แค่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ... (อารมณ์หง่าว)

"แค่เก้าอี้ตัวหนึ่ง"

...

เพียงเก้าอี้อ้างว้างบนทางเหงา
ชีวิตเราก็ไม่ต่างทางเก้าอี้
ดูเดียวดายไร้คนมาไยดี
ไม่เห็นมีหัวใจใครมาแล

บางคนนั่งแล้วผ่านไปไม่ย้อนกลับ
ต่างลาลับหลบหายคลายกระแส
หัวใจใคร หัวใจมัน ความผันแปร
ฝากรอยแผลให้แค่จำที่ทำมา

เคยรักกันมากมายไยมาทิ้ง
ทำอ้อยอิ่งเชือนแชไม่แลหา
เหมือนกับคนไม่รู้จักไม่นำพา
ทำจากลาไปไกล จริงใกล้กัน

อยู่แค่นี้ทำเป็นเห็นไม่ชัด
มือสะบัดใจสบถเพียงหมดฝัน
อนาคตไม่มีให้ในใจกัน
นับแต่คืนกลืนวันเมื่อผันผ่าน

เพียงเก้าอี้อ้างว้างบนทางเขลา
หยุดซึมเซา เหงาจิต คิดขับขาน
ปลดปล่อยวางหัวใจไปชั่วกาล
เดี๋ยวสักวันก็พ้นผ่านไม่นานรอ

...

.....................................................................................................................................

อารมณ์เห็นภาพเก้าอี้ตัวหนึ่ง ณ หอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่
แสงเงาพาเร้าใจให้เขียนอะไรในสักอย่าง ... อย่างที่เห็น

บุญรักษา สุขสมหวังทุกท่านเทอญ

......................................................................................................................................

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน อารมณ์พาไป หัวใจพาเดิน

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#แค่เก้าอี้ตัวหนึ่ง#บทกวี

หมายเลขบันทึก: 562756เขียนเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2014 01:19 น. ()แก้ไขเมื่อ 31 ตุลาคม 2014 14:24 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน