เพื่อการเรียนรู้อย่างมีคุณค่า
ครูหยิน และครูเสริม จึงพานักเรียนพร้อมกับ ครู...และนิสิตฝึกสอนอีก 3
ที่ยอมเหน็ดเหนื่อยกับ การเดินทางที่แสนจะทรหด
และอดทน...กับพฤติกรรมที่ของนักเรียนรุ่นใหม่ไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง
อดทนไม่เป็น....ใจเย็นไม่ได้...
แต่ยังดีที่เขายอมเดินทางไปกับเราจำนวน 60 คน
ระยะทาง 10 กิโลเมตร ไปตามภูเขาลูกแล้วลูกเล่า ขึ้น ๆ ลง
จนมีนักเรียนบางคนร้องไห้...
บางคนก็ถอดใจ..รู้สึกถึงการตัดสินใจที่ผิดพลาดเพราะเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน
ได้เรียนรู้โลกใบใหม่....ที่หาได้ยาก
ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ..ไม่มีน้ำ...ไม่มีไฟ......ไม่มีส้วมไว้คอยบริการ
นอนกลางดิน กินกลางทราย....
มีเพียงหลังคาเก่า ๆ ที่อดีตเป็นที่พักของพระสงค์
ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า.....เป็นวาสนาของชาว ย.ป. ที่ได้พักพิงอิงอาศัยถ่ายทอดความรู้
และประสบการณ์อันยิ่งใหญ่...ให้นักเรียนสมัยใหม่...ได้รับรู้
บันทึก 20 มกราคม 2557
เดินไปให้ถึงน้ำตกโต๊ะฮั้ง สวยมากๆ เห็นแล้วหายเหนื่อย
จริง ๆ แล้วครูหยินอยากพาเด็กไปคลองโต๊ะ แต่เมื่อก่อนหน้านี้ไปมาหลายครั้งแล้ว
จึงเลือกไปน้ำตกโตนปลิวแทน เพราะระยะทางเพียง 4 ก.ม.จากชุมชนบ้านตระ