เสียงบ่นจากการเป็นผู้ฟัง...และปลอบประโลม...จนชินชา และคล้ายกับว่าจะเหี่ยวเฉา
เกือบทุก ๆ วัน คนรอบข้างเขามีปัญหาสาระพัน ทั้งมีสาระ และไม่มีสาระ
เราคอยปลอบใจ...ให้ความคิด...ให้เขาตั้งสติ.....บางทีก็เหนื่อยล้าเหลือเกิน
ถ้าเพื่อนเร่วมงาน หรือคนรอบข้างเขามีความสุข...ก็เงียบกันไป....
แต่เมื่อไหรเขาทุกข์ใจ เดือดร้อน...ต้องคิดถึงครูหยิน.....
ที่เป็นเสมือนถังขยะที่คอยระบายอารมณ์..ได้ทุกเมื่อ และทุกเรื่องราว
ฟัง ฟัง ฟัง จนอยากเขียนนวนิยายได้เป็นเรื่องราว
แต่หลายเรื่องมันก็เศร้าเกินไป
บางเรื่องราวก็โหดร้าย....แต่ก็นำมาเป็นบทเรียนของชีวิตที่มีคุณค่า
จึงต้องปลอบใจตนเองว่าดีนะ...ที่ไม่เกิดขึ้นกับเรา
บางคราก็มีความสุขที่ได้ช่วยครายทุกข์ให้เขาได้...
บ้างก็ดีใจที่หาลู่ทางในการแก้ปัญหาได้อย่างลงตัว
ทำให้ปลงได้ว่า...ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง...อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอราวกับปาฏิหาร
ชีวิตจึงมีหลากหลายรสชาติ....บันทึกประวัตฺิศาสตร์ได้อย่างไม่ซ้ำหน้า
ว้า...แล้วเราเกิดมาเพื่อใคร
เพื่อการดำรงที่ดี...และสร้างสันติสุข...ให้กับสังคม(ปลอบใจตนเอง ในยามท้อ)
ความเห็น (2)
... ทุกคนมีปัญหา ... มาก น้อย .... ให้กำลังใจ ... ใช้สติ + ปัญญา .. เป็นการแก้ทางออกนะคะ
เป็นกำลังใจนะคะ...