เธอชื่อ...สมคิด

ผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเท่าที่จะพึงกระทำได้

 

สมคิด  สมคิด  สมคิด...

เมื่อใครได้อ่านคำนี้ ต่างก็นึกถึงสิ่งที่แตกต่างกันออกไป

บ้างคิดถึงสิ่งไม่มีชีวิต เช่น ตุ๊กตา หรือของรักของหวงอื่นที่ชื่อสมคิด (อาจจะมีน่ะ)

บ้างคิดถึงสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่ชื่อสมคิด ตลอดจนชื่อคนที่เป็นเพื่อน พี่ น้อง คนรู้จัก

บางคนก็คิดถึงสมคิดที่เป็นผู้ชายบางคนก็คิดถึง สมคิดที่เป็นผู้หญิง

สำหรับผมสมคิด (อ่านว่า สะมะคิดะ) เธอเป็นผู้หญิงครับ

ผู้หญิงที่ชื่อ “สมคิด” ของผมก็เหมือนกับ “ผู้หญิง” โดยทั่วไป

ไม่ได้มีความโดดเด่นจากรูปลักษณ์ภายนอกจนเป็นที่กล่าวถึง

แต่...เธองดงามมาจากข้างใน...

ชีวิตเธอจะไม่มีอะไรที่โดดเด่น ถ้าไม่มีคนชื่อพิมพา กุลพรม เข้ามาเกี่ยวข้อง

เธอเป็นอย่างไรผมจะเล่าให้ฟัง....

สมคิดเกิด พ.ศ.๒๕๑๘อายุ ๓๘ ปี แก่กว่าพิมพาหนึ่งปี

สมคิดเป็นคนบางระกำ จ.พิษณุโลกส่วนพิมพาเป็นคนลับแล จ.อุตรดิตถ์

สมคิดเป็นผู้หญิงที่ออกห้าวๆ ง่ายๆ แต่ไม่ใช่ทอมบอย

พิมพาเป็นผู้หญิงไทยแท้ กุลสตรี กิริยา มารยาทเรียบร้อย อ่อนโยน

ทั้งสองมีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...

สมคิดมาบรรจุทำงานที่ อบต.เมืองบางขลังก่อนพิมพาเล็กน้อย (พิมพามาบรรจุได้ประมาณ ๙ ปี)

ทำให้สมคิดเป็นรุ่นพี่ที่ต้องดูแลรุ่นน้องในฐานะคนที่อยู่มาก่อน

ได้เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน ซึ่งสมคิดก็สามารถทำได้เป็นอย่างดี ไม่มีที่ติ

คงจะเป็นปกติธรรมดาถ้าพิมพาเป็นเหมือนผู้หญิงอื่นๆ

แต่พิมพาไม่ได้เป็นเหมือนผู้หญิงโดยทั่วไป....

ชีวิตเธอเกิดมาพร้อมกับความไม่สมบูรณ์

พระเจ้าได้มอบร่างกายที่บกพร่องมาให้แก่เธอ

ทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลไปพบแพทย์และต้องกินยาอยู่เสมอ

และก็เป็นพี่สมคิดคนนี้ที่เฝ้าคอยดูแล เอาใจใส่ ทุกเรื่องให้แก่น้องพิมของเธอ

ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมอาหารการกิน การนอน การพักผ่อน พาไปหาหมอ ฯลฯ

การได้พบ ได้เห็นพิมพาที่ไหน ก็จะได้เห็นพี่สมคิดของเธอที่นั้น

ถึงแม้นว่าสมคิดจะย้ายไปทำงานที่ อบต.ราวต้นจันทน์ อ.ศรีสำโรง

และมีการเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานเป็นอย่างดี

แต่เธอก็ยังคงพักและเฝ้าดูแลน้องพิมของเธออย่างเช่นเคย

ชีวิตดำเนินไปอย่างที่มันเคยเป็น ..............................................

จนกระทั่งเมื่อปีที่ผ่านมา......

พิมพาทรุดหนัก ไม่สามารถมาทำงานได้

ต้องอยู่ห้องไอซียูโรงพยาบาลอุตรดิตถ์ และสมคิดคนนี้ก็ไปเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง

พิมพาเธอเป็นหลายโรค ซึ่งทำให้ระบบของร่างกายผิดปกติ

เช่น ลิ้นหัวใจรั่ว ไตทำงานผิดปกติ น้ำท่วมปอด.....

เธอทรุดหนักหมอได้ส่งเธอไปยังโรงพยาบาลมหาราชจังหวัดเชียงใหม่

ซึ่ง ณ ที่แห่งนี้พี่สมคิดของเธอไม่สามารถที่จะอยู่ดูแลและไปเป็นเพื่อนเธอได้....

เมื่ออาการเธอดีขึ้นบ้างแล้วได้ถูกส่งกลับมาอยู่ที่โรงพยาบาลอุตรดิตถ์

เป็นโรงพยาบาลอุตรดิตถ์ที่เดิม แต่น้องพิมของพี่คิดไม่เหมือนเดิม.....

เธอเริ่มไม่รู้สึกตัว อ่อนแรง ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา

ต้องให้น้ำเกลือ ให้อาหารทางสายยาง จนร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยเข็ม................

เธอเขียนหนังสือทักทาย และขอบคุณในวันที่ผมและเพื่อนร่วมงานไปเยี่ยม

แต่สายตาของเธอยังมีประกาย ดูเข้มแข็งมีแรงใจที่จะต่อสู้ ภายใต้ร่างกายที่อ่อนล้า....

ผมได้พบสมคิดและได้รับทราบจากเธอว่าเธอมาเยี่ยมน้องพิมของเธอทุกวัน

หลังเลิกงานที่ อบต.ราวต้นจันทน์ อ.ศรีสำโรง จ.สุโขทัย เธอต้องขับรถไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลอุตรดิตถ์

และเดินทางไปทำงานในตอนเช้า เป็นอย่างนี้ทุกๆ วัน

ด้วยความสงสารเธอผมถามเธอว่าต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือ

เธอตอบผมด้วยเสียงเศร้าๆ ว่า เมื่อกลับจากเชียงใหม่น้องพิมได้เขียนข้อความให้เธอว่า

“อยากเห็นหน้าพี่คิดทุกวัน.......ขอให้มาหาเธอทุกวันน่ะ ”

และพี่คิดก็ได้ทำตามที่น้องพิมร้องขอ......อย่างสม่ำเสมอ ไม่เคยขาดแม้นแต่วันเดียว...........

..........................................................................................

เช้าวันพฤหัสบดีที่ ๒๔ เมษายน เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นขณะจะอาบน้ำมาทำงาน

เป็นเบอร์แปลกที่ปกติผมจะไม่รับแต่ในครั้งนี้ผมรับ

ได้ยินเสียงร้องไห้ออกจากปลายสายที่โทรมา....

สมคิดโทรมาบอกผมว่าน้องพิมได้จากไปเสียแล้วเมื่อราวๆ ตีห้าของวันนี้

และจะทำการรดน้ำศพเวลา ๑๐ โมง ส่วนสถานที่ยังไม่ชัดเจน.....

ผมพร้อมนายกฯ สมาชิกสภาเทศบาล เพื่อนร่วมงานต่างไปร่วมรดน้ำศพที่วัดใกล้บ้าน

และร่วมเป็นเจ้าภาพสวดอภิธรรมในวันศุกร์ที่ ๒๕ เม.ย.

ร่วมเผาเพื่อส่งดวงวิญญาณน้องพิมของพี่คิดไปสู่สุขคติในวันอาทิตย์ที่ ๒๗ เม.ย.๒๕๕๗

ณ เมรุวัดดอยมูล ต.ฝายหลวง อ.ลับแล จ.อุตรดิตถ์

พวกเราได้เห็นพี่คิดช่วยงานอย่างแข็งขัน ด้วยใบหน้าที่หมองเศร้า....

จัดนั้น ทำนี่...อย่างมิรู้เหน็ดเหนื่อย.....ช่างน่าเห็นใจและเป็นที่ประทับใจอย่างยิ่ง

ขอขอบพระคุณ พี่โชคชัย บัณฑิต’ กวีซีไรต์ ปี ๒๕๔๔ ที่ได้สละเวลา

เขียนบทกวีไว้อาลัยแก่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นามพิมพา กุลพรม (เฟสบุ๊ค ๒๔ เม.ย.เวลา ๒๐.๐๙ น.)

พิม ภาพประทับใจพาอาลัยยามไกลกัน
กุล ธิดาลานิรันดร์พรม แดนนั้นเกินกั้นเรา
สถิตให้คิดถึงว่าภพหนึ่งเคยแนบเนา
ฝากงานทิ้งรูปเงาทั้งสุขเศร้าให้เราจำ.

....น้องพิมจากไปแล้ว ถือว่าพ้นเคราะห์พ้นโศก พ้นความเจ็บปวด ทรมาน

ทิ้งให้พี่คิดของเธอผจญภัยกับชีวิตต่อไป อย่างไม่รู้ว่าจะจบสิ้นเมื่อใด และจะเป็นอย่างไร......

ขอสดุดีผู้หญิงแกร่งคนนี้ที่ชื่อ “สมคิด”

ผู้ที่ฉายให้เห็นถึงคำว่ามิตรภาพนั้นยิ่งใหญ่เกินสิ่งใดจะมาขว้างกั้น

ไม่ใช่ญาติ พี่น้องคลานตามกันมาไม่ใช่ เครือญาติตามสายโลหิตหรือข้องเกี่ยวกันตามประเพณี

แต่เธอก็ได้ทำ ทำด้วยความเต็มใจ ทำโดยไม่เรียกร้องสิ่งใด

ทำเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งพึ่งจะกระทำได้....

ทำในฐานะพี่สาวคนหนึ่ง ทำเพื่อน้องคนหนึ่ง แม้ว่าจะไม่ได้คลานตามกันมาก็ตาม

สิ่งที่เธอทำให้กับน้องพิมของเธอนั้นช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน

จนคิดว่าจะมีสักกี่คนที่ทำได้เหมือนเธอคนนี้ คนชื่อ “สมคิด”

สู้ต่อไปน่ะ “สมคิด” ผมและอดีตเพื่อนร่วมงานที่เมืองบางขลังจะค่อยเป็นกำลังใจให้เธอตลอดไป

สุดท้าย...ขอขอบคุณเพื่อนร่วมงานเทศบาลตำบลเมืองบางขลังทุกท่าน

ที่ได้ไปช่วยงานจริงๆ ไม่ได้ไปเป็นแขก.......