์ของแหล่งอาหารในทะเล(… ) และการลงทุนในพื้นที่สีเขียวรวมทั้งการศึกษาวิจัยเพื่อรักษาดุลยภาพของป่าธรรมชาติไว้ให้ชุมชนเช่น Fisher view ผืนป่าอนุรักษ์ของท้องถิ่น และTrustom Pond ผืนป่าชายหาดของท้องถิ่น ทั้งสองแห่งนี้อยู่ในรัฐ Rhode Island ประเทศสหรัฐอเมริกา การรณรงค์ให้เยาวชนตระหนักในความสำคัญของต้นไม้อย่างต่อเนื่องโดยการให้ข้อมูลในสวนสัตว์ การรักษาผืนป่าธรรมชาติไว้กลางเมืองเพื่อเป็นแหล่งศึกษาทางธรรมชาติและการนันทนาการในประเทศสิงคโปร์

แนวคิดเกี่ยวกับมูลค่าทรัพยากร กรณีมูลค่าต้นไม้ที่นำเสนอในที่นี้ เป็นการเสนอวิธีการวิเคราะห์คุณค่าทางเศรษฐศาสตร์ของทรัพยากร และวิธีการทางเศรษฐศาสตร์ในการประเมินค่าทรัพยากรโดยใช้ต้นไม้เป็นกรณีศึกษา โดยมีความมุ่งหวังว่าจะเป็นความรู้เบื้องต้นในด้านมูลค่าทรัพยากรในมุมมองทางเศรษฐศาสตร์ต่อผู้สนใจทั่วไป


มูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ (Economic Value)

ทรัพยากรที่มีในธรรมชาติจะดำรงอยู่ร่วมกันในฐานะของการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับที่เกื้อกูลกันภายใต้ดุลยภาพระดับต่างๆ เช่น การที่ต้นไม้ให้ผลผลิตแก่มนุษย์และสัตว์ได้ใช้ประโยชน์โดยตรงในรูปของอาหาร ยา ที่อยู่อาศัย และให้คุณประโยชน์ทางอ้อมเช่น การคายออกซิเจน ดูดคาร์บอนไดออกไซด์ และดูดความร้อนในกระบวนการสังเคราะห์แสง ซึ่งสร้างความสดชื่นในบรรยากาศ ฯลฯ ในด้านการเป็นผู้รับของต้นไม้เช่น การที่แมลง และนกที่อาศัยต้นไม้ช่วยในการขยายพันธุ์ สัตว์ที่ใช้ต้นไม้เป็นที่อยู่อาศัยให้มูลที่เป็นปุ๋ยแก่ต้นไม้ ฯลฯ และมนุษย์ยังใช้ประโยชน์จากสัตว์อีกทอดหนึ่งในรูปของการนันทนาการเช่น การส่องสัตว์ รวมถึงการใช้เนื้อสัตว์เป็นอาหาร

การประเมินค่าทรัพยากรเช่นในกรณีของการประเมินค่าต้นไม้นั้น ถึงแม้ต้นไม้จะให้คุณค่ากับสิ่งมีชีวิตต่างๆมากมาย แต่ในการวัดคุณค่านั้นจะวัดโดยอ้างอิงจากคุณค่าที่มนุษย์ได้รับทั้งส่วนที่เป็นคุณค่าทางตรง คุณค่าทางอ้อม รวมทั้งคุณค่าส่วนที่ยังไม่ได้ใช้ (Non-use Value หรือ Passive-use Value) ด้วยเทคนิคที่เหมาะสม คำถามที่มักจะเกิดขึ้นคือคุณค่าส่วนที่ยังไม่ได้ใช้มีความสำคัญมากน้อยเพียงใด เหตุใดจึงต้องนับรวมไว้ด้วย ตัวอย่างคุณค่าส่วนที่ยังไม่ได้ใช้เช่น คนกรุงเทพฯจะมีความพึงพอใจเมื่อทราบว่าต้นกร่างใหญ่ที่มหาวิทยาลัยศิลปากรซึ่งเป็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในเกาะรัตนโกสินทร์ (เดชา, 25... )ได้รับการดูรักษาไว้ความพึงพอใจที่เกิดขึ้นนี้เป็นคุณค่าถึงแม้ตนเองไม่ได้ใช้ประโยชน์

Freeman, (1993) ได้กล่าวถึงความสำคัญของ Passive-use Value ไว้ว่า "นักเศรษฐศาสตร์สิ่งแวดล้อมและทรัพยากรซึ่งเป็นนักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่ยอมรับใน Passive-use Value และนักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่ของกลุ่มนี้เชื่อว่ามูลค่ารวมส่วนที่เป็น Passive-use Valueในทรัพยากรจะมีในสัดส่วนที่มาก ดังนั้นการตัดสินใจ โดยละเลย Passive-use Value จะนำไปสู่การตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมากและเกิดการจัดการทรัพยากรที่ไม่เหมาะสม"


แนวคิดทางเศรษฐศาสตร์ในการประเมินค่า

ในการวัดคุณค่าของทรัพยากรนั้นในทางเศรษฐศาสตร์จะใช้การเปลี่ยนแปลงความผาสุขของคน (human well-being)เป็นเกณฑ์ในการวัด ดังนั้นความพึงพอใจที่เกิดขึ้นจากการบริโภคทรัพยากรทั้งโดยตรงและโดยอ้อมรวมถึงความพอใจแม้จะไม่ได้เกิดจากการบริโภคทรัพยากร (Passive-use Value) จึงได้รับการพิจารณา

การประมาณค่าทรัพยากรโดยวัดจากความผาสุขนี้เป็นความท้าทายต่อนักเศรษฐศาสตร์อย่างยิ่งในการให้คำจำกัดความและการวัดค่าความผาสุขออกมาในลักษณะที่เป็นหน่วยนับเพื่อประโยชน์ต่อการวิเคราะห์เปลี่ยบเทียบ โดยพื้นฐานแล้วจะใช้หลักการของการวัดสวัสดีการทางเศรษฐกิจในการบริโภคสินค้าและบริการ ในกรณีที่เป็นการใช้ประโยชน์ทรัพยากรโดยตรง และใช้เทคนิคการสะท้อนค่าในส่วนของการใช้ประโยชน์ทรัพยากรทางอ้อม ในส่วนของ Passive-use Value สามารภทำได้โดยการสร้างสถานการณ์สมมติเพื่อค้นหาค่าความยินดีจ่ายเพื่อการใช้ประโยชน์ทรัพยากรในส่วนนี้ ซึ่งเป็นเทคที่มีความยุ่งยากซับซ้อนสูง หน่วยนับที่ใช้ในการวัดค่านั้นจะใช้เงินเป็นหน่วยนับ ดังนั้นคุณค่าของทรัพยากรที่แปลงเป็นเงินนี้จึงใช้ในนามของ"มูลค่า" อย่างไรก็ตามการใช้เงินเป็นหน่วยนับนี้เป็นเพียงเพื่อความสะดวกในการนำผลไปวิเคราะห์เปลียบเทียบกับสิ่งอื่นได้เท่านั้น


ประเภทของมูลค่าทรัพยากร

เนื่องจากทรัพยากรชนิดหนึ่งจะให้คุณค่าในหลายลักษณะพร้อมกัน ดังนั้นเพื่อสะดวกในการประเมินค่า นักเศรษฐศาสตร์จึงนิยมจัดประเภทของคุณค่าออกเป็นกลุ่มตามลักษณะการใช้ประโยชน์ดังนี้ (ภาพที่ 1)



ภาพที่ 1 มูลค่ารวมทางเศรษฐศาสตร์ (Total Economic Value: TEV)

ที่มา : ปรับปรุงจาก Bateman, Ian J, et al., 2002 หน้า 29.

1. Use Value หมายถึงคุณค่าการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่เป็นรูปธรรม ซึ่งแบ่งออกเป็น 3 ประเภทคือ

  • Direct Use Value เป็นคุณค่าการใช้ประโยชน์โดยตรงของมนุษย์ในฐานะผู้บริโภค เช่น การพิจารณาคุณค่าของต้นไม้ส่วนที่เป็นการใช้ประโยชน์ทางตรงได้แก่ การใช้ประโยชน์เนื้อไม้ในกรณีต่างๆ การใช้ประโยชน์จากใบ ดอก และผลไม้ รวมทั้งการใช้ประโยชน์ในด้านการผักผ่อนหย่อนใจ (recreation value)
  • Indirect Use Value[1] เป็นคุณค่าส่วนที่มนุษย์ใช้ประโยชน์โดยอ้อมเนื่องจากทรัพยการนั้นเป็นปัจจัยการผลิตทำให้เกิดผลผลิตอย่างหนึ่งที่มนุษย์ใช้ประโยชน์ เช่น การดูดซับความร้อนและการปล่อย O2 เนื่องจากการสังเคราะห์แสงของพืช ความชุ่มชื่นในอากาศจากการคายน้ำของพืช การเสริมสร้างระบบนิเวศที่สมดุลทางธรรมชาติ
  • Option Value เป็นคุณค่าส่วนที่ยังไม่ได้ใช้ประโยชน์ในปัจจุบัน แต่คิดว่ามีโอกาสใช้ในอนาคต ดังนั้นการอนุรักษ์ไว้เป็นการเปิดโอกาสให้สามารถได้ใช้ประโยชน์ในอนาคตเมื่อต้องการ

2. Passive-use Value หรือ Non – use Value เป็นมูลค่าที่เกิดขึ้นจากการที่ทรัพยากรหรือสิ่งแวดล้อมนั้นได้ให้ความรู้สึกที่ดีต่อมนุษย์เมื่อได้ทราบว่าสิ่งนั้นยังอยู่ในสภาพที่ดีถึงแม้จะยังไม่เกิดการใช้ประโยชน์ทั้งโดยตรงหรือโดยอ้อม มูลค่าในส่วนนี้มีสองลักษณะคือ

  • Existence Value เป็นมูลค่าที่เกิดเมื่อได้ทราบว่าทรัพยากรหรือสิ่งแวดล้อมนั้นอยู่ในสภาพที่ดี เช่น ความรู้สึกที่ดีของศิษย์เก่าที่ทราบว่าสวนป่าในมหาวิทยาลัยยังคงอยู่ถึงแม้ปัจจุบันตนเองไม่ได้ใช้ประโยชน์แล้ว ความรู้สึกที่ดีที่ทราบว่าพะยูนที่ชายฝั่งอันดามันของไทยยังมีอยู่ เป็นต้น
  • For Other Value เป็นมูลค่าที่เกิดขึ้นเพื่อผู้อื่น เช่น Altruistic Value ซึ่งหมายถึงมูลค่าที่เกิดจากความรู้สึกที่ดีที่จะรักษาทรัพยากรนั้นไว้เพื่อชุมชนหรือเพื่อสังคมถึงแม้ตนเองจะไม่ได้ใช้ และ Bequest Value เป็นมูลค่าที่เกิดจากความต้องการเก็บรักษาไว้เป็นมรดกสำหรับลูกหลาน เช่นการที่นักศึกษา มอ.ต้องการอนุรักษ์ต้นไม้ไว้เพื่อให้นักศึกษารุ่นหลังได้ใช้ประโยชน์

การประเมินค่า

เนื่องการมูลค่าของทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมหนึ่งๆประกอบด้วยมูลค่าในลักษณะต่างๆดังกล่าวข้างต้น ในการประเมินค่าจึงทำได้โดยการประเมินค่าส่วนต่างๆ ออกมา และเนื่องจากมูลค่าเหล่านี้จะวัดจากการใช้ประโยชน์ของมนุษย์ ดังนั้นการประเมินค่าจึงนิยมใช้หน่วยนับเป็นจำนวนเงินต่อคน และมูลค่ารวมทั้งหมดของทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมที่ศึกษาจะหาได้โดยการรวมมูลค่าการใช้ประโยชน์ประเภทต่างๆของทุกๆคนในสังคมที่อยู่ในขอบเขตของการประเมิน (การใช้หน่วยนับเป็นเงินในที่นี้เพื่อสะดวกต่อการนำผลไปใช้ประกอบการตัดสินใจในกรณีต่างๆ)

การประเมินที่สามารถทำได้โดยไม่ยุ่งยากส่วนใหญ่คือมูลค่าในส่วนที่เป็นการใช้ประโยชน์โดยตรง เพราะสามารถประเมินได้จากมูลค่าที่มีการซื้อขายในตลาด แต่จะพบว่ามูลค่าในหลายๆประเภทไม่ได้ผ่านระบบตลาดโดยตรง เช่น มูลค่าในด้านนันทนาการ หรือการเสริมสร้างความสมดุลของระบบนิเวศของต้นไม้ ดังนั้นในการประเมินค่ารวมของทรัพยากรหรือสิ่งแวดล้อมนั้นจึงทำได้ด้วยเทคนิดต่างๆหลายวิธีโดยอาจจะใช้ร่วมกันหรือเลือกใช้ในบางวิธีเพื่อให้ได้ค่าที่สมบูรณ์ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับข้อจำกัดต่างๆในแต่ละสถานการณ์ สำหรับเทคนิคที่เป็นที่ยอมรับกันทั่วไปนั้น Freeman, (1993) ได้นำเสนอไว้ดังตารางที่ 1

ตารางที่ 1 วิธีการประเมินค่าแบบต่าง

value

observed behavior

hypothetical

others

Direct Use Value

direct observed

- competitive market price

- simulated markets

direct hypothetical

- willingness to pay question

- benefit transfer

Indirect Use Value

indirect observed

- travel cost method (TCM)

- hedonic property values

- avoidance expenditures

indirect hypothetical

- contingent valuation method (CVM)

- benefit transfer

Option Value

indirect hypothetical

- contingent valuation method (CVM)

- benefit transfer

Passive-use Value

indirect hypothetical

- contingent valuation method (CVM)

- benefit transfer

ที่มา : ปรับปรุงจาก Freeman, 1993. หน้า 24

ตัวอย่างผลการศึกษาที่เกี่ยวกับการประเมินค่าทรัพยากรในประเทศไทยเช่น การประเมินมูลค่าพื้นที่อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ซึ่งมีเนื้อที่รวม 1,355,397 ไร่ โดย ใช้ TCM ประเมินมูลค่าด้านนันทนาการ และใช้ CVM ประเมินมูลค่าส่วนที่เป็น Passive-use Value ผลการศึกษาได้มูลค่ารวมกันเท่ากับ 3,080 ล้านบาท/ปี (TDRI & HIID, 1996 อ้างถึงใน สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย, 2543)

การศึกษาของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยปี 2542 ได้ประเมินมูลค่าป่าไม้ในพื้นที่โครงการสร้างเขื่อนแก่งเสือเต้นซึ่งเป็นพื้นที่ของอุทยานแห่งชาติแม่ยมจำนวน 4,000ไร่ โดยประเมินค่า Use Value สามส่วนคือ 1) มูลค่าจากผลผลิตจากป่าสำหรับชุมชน 2) การเป็นแหล่งดูดซับคาร์บอน 3) การเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ และประเมินค่า Passive-use Value โดยใช้ CVM ผลการศึกษามูลค่าปัจจุบันของอุทยานแห่งชาติแม่ยมมีค่าระหว่าง 3,800-6,400 ล้านบาท (สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย, 2543)

อีกการศึกษาหนึ่งคือการประเมินมูลค่าทรัพยากรในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข็งเนื้อที่ 1.7 ล้านไร่ โดยกรมป่าไม้ร่วมกับมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ในปี 2541 การศึกษาใช้ Market Valuation ประเมินค่า Use Value ของพื้นที่ที่ศึกษาได้เท่ากับ 38 ล้านบาท/ปี และใช้ CVM ประเมินค่า Passive-use Value ในพื้นที่เดียวกันได้ 28,383 ล้านบาท/ปี (สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย, 2543) สิ่งที่น่าสังเกตคือ Passive-use Value มีค่าสูงกว่า Use Value ถึงกว่า 700 เท่า


เอกสารอ้างอิง

เดชา บุณค้ำ. 2543. ต้นไม้ใหญ่ในการก่อสร้างและพัฒนาเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย.

สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. 2543. การศึกษาพัฒนาการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อมด้าน

เศรษฐศาสตร์สิ่งแวดล้อม เสนอต่อ สำนักงานนโยบายและแผนสิ่งแวดล้อม (รายงานฉบับสมบูรณ์).

Bateman, Ian J, et al., 2002. Economic Valuation with Stated Preference Techniques: A

Manual. Cheltenham: Edward Elgar.

Das, T.M., n.d. A tree is worth. (Poster) Singapore Zoological Gardens.

Freeman III, A.M. (1993). The measurement of environmental and resource values: theory

and methods. Washington D.C.: Resource for the Future.



[1] มูลค่าของต้นไม้ส่วนที่เป็น Indirect Use Value ประกอบด้วย 1) การลดความร้อน/การอนุรักษ์พลังงาน 2) การกรองฝุ่นและมลพิษในอากาศ 3) การปล่อยออกซิเจน และดูด CO2 4) การดูดโลหะหนัก 5) การลดความเร็วลม 6) การรดเสียงรบกวน 7) การควบคุมการชะล้างของดินและชะลอการไหลของน้ำ 8) การเสริมสร้างระบบนิเวศ และ 9) การบรรเทาไอเค็มทางทะเล(ในบางพื้นที่)

หมายเลขบันทึก: 578651เขียนเมื่อ 11 ตุลาคม 2014 17:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 ตุลาคม 2014 00:40 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

ขอบพระคุณที่ให้ความรู้คุณค่าต้นไม้..กับการประเมินคุณค่า..เจ้าค่ะ


มีประโยชน์มากๆเลยครับ

ได้แนวคิดดีๆ

ขอบคุณมากครับ

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท