ความรู้เรื่องการลง "รัก" เพื่อรักษาพระเนื้อผงนั้นเป็นอีกหนึ่ง "ภูมิปัญญา" ที่น่าทึ่งมากๆ
เพราะพระที่เนื้ออ่อนตังอิ้ว หรือ อ่อนปูนดิบนั้น พระจะมีเนื้ออ่อน ปริรานและแตกหักได้โดยง่าย
แต่ถ้ามีการลงรักแล้ว พัฒนาการจะต่อเนื่อง ประคับประคองให้ผิวมีการ "เซทตัว" และแข็งแรงได้ในระยะต่อๆมา
ทั้งนี้ น่าจะเกิดจากการหุ้มห่อและ "รัด" เนื้อที่งอก ให้เกาะตัวกันได้ดีขึ้น
แม้จะมีการปริร้าว ผิวราน ก็จะยังไม่แตกหักไป และอาจจะมีการงอกมาเสริมให้เนื้อที่ปริรานนั้นประสานกันกลับคืนได้อีกใหม่
นี่คือความน่าทึ่งของ "ภูมิปัญญา" ที่ไม่ทราบว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร
ไม่มีความเห็น