วันที่ 5 วันสุดท้ายของการทดลองสอน... (31 มกราคม พ.ศ.2557)

หลังจากที่ฝึกสอนมาทั้งอาทิตย์วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการสอนรู้สึกรู้สึกใจหายเหมือนกันที่ต้องจากนักเรียนไป แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้น ๆ แต่มันก็ทำให้เกิดความผูกพันธุ์ขึ้นระหว่างคำว่าครูกับนักเรียน คำว่าครูที่นักเรียนเรียกมันทำให้ฉันเกิดความภูมิใจในตัวเองและอยากทำหน้าที่ให้ดีที่สุดให้สมกับการให้ความเคารพและไว้วางใจของนักเรียนที่ต่อครู

คงจะจริงอย่างที่ใคร ๆ ว่าทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้น (แต่เมื่อก่อนฉันไม่ได้ดื้อขนาดนี้นะ) ทำไมฉันถึงได้มาเจอเด็กดื้อขนาดนี้ แต่แม้ว่านักเรียนจะดื้อไปบ้าง แต่นักเรียนก็ตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมาย (เพื่อจะได้เล่นเกมเร็วๆ)

 

หลังจากที่นักเรียนทำแบบทดสอบ แบบฝึกหัด ใบงานเสร็จแล้วก็ถึงเวลาตรวจงานคะ ไม่อยากพูดว่าอ่านไม่ออกคะ เราคงทำไว้กับครูมาก่อน เป็นการบอกให้รู้ว่าความลำบากของการอ่านตัวหนังสือนักเรียนแต่ละคนเป็นยังไง รู้ซึ้งเลยทีเดียว

 

ในการฝึกทดลองสอนครั้งนี้คงลืมไม่ได้ที่จะต้องขอบคุณครูพี่เลี้ยง “ครูภูวดล ประเสริฐยา” ที่แนะนำในเรื่องการสอนไม่ว่าจะระดับชั้น ประถม หรือ มัธยม ครูอาร์ม เป็นตัวอย่างคุณครูที่ดิฉันจะใช้เป็นตัวอย่างในการเป็นครูในอนาคต เพราะครูอาร์มเป็นครูที่เก่ง ทั้งด้านการสอน ความสามารถ และการควบคุมนักเรียน อีกทั้งยังเป็นกันเอง และยังให้คำปรึกษาแก่ดิฉันทุกอย่าง ทำให้การทดลองสอนครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี

และคงขาดไม่ได้คือ นักเรียนโรงเรียนบ้านสามหลัง ที่เป็นนักเรียนที่ดีมาก ถึงแม้บางคนจะดื้อบางก็ตาม แต่ก็ตั้งใจเรียนทุกคนขอบคุณการทดลองสอนครั้งนี้ที่มอบประสบการที่มีค่าแก่ครูฝึกสอนคนนี้ ดิฉันประทับใจมาก ๆ กับการไปทดลองสอนที่นี้ เป็นการฝึกประสบการณ์ที่มีค่าจริง ๆ 

[เหมันต์ หรรษา]

คิดถึงบรรยากาศ แบบนี้จังครับ .... ขอให้เป็นครูที่ดีในอนาคตนะครับ