ทำไมเราต้องเรียนรู้
หนึ่งชีวิตที่เกิดมา ทำอย่างไรจึงจะให้เป็นชีวิตที่มีคุณภาพ ทำอย่างไรที่จะให้เขาคือ ผู้หนึ่งที่จะนำพามนุษยชาติบนโลก ให้เป็นมนุษย์ที่มีความรู้ ชีวิตแลกด้วยชีวิต ความดีแลกด้วยความดี ความรู้ย่อมแลกด้วยความรู้ หากเราต้องการได้ความรู้ เราก็ต้องศึกษา หากเราต้องการบุตรที่มีความรู้ บุพการีนั่นแหละที่จะต้องแสวงหาความรู้ หากเราไม่เคยลำบากกับการได้มาซึ่งความรู้ เราก็ย่อมไม่มีวันรู้ถึงความหอมหวานของความรู้ และการถ่ายทอดประสบการณ์ก็จะไม่เกิดขึ้น การจะเก็บเกี่ยวความหอมหวานนั้นจะไม่เกิดขึ้นได้เลย หากเราไม่เคยลำบากกับการแสวงหามันมา
การศึกษาเป็นสิ่งที่ต้องปลูกฝัง ตั้งใจ ให้ความหวัง และพื้นฐานที่แน่นพอจากครอบครัว สามารถทำให้เขาต่อยอดการเรียนรู้ได้อย่างชัดเจน แล้วถ้าเช่นนั้น เราจะเริ่มต้นที่ใครดีล่ะ หากมิใช่ที่ตัวเรา คู่ครองของเรา และของฝากจากอัลลอฮฺ นั่นคือ บุตรแห่งเรา บุตรที่เราคอยปลูกฝัง และคอยชี้แนะแก่เขา เพื่อมิให้เขาหลงทางและหลงผิด หมั่นขอดุอาอฺให้แก่เขา เพื่อให้เขาเป็นผู้หนึ่ง ที่จะเป็นตัวแทนของอัลลอฮฺบนหน้าแผ่นดิน เพื่อที่เขาจะกลับไปตอบคำถามของอัลลอฮฺอย่างตรงประเด็น และเพื่อเขาจะไม่ขาดทุน จากการใช้ชีวิตบนโลก จงหว่านคุณธรรมความดี เพื่อผลผลิตนั้นจะเป็นดอกผลให้แก่เรา ได้เก็บเกี่ยวในโลกอาคิเราะห์ และเมื่อนั้นการเกิดมาหนึ่งครั้งบนโลก ก็เป็นการคุ้มค่าแก่เราทุกคน
ความรู้หาได้จากแหล่งไหน ทุกสิ่งรายล้อมรอบตัวย่อมเป็นความรู้ ธรรมชาติ แมกไม้ ขุนเขา สัตว์น้ำในทะเล หมู่นกที่โฉบบิน สัตว์บกที่คืบคลาน และผู้คนที่ขวักไขว่ นี้คือโลกกว้างที่ยังไม่ถูกจำกัดพื้นที่ ส่วนความรู้จากห้องเรียน จากรั้วสถาบัน จากจอสี่เหลี่ยม จำกัดพื้นที่แต่ไม่จำกัดเขตแดน ก็อีกนั่นล่ะ แล้วอยากถามว่า หากเช่นนั้น ทำไมยังมีผู้ไม่รู้อยู่อีก อาจเพราะการไม่เปิดใจรับรู้ การกลัวต่อสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น และ / หรือ.... ที่ไม่สามารถบอกกล่าวได้ หากเราไม่ก้าวเดิน ยังบันไดขั้นแรก แล้วจะเป็นไปได้หรือที่จะสัมผัสสู่บันไดขั้นที่สอง สาม และเป้าหมายในที่สุด แล้วมิใช่เพราะการเริ่มต้นก้าวย่างแรกในวัยเด็กหรือเราจึงได้มีก้าวย่างที่มั่นคงและยิ่งใหญ่ในวันนี้ เวลาและวารีไม่เคยหวนกลับ อายุขัยก็เฉกเช่นเดียวกัน มันไม่เคยหวนคืน เมื่อเวลาผ่านไปและผ่านไป มันก็คือ อดีต อดีตที่ใครหลายๆ คนอยากย้อนเวลาเพื่อกลับไปแก้ไข แต่นั่นมันก็แค่การนึกคิด ซึ่งไม่มีวันจะเป็นได้ หลายคนเมื่อระลึกถึงก็อดไม่ได้ที่จะเสียน้ำตาและเสียใจ แต่ใครหลายคนอีกเช่นเดียวกัน เมื่อระลึกถึงอดีต กลับรู้สึกได้ถึงความสุข ความอิ่มเอม ความภาคภูมิใจ และอยากถ่ายทอดเรื่องราวเหล่านั้น สู่ลูกหลาน คนใกล้ชิด หรือใครหลายๆคนที่อยากรับรู้ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มันเป็นความทรงจำที่ล้ำค่า หรือมิสามารถซื้อมา ถึงแม้จะมีเงินที่มากมายก็ตาม หากเป็นเช่นนี้แล้ว เราจะไม่ยอมขวนขวายเพื่อให้ได้มาซึ่งความยินดีนี้หรือ ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราจะค้นหาทาง ทางที่จะไปสู่สรวงสวรรค์อันนิรันดร์
ความเห็น (1)
... ขอบคุณ บันทึกดีดีนี้ค่ะ .....
