15 วันในบรูไน: วันที่ 3 วันเปิดโครงการ
15 วันในบรูไน: วันที่ 3 วันเปิดโครงการ
วันนี้ตื่นตั้งแต่ตี 5 เพราะเผลอไปตั้งนาฬิกาปลุกเข้า แต่จริงๆ แล้วเมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนกัน เลยถือโอกาสนอนหลับตาเฉยๆ อยู่พักใหญ่ รอจน Roommate อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ตื่นอาบน้ำบ้าง ถือโอกาสซักชุดชั้นในและเสื้อ 1 ตัว รวมทั้งชุดนอน 1 ชุด เวลา 08.00 น. ชวนกันลงไปข้างล่างด้วยชุดประจำชาติกันเกือบทุกคน ยาย Hang สวยงาม น่ารัก ส่วน Ben ก็ดูสง่างามเป็นผู้หญิงขึ้นมาบ้าง พากันไปถ่ายรูปหน้าที่พัก เจ้าหน้าที่เรียกให้มาลงทะเบียนที่โต๊ะพร้อมทั้งแจกป้ายชื่อกันทุกคน เวลา 08.30 น. พิธีเปิดก็เริ่มขึ้น ทุกคนนั่งประจำตรงกับชื่อและธงชาติของประเทศของตน ฉันและ Ben นั่งอยู่กลางพิธีเลย ดูน่าตื่นเต้นและเป็น Internationalจริงๆ เจ้าหน้าที่ประจำศูนย์กล่าวเชิญให้ประธานกล่าวเปิดงาน ประธานกล่าวเปิดงานด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส เจ้าหน้าที่แนะนำคณะกรรมการบริหารและผู้ดำเนินงาน หลังจากนั้นก็ให้ผู้เข้าอบรมแต่ละคน พูดแนะนำตัวเอง จนครบหมดทุกคน ตามมาด้วยการบรรยายถึงโปรแกรมการฝึกอบรมของ Dr.Hendarman(Co-ordinator ของกลุ่ม) จบแล้วจึงปล่อยให้พักเบรก อาหารในมื้อเบรกเช้าเป็นขนมข้าวเหนียวปิ้งไส้สมันกุ้งเหมือนที่จังหวัดปัตตานีที่ฉันอาศัยอยู่ เพียงแต่การเสริ์ฟเขาตัดเป็นท่อนๆ และห่อด้วยใบอะไรสักอย่างซึ่งคล้ายใบตองมาก มีขนมอีก 2 อย่าง เสริ์ฟอยู่ในกระทง อย่างหน้าคล้ายๆ กับขนมมัน อีกอย่างคล้ายๆ ขนมชั้น แต่ไม่ได้เป็นชั้นเหมือนอย่างบ้านเรา ตามด้วย ชา-กาแฟ
หลังจากเบรกเช้าเข้าห้องฟัง Co-ordinatorบรรยายต่อแล้วพักรับประทานอาหารกลางวัน เป็นข้าว (เพิ่งจะเจอการเลี้ยงข้าวครั้งแรกในบรูไน) ตามด้วยกับข้าวคล้ายไก่อบ ผัดผัก ผัดเปรี้ยวหวาน แกงจืดซึ่งทำคล้ายๆ หูฉลาม แต่เป็นไข่ มีน้ำพริกคล้ายกับน้ำพริกกะปิ และผักสด ผักต้ม ผลไม้ที่เสริฟ คือ แตงโม พุดทรา สรุปแล้วคืออร่อยดี
หลังอาหารกลางวันมีการนำเที่ยว City Tour ด้วยรถบัส และมี Co-ordinator บรรยายสลับกับสาวที่ไปรับเราที่สนามบิน เป็นที่น่าสังเกตว่าประเทศนี้สะอาดสะอ้าน แต่ละพื้นที่จะมีต้นไม้ แม้แต่หน้าคอนโดมิเนียมทุกที่ ผู้คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในคอนโดมิเนียม และถนนหนทางไม่มีขยะ ไม่มีสุนัขหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆ
กลับจากการ City Tour ก็เจอเบรคบ่าย เกือบจะขอสละสิทธิ์แล้ว แต่กลัวง่วงเลยดื่มชา 1 แก้ว และขนม 1 ชิ้น หยุ่นๆ จะว่าเป็นเค้กชอคโกแลตก็ไม่ใช่ แต่คล้ายๆ กัน
หลังเบรกบ่ายเข้าห้อง Computer Lab อาจารย์เข้าสอน Computer familiarizationท่าทางใจดี แต่พูดเร็วมาก อาจารย์ถามว่าพูดเร็วไปหรือเปล่า ไม่มีใครยกมือ ฉันเลยถือโอกาสไม่ยกบ้าง อาจารย์พูดต่อว่า นี่ก็พยายามพูดช้าลงแล้ว ใช้คำง่ายๆ ถามต่อว่า เรื่องการพิมพ์มีใครไม่สามารถทำได้บ้าง ไม่มีใครยกมือ อาจารย์ถามต่อว่าแล้วทำได้แต่ไม่มั่นใจล่ะ มีฉันคนเดียวที่ยกมือ อาจารย์บอกว่าไม่เป็นไร ให้พยายามฝึกหัดนอกเวลา ซึ่งสามารถใช้ห้องได้ การแนะนำเป็นเรื่องทั่วๆ ไป ของการใช้คอมพิวเตอร์ เช่น การพิมพ์ การบันทึกข้อมูล การจัดเก็บข้อมูล การแชร์ข้อมูล การสืบค้นข้อมูลใช้. Google เป็นตัวอย่าง การ Download ข้อมูล การใช้ Internet จนถึง 5 โมงเย็นทุกคนออกไปเกือบหมด ยกเว้นฉันกับ Ben ต้องนั่งทำงานเพื่อเพิ่มเติมใน Power Point เตรียม Present พรุ่งนี้ จนถึง 19.30 น. มี Hang และสาวน้อยจากพม่าเดินมาตามถึงห้องเพื่อให้ไปร่วมงานทุกคน แต่งกายด้วยชุดประจำชาติ สวยงามมาก
ประธานกล่าวเปิดงาน จากนั้นตามมาด้วย ประธานกลุ่ม F.R.E.S.H. กล่าวและให้ทุกคนกล่าวถึงความรู้สึก ฉันต้องลุกขึ้นกล่าวเพราะ Ben บอกว่าให้ทำหน้าที่ไปเถอะ ตัวชูโรงที่ทำให้กลุ่มเฮฮายังเป็นสองคนเดิมที่มาจากฟิลิปปินส์ (แน่มาก) สงสารน้องสาวชาวพม่าที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้เวลาพูด ดูท่าทางเธออมทุกข์อมโศกมากๆ เลย น่าสงสารมาก ได้ข่าวว่าตกเครื่องบินเลยทำให้ถึงบรูไนเมื่อเช้านี้เอง จากนั้นกินข้าว กับข้าวคล้ายกับตอนกลางวันมาก แกงจืด น้ำพริก ผักต้ม ผลไม้แตงโมและองุ่น
หลังทานข้าวแล้วไปห้องบันเทิงคือ ห้องเรียนร้องเพลงคาราโอเกะกันใหญ่ สลับกันทุกคน Ben ร้อง Top of the world ฉันร้องเพลงบัวขาวโดยไม่มีดนตรี หลายคนชมว่าร้องเพลงเพราะ เป็นเพลงเกี่ยวกับการอำลาหรือเปล่า ฉันตอบว่า มันเกี่ยวกับดอกไม้และธรรมชาติ แสดงว่าเสียงร้องแสดงถึงความเศร้ามากใช่มั้ย เขาบอกว่าคล้ายๆ อย่างนั้น Director กล่าวชมฉันว่าร้องเพลงเพราะมาก ฉันกล่าวขอบคุณ เลยถือโอกาสแสดงตัวว่าเป็นนักร้องประจำวิทยาเขต (แน่มั้ยคะ?) จบงาน 4 ทุ่มครึ่ง
คืนนี้ฉันต้องเปลี่ยน Roommate เนื่องจาก Rohana แจ้งความประสงค์กับเจ้าหน้าที่โครงการว่าต้องการนอนห้องเดียวกับ Sharipah เพื่อนสาวชาวมาเลเซียด้วยกัน เนื่องจากวัฒนธรรมจะเหมือนกัน และไม่สะดวกในการพักอาศัยกับชาวต่างศาสนา เพราะต้องปิดคลุมผม Tun สาวพม่าเลยต้องย้ายมานอนห้องเดียวกับฉัน ซึ่งก็เป็นการดี เนื่องจากฉันกับ Tun จะมีวัฒนธรรมคล้ายๆ กัน
ความเห็น (1)
กำลังติดตามอ่านค่ะ ขอบคุณที่เขียนเล่า รู้สึกว่ากิจกรรมคล้าย ๆกับที่ศูนย์ SEAMEO-RECSAM เคยอยู่ที่นั่น 3 ปี ในฐานะ specialist อาจารย์ ตอนว่าง ๆก็จะไปกับผู้เข้าอบรมคนไทยและนานาชาติบ้าง อาหารการกินก็คล้ายกัน (ประมาณ15 ปีย้อนหลังนะคะ) สนุกค่ะ