วันที่ 6 อุปสรรค (26/05/2557)

"ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ไขอยู่เสมอ"

วันนี้ผมตื่นมาพร้อมกับใบหน้าที่สดใสผมพร้อมที่จะไปสอนเด็กนักเรียนอีกครั้งวันนี้ผมต้องรับมือกับเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2/1 และ 2/2 ต่อด้วย ป.6 แต่แล้วเมื่อผมมองไปแห่งกองเสื้อผ้ากองโตผมตกใจเป็นอย่างมากเพราะถ้าผมไม่ซักเสื้อผ้าเหล่านี้วันต่อไปผมจะไม่มีอะไรใส่เลยก็ว่าได้ ในตอนเช้าผมสอนเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษษปีที่ 2/1 ผมรู้สึกได้เหมือนกับสอนเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 

เพราะซนและดื้อเป็นเอกลักษณ์ประจำชั้นเป็นอย่างมากแต่เอกลักษณ์ของเด็กนักเรียนที่นี่คือ เชื่อฟังครูผู้สอนเป็นอย่างมากพอผมบอกให้เงียบเท่านั้นเด็กนักเรียนในชั้นนี้ก็จะเงียบ พอผมบอกให้เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เด็กนักเรียนก็ตื่นเต้นและรีบเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์กันเป็นอย่างมาก บงบอกถึงความกระตื่อรือล้นของเด็กนักเรียนว่าอยากจะเรียนวิชาคอมพิวเตอร์

ผมแอบดีใจเป็นอย่างมาก ผมได้สอนให้เด็กเรียนชั้นโปรแกรมวาดรูประบายสีเด็กนักเรียนชอบเป็นอย่างมากและตั้งใจวาดรูปกันอย่างใจจดใจจ่อจนผมลืมไปเลยว่า มีเสื้อผ้ากองโตที่ต้องรีบกลับไปซักหลังจากจบการเรียนการสอนชั่วโมงนี้ เมื่อผมสอนเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2/1 เสร็จสิ้นผมรีบวิ่งมาที่บ้านพักทันทีเพราะคาบต่อไปผมต้องสอนเด็กเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2/2 

ผมรีบซักผ้าและตากผ้าพอตากเสร็จปัญหาใหม่เริ่มผ่านเข้ามา นั้นก็คือ ฝนตกอย่างหนักผมทำอะไรไม่ถูกทำแต่แค่มองสายฝนที่ตกลงมา ผมต้องตั้งสติเมื่อเจอกับปัญหา ผมแก้ปัญหาโดยการตากผ้าไว้ด้านหน้าระเบียงที่ฝนไม่สามารถเข้ามาถึงและรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปสอนวิชาคอมพิวเตอร์ให้กับเด็กเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2/2 ทันที 

ผมสนุกไปกับการสอนจนลืมปัญหาต่าง ๆ ไปจนหมดสิ้นต่อมาเดินทางไปรับประทานอาหารเที่ยงที่โรงอาหารผมรู้สึกหิวน้ำเป็นอย่างมากผมจึงลองใช้อำนาจของการเป็นครูโดยการขอให้นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ไปซื้อน้ำหวานให้กับผม เด็กนักเรียนที่นี่ไม่บ่นแม้แต่คำเดียวรีบวิ่งไปซื้อและนำเงินทอนมาให้กับผมครบทุกบาททุกสตางค์ 

เด็กนักเรียนที่นี่มีความซื่อสัตย์เป็นอย่างมากเพราะถูกครูของโรงเรียนแห่งนี้ปลูกฝังอยู่เสมอเมื่อเจอเงินตก ต้องรีบนำไปส่งครูและประกาศหาเจ้าของโดยทันที ผมประทับใจเป็นอย่างมาก ต่อมาเมื่อมาถึงคาบบ่ายผมต้องเตรียมรับมือกับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผมคิดว่าต้องซนและดื้อมากแน่ ๆ แต่แล้วกลับไม่ใช่เด็กนักเรียนห้องนี้เชื่อฟังผมมากกว่าห้องไหน ๆ 

ตั้งใจจดความรู้ลงในสมุด และเมื่อสงสัยอะไรก็จะถามขึ้นมาทันทีบงบอกถึงความใฝ่รู้ใฝ่เรียนของเด็กนักเรียนที่ห้องนี้เมื่อเรียนเสร็จเด็กเรียนห้องนี้อยากให้ผมเป็นครูประจำชั้นคนที่สองของพวกเขา ผมรู้สึกดีใจมากที่มีเด็กนักเรียนเชื่อฟังและสนใจผมมากมายขนาดนี้ ต่อมาเมื่อถึงช่วงเวลาเย็น มีคนท่านหนึ่งเดินเข้ามาบอกกับผมว่า "เธอ ๆ ตอนนี้เวปไซต์ของโรงเรียนเก่ามากแล้วช่วยทำเวปไซต์ใหม่ให้โรงเรียนทีนะ "

ผมถึงกับหน้าซีดขึ้นมาทันที เพราะความรู้ในการสร้างเวปไซต์ของผมนั่นส่งคืนมหาวิทยาลัยไปหมดแล้ว เมื่อผมกลับบ้านพักผมพยามศึกษาวิธีสร้างเวปไซต์ ผมต้องเริ่มต้่นนับหนึ่งใหม่ละค่อย ๆ เริ่มเรียนรู้ไปทีละขั้นตอน จนผมลืมอะไรไปบางอย่าง แต่แล้วผมก็นึกได้ว่า กองเสื้อผ้าที่ผมซักมันไม่แห้ง ปัญหาใหม่ที่รอคอยผมในเช้าวันถัดไปก็เริ่มต้นขึ้น