น้ำตาสีขาว

                                น้ำตาสีขาว

                                          กระต่ายใต้เงาจันทร์

เหมือนตกบ่วงเยือกเย็นเช่นความเหงา

อยู่ในโลกซึมเศร้าสีเทาหม่น

วนเวียนว่ายอยู่ในทะเลคน

ดีและร้ายปลอมปนจนแปลกใจ

วันเวลาที่พ้นผ่านช่วงวิกฤต

ใจฉุกคิดโลกเบี้ยวบิดคิดสงสัย

สัจธรรมคำถามแห่งความนัย

อยู่ในโลกความสงสัยใต้น้ำตา

ทุกเรื่องราวที่นึกระลึกผ่าน

อยู่ใต้ม่านความเจ็บปวดปร่า

ระทดท้อต่อชีวิตโชคชะตา

ตกห้วงเหวหุบผาชะตากรรม

หยาดน้ำตารินไหลไม่สิ้นสุด

หมดแรงเรี่ยวโทรมทรุดโดนกระหน่ำ

หรือเกิดมาชาตินี้ใช้หนี้กรรม

ถึงมีแต่เรื่องรุมซ้ำทำร้ายใจ

อยากจะหยุดหัวใจไว้ตรงนี้

พอกันทีเรื่องราวเข้าใจไหม

ฉันเริ่มเหนื่อยจนท้อแล้วหนอใจ

อยากหลับใหลลืมตื่นมิฟื้นมา

แต่โชคชะตารุมเร้าอุปโลกน์

บนเส้นทางเศร้าโศรกโลกเหว่หว้า

ใต้รอยยิ้มซ่อนเงื่อนเปื้อนน้ำตา

เจ็บจนชาปวดจนชินแทบสิ้นใจ

ปล่อยน้ำตาเป็นทางแห่งสีขาว

ตกภวังค์เร้นร้าวอยากหลับใหล

ไม่รับรู้ไม่อยากเห็นความเป็นไป

หยดน้ำใสไหลร่วงถ่วงกายนอน