ความสุขรออยู่ที่บ้าน
การเดินทางจากเชียงรายเพื่อมาเรียนที่จังหวัดเชียงใหม่เป็นความรู้สึกที่หว้าเหว่มาก ชีวิตที่ไม่เคยจากบ้านไปไหนไกลพอได้เจอกับตัวเองทำให้ดิฉันรู้เลยว่าบ้านและคนรอบข้างมีความหมายกับดิฉันมากแค่ไหน จากที่เคยกินข้าวด้วยกับ เคยพูดคุย เห็นหน้ากันทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้กลับต้องกินมาม่าแทบจะทุกสามเวลาเพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดประหยัดไว้จะดีกว่า ต้องอยู่หอคนเดียว นอนกับความเหนื่อยและความเหงา เวลาคิดถึงทำได้แค่โทรหา นาน ๆ ที่ ได้กลับบ้าน กลับบ้านบ่อยเดี๋ยวไม่มีเงิน เป็นชีวิตที่เหงามาก มีเพื่อนก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก พอถึงวันที่มีโอกาสได้กลับบ้านวันนั้นเป็นวันที่รอคอยที่สุด ไม่แต่เพียงดิฉันรอ ครอบครัวของดิฉันก็รอดิฉันกลับบ้านเหมือนกันค่ะการกลับบ้านเป็นการเติมพลังให้กับตัวเองหลังจากเหนื่อยจากการเรียนมานาน ได้พบพ่อ แม่ เป็นความสุขที่สุดของดิฉันแล้วค่ะ ไม่อยากกลับเชียงใหม่เลยค่ะ อยากอยู่กับพ่อ แม่ ที่บ้าน แต่บางทีหน้าที่ก็สำคัญ การทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดเป็นสิ่งที่ดิฉันควรจะทำมากที่สุดค่ะ พอหน้าที่นี้สำเร็จจะรีบกลับบ้านและนำความภาคภูมิใจไปฝากพ่อ ฝากแม่นะคะ
ความเห็น (1)
บ้านคือวิมาร ของเรา ....นะคะ
