เขียนแต่ไม่ได้นำเสนอ ทำแต่ไม่ได้ทบทวน
มันก็เหมือนการเรียนรู้ที่ขาดแหว่ง
ถ้าเรารู้ว่ามันแหว่ง แล้วจะทำยังไง
ถามเด็กมันก็จะตอบว่า มันแหว่งก็เติมดิ
แต่คนที่มีตัวกูใหญ่จะตอบว่า
ไม่มีทางสิ่งที่ฉันทำมันperfect ที่สุด
แล้วก็หาอะไรมาพรางๆไว้
การที่จิตทำเป็นไม่เห็น ไม่ใช่มันไม่รู้
แต่มันโง่ ที่จิตไม่ยอมให้ทำความรู้จักคำว่า "ยอมรับ" เง้อ
กับตารางการเก็บข้อมูลมา2 อาทิตย์จิตมันก็สะท้อนอะไร ๆ ที่ควรค่าแก่การทำความเข้าใจ
สิ่งที่เกิด ณ ทุกวันนี้ได้ไม่ยากนักนะ ถ้าจิตมันไม่โง่ซ้ำซาก จนเกินไป
คนในตัวตนก็อาจพบว่าพวกรัฐยังอยากเข้ามาโกงอีก