ร้อยมือดึง หรือ จะเท่าหนึ่งมือตน

งานชุมชนของหมออนามัย มีดอกผลให้ชื่นใจเสมอ

เป็นความจริงที่ว่าคนเรานั้นแม้จะมีมือเป็นร้อยพันมือมาฉุดดึงให้เราก้าวไปสู่ความหวังใหม่ๆ แต่ถ้าใจท้อแท้หมดกำลัง ทั้งร้อยความพยายามของคนอื่น ก็ไม่สามารถฉุดดึงเราไปได้ แต่ถ้าใจสู้ เพียงมือเดียวของตนเอง ก็เหนี่ยวดึงตนให้เข้าสู่เส้นทางสมหวัง ทางที่ดีขึ้นได้อย่างง่ายดาย

จะบอกว่าในชีวิตการทำงานชุมชนนั้น มีเรื่องหนึ่งที่ผู้เขียนรู้สึกภาคภูมิใจ กับการได้เห็นสิ่งก้าวหน้าของคนๆหนึ่ง ที่ได้เคยให้ความช่วยเหลือกันไว้ มาวันนี้เธอยืนหยัดได้ด้วยตนเอวงแล้วจริงๆ

คุณมยุรา เป็นคนไข้อัมพาตครึ่งซีกข้างซ้าย (ผู้เขียนเคยเล่าเรื่องเธอ) ที่ถูกทอดทิ้ง มีชีวิตระเหเร่ร่อน พักอาศัยกับใครได้ชั่วคราว เขาก็ตั้งข้ออ้างจำเป็น ให้เธอต้องออกเดินทางไปขออาศัยอยู่ที่อื่นๆอีกต่อไป เนื่องจากเป็นคนพิการ แค่ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง เธอเป็นอัมพาตครึ้งซีกมา 4 ปีแล้ว และวันที่เจอกันนั้น เนื่องจากเพื่อนกัลยาณมิตรที่คอยส่งข้าวส่งน้ำให้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน แต่จนระยะทางมันไกลออกไปทุกที จึงนำเรื่องมาปรึกษา อสม. และมาถึงผู้เขียนในที่สุด

พวกเราช่วยกันย้ายเธอเข้ามาอยู่ในทะเบียนบ้้านของชุมชนนี้ เพื่อรับเบี้ยคนพิการ นอกจากนี้ยังขอวัด สร้างบ้านหลังเล็กๆให้เธอ จากเงินบริจาค และช่วยกันสร้างของคนในชุมชนนั่นเอง ด้วยความพยายามที่จะช่วยตัวเองตั้งแต่ต้น ตั้งแต่การหัดเดิน ที่แรกๆนั้น ขาที่ไม่มีแรงถูกลากไปตามพื้นที่แข็งกระด้าง จนเท้าถลอกเล็บหลุด เจ็บปวด แต่เธอก็พยายามหัดเดินเรื่อยไป จนพยุงตัวได้ดี รู้จักจังหวะก้าวเดิน ในที่สุดเธอนำวิชาชีพที่มี ไปขายกล้วยแขกที่หน้าวัดหารายได้เลี้ยงชีพตนเอง

ทุกครั้งที่ไปเยี่ยม ก็เห็นแววตาของนักต่อสู้ ที่พร้อมจะสู้ด้วยร่างกายซีกเดียวของเธอ

มาเมื่อสองวันนี้ ผู้เขียนได้พบคุณมยุราอีกครั้ง ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว และส้มตำ ผู้เขียนเลยสั่งส้มตำมากินกับเธอ พร้อม อสม.คุณอัญชลี เชื้อสิงห์ ที่ให้ความช่วยเหลือกันมาตลอด วันนี้ผู้เขียนไม่อยากเชื่อสายตาเลย คุณมยุรา เดินได้โดยไม่ใช้ไม้เท้า เธอเดินให้ดูให้ได้ประจักษ์กับตา เธอบอกว่า ขามันก็ยังไม่ได้มีแรงอะไร แต่ฝึกฝนให้มันแข็งแกร่งขึ้น จะใช้ไม้เท้าเท่าที่จำเป็น ชีวิตของเธอดีขึ้น ทำอาหารเล็กๆน้อยๆขายให้คนงานก่อสร้าง ได้ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ให้กำลังใจกันและกันอีกเช่นเคย เดือนพฤศจิกายน 2557นี้ เธอก็จะได้เงินช่วยเหลือคนพิการแล้ว ทุกอย่างที่เธอพูดดูมีความหวังรออยู่ข้างหน้าทั้งสิ้น

ผู้เขียนเองก็เกิดกำลังใจอย่างยิ่ง ในการจะเป็นผู้ให้กำลังใจคน และช่วยในสิ่งที่สามารถช่วยได้ แม้ว่ากว่าจะสำมฤทธิ์ผลสมบูรณ์เช่นนี้ ต้องใช้เวลายาวนานก็ตาม หรือจำนวนคนอาจจะไม่มากมายดั่งใจ แต่ความสุขก็เติบโตในใจขึ้นไปเรื่อยๆ

วันนี้ ของคุณมยุรา เดินได้โดยไม่ใช้ไม้เท้า

ขายกล้วยทอด

บ้านที่ช่วยกันสร้างให้เธอ

ห้องนอนที่มีข้าวของเครื่องใช้ใกล้ตัว สมบูรณ์

วันแรกที่พบกัน พักอยู่กลางทุ่งตามลำพัง มีเพื่อนขออาหารจากพระไปให้ทุกวัน

เขียนใน GotoKnow โดย ตันติราพันธ์
ใน เล่าสู่กันฟัง

คำสำคัญ (Tags): #มยุราคนพิการที่วังหิน#หมออนามัย#การสร้างกำลังใจเพื่อตนเอง

หมายเลขบันทึก: 563101เขียนเมื่อ 3 มีนาคม 2014 00:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 3 มีนาคม 2014 00:55 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน