เรื่องสั้น

 

 เรื่องสั้น

        เรื่องสั้นของไทยนั้นมีพัฒนาการมาจากงานเขียนประเภทนิทาน ขณะเดียวกันเรื่องสั้นของไทยได้รับแบบอย่างมาจากตะวันตก เรื่องสั้นจึงมีเนื้อเรื่องที่แตกต่างไปจากนิทานเดิมของไทยมาก กล่าวคือ เรื่องสั้นนั้นมีโครงเรื่อง เนื้อหา ฉาก บรรยากาศ บทสนทนา และตัวละครสมจริง  มีแก่นเรื่องสะท้อนปัญหาสังคม หรือแสดงความคิดเห็นของผู้แต่งที่กว้างขวางกว่าเดิม ทั้งยังเป็นการสื่อสารความคิดระหว่างผู้เขียนกับผู้อ่านโดยตรง และผู้เขียนเองไม่ได้สรุปข้อคิดไว้ในตอนท้ายของเรื่องอย่างนิทาน

     เรื่องสั้นเรื่องแรกของไทยคือ "พระเปียให้ทานธรรม"  พ.ศ. 2430 และต่อมาเรื่องสั้น ชื่อ "สนุกนึก" พระนิพนธ์กรมหลวพิชิตปรีชากร จากนั้นมาเรื่องสั้นของไทยได้พัฒนาตนเองให้ก้าวพ้นจากเรื่องสั้นกึ่งนิทานและกึ่งเรื่องสั้นแบบฝรั่งมาเป็นแบบไทยแท้ การพัฒนาการที่เห็นได้ชัดเริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2472 เป็นต้นมา

     ปัจจุบันเรื่องสั้นของไทยมีทั้งเรื่องสั้นแปลจาก และเรื่องสั้นของคนไทยเอง ซึ่งเป็นทั้งเรื่องสั้นแนว ทดลอง หรือที่เรียกว่า เรื่องสั้นabstrat  คือ เรื่องที่เป็นนามธรรม และ เรื่องสั้นแนว realism คือบรรยายภาพออกมาอย่างชัดเจน การตีความจะน้อยกว่างาน abstrat

 

องค์ประกอบของเรื่องสั้น

 

 องค์ประกอบของเรื่องสั้นนั้นเหมือนกับองค์ประกอบของนวนิยาย และองค์ประกอบของเรื่องบันเทิงคดี ดังต่อไปนี้

    1.แก่นเรื่อง  คือ แนวคิดหรือจุดสำคัญของเรืองที่ผู้เขียนต้องการให้ผู้อ่านทราบ

    2.โครงเรื่อง คือ เค้าโครงเรื่องที่ผู้แต่งกำหนดไว้ก่อนว่าจะแต่งเรื่องไปทางใหน

    3.ตัวละคร คือบทบาทสมมุติที่ผูแต่งกำหนด และเพราะเป็นเรื่องที่เน้นเเนวคิดผู้เขียนจึงสร้างตัวละครน้อย

    4.บทสนทนา คือถ้อยคำที่ตัวละครใช้พูดจาโต้ตอบกัน

    4.ฉาก คือสถานที่ที่เกิดเหตุการณ์ในเรื่อง หมายรวมถึงเวลาสภาพสิ่งแวดล้อมนั้นๆ

    5.บรรยากาศ คืออารมณ์ต่างๆ ของตัวละครที่เกิดจากประสาทสัมผัสทั้ง 5และมีอิทธิพลทำให้คล้อยตามไปด้วย

 

วิธีการอ่านและประเมินค่าเรื่องสั้น

 

         วิธีการอ่านและประเมินค่านั้น ใช้วิธีเดียวกับการประเมินค่าวรรณกรรมแนวบันเทิงคดีซึ่งการอ่านและประเมินค่านั้นสามารถทำใด้ดังนี้

     1.วิเคราะห์รูปแบบของนวนิยาย

     2.วิเคราะห์จุดมุ่งหมายในการแต่ง

     3.วิเคราะห์เนื้อเรื่อง 

     4.วิเคราะห์ศิลปะการแต่ง   

     5.วิเคราะห์คุณค่าของนวนิยาย