๔๗๗. เห็นภาพนี้แล้วคิดอย่างไร?

 

 

จดหมายจากพ่อแม่ ถึง ลูกรัก...

 ยามที่พ่อแม่แก่ตัวลงหวังว่าลูกจะเข้าใจ

 และอดทนกับพ่อแม่ได้ ในขณะที่ทำจานตกแตก

 หรือทำน้ำแกงหกเลอะเทอะบนโต๊ะอาหาร

 นั่นเป็นเพราะว่าสายตาของพ่อแม่เริ่มไม่ค่อยดี

 หวังว่าลูกคงไม่แผดเสียงใส่ ...

 

 คนแก่แล้วมักมีอารมณ์ที่อ่อนไหวง่าย

 และรู้สึกสังเวชตัวเองหากลูกตำหนิด้วยน้ำเสียงนั้น ...

 

 เมื่อหูเริ่มสูญเสียการได้ยินก็จะไม่รู้ว่า.....ลูกพูดว่าอะไร

 หวังว่าลูกไม่เรียกพ่อแม่ว่า “คนหูหนวก”

 แต่จงใช้วิธีพูดซ้ำอีกครั้งหรือไม่ก็เขียนให้เราอ่าน

 เพื่อเราจะได้ไม่เสียใจกัน ...

 

 ขอโทษนะลูกรัก ..... พ่อกับแม่แก่แล้ว

 เมื่อข้อเข่าเริ่มอ่อนแรงก็หวังว่า

 ลูกจะเป็นผู้ช่วยประคับประคองให้ลุกขึ้นได้

 เหมือนกับตอนที่พ่อแม่เคยช่วยให้ลูกหัดเดิน

 ในตอนที่ลูกยังเล็กอยู่ ...

 

 จงอดทนกับพ่อแม่ เมื่อพ่อแม่ต้องทำอะไรซ้ำๆ

 ราวกับเครื่องบันทึกที่เสื่อม หวังเพียงว่าลูกยินดีจะรับฟัง

 ไม่นำมาล้อเล่นหรือเบื่อที่จะรับฟัง จำได้ไหม?

 เมื่อลูกยังเด็กและต้องการจะเอาลูกโป่ง

 ลูกก็ร้องอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนลูกได้มันมาครอบครอง ...

 

 ขอโทษสำหรับกลิ่นสาบกายของคนแก่

 อย่าเคี่ยวเข็ญให้พ่อแม่ต้องอาบน้ำ

 เพราะว่าร่ายกายอ่อนแอมาก คนแก่จะเจ็บป่วยได้ง่าย

 เมื่อรางกายต้องโดนกับสภาพของน้ำที่เย็น

 หวังว่าจะไม่เป็นที่รังเกียจของลูก

 จำได้ไหม..เมื่อลูกยังเด็ก พ่อแม่ต้องตามไล่จับ

 ลูกเพราะลูกไม่ชอบอาบน้ำ ...

 

 

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่าน...ข้อคิดในการดำเนินชีวิต...จากบันทึกนี้ค่ะ...

บุษยมาศ  แสงเงิน

๒๙ มกราคม ๒๕๕๗

 

 

[ปฏิมากรรมความรัก]

ซึ้งค่ะ..

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับ

-ขอบคุณภาพ..ที่ไม่มีคำบรรยาย...แต่เข้าใจดีทีเดียวครับ..

-ขอบคุณครับ.

[เขียวมรกต]

ขอบคุณครับ เป็นภาพที่มีความหมายมากครับ

[คณิน อุดมความสุข]

ขอนำไปส่งต่อให้ลูกสาว ครับ