อรุณรุ่งมาทักทายสวัสดี พอลืมตาขึ้นได้เจอรอยยิ้มจากผู้คนที่มากหน้าหลายตา
ภาพเวลาได้จารึกว่ามีความห่วงหาอาทรที่ดาดื่นทั่วสารทิศพิภพ
ยามนั้นใช่ยามอื่น ยามเมื่อเจ้ามีประโยชน์ต่อคนอื่นและคนอื่นเห็นดีเห็นชอบเจ้า บางเวลา
ในห้วงยามที่เจ้าล้มลง หรือจมลงสู่ห่วงเหวความเศร้าหมองเศร้าโศก
โลกทั้งโลกพร้อมใจกันประนามว่าเจ้าคืออ้ายขี้แพ้ อ้ายล้มเหลว
การปกปักดูแล ปลอบประโลมใจ คือการแดดาหน้ามาประทานการสมน้ำหน้าให้อย่างหน้าชื่นตาบาน และเล่าขานต่อๆดังนิทานตลกร้าย
สิ่งที่ปรากฏ คือความจริงให้เราต้องยอมรับ มิหาใช่ ว่าจะสิ้นหวังกับความดีงามที่ยังคงอยู่ หาสิ้นสูญพันธุ์ไปไม่จากใจมนุษย์และโลกใบนี้
เราควรจะยอมรับโดยดีว่าการมีอยู่ของการเสแสร้งดัดจริต มือถือสากปากถือศีล การมโนตนโอดอวดตนที่ซ้อนเร้นถึงความหยาบช้าและความดีงามจอมปลอม มันยังคงอุดมสมบูรณ์และเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่อง
อาณาจักรของความว่างเปล่าที่เราต่างหลีกหนี ที่เรากล่าวหาว่าคือ ความล้าหลัง มิใช่ว่าเป็นสังคมที่เต็มไปด้วยน้ำกระท่อม หรือ กันดารอย่างชนบท
เปล่าเลย สถานที่ที่ไร้การพัฒนา ต่างมีอยู่และดำรงอยู่ของความห่วงหาอาทร การเป็นห่วงเป็นใย จิตใจใสซื่อ คงบริสุทธิ์สืบไว้
แต่แตกต่างจากสังคมอุดมปัญญา ที่การพัฒนาและเทคโนโลยีเจริญรุดหน้า สิ่งที่เราหาได้กับเป็นหน้ากาก หน้ากากของความหวังดี การยินดีปรีดาในห้วงยามที่มี มีหน้ามีตามียศศักดิ์
ไฉนตาลปัตรกลับกัน ยิ่งมีปัญญามากมายเข้า เจ้ายิ่งโง่งมอวิชชา รอยยิ้มและสายตามิแตกต่างไปจากสุนัขจิ้งจอก สองมือสองเท้ามิแตกต่างไปจากอสูรกาย และเมื่อมีโอกาสเหมาะเคราะห์ดี เจ้าก็พร้อมฉกกัดได้ตลอดเวลา มิแตกต่างเลยไปกว่าอสรพิษ
เหล่านี้มาในรูปแบบที่เราพึงใจเสมอ คือ ปัจจุบัน....(นายหัว)
