พ่อของฉัน

ถึงพ่อจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเราแล้ว แต่พ่ออยู่ในใจพวกเราเสมอ.......หนูกับแม่รักพ่อนะ

นี่เป็นรูปใบเดียวของพ่อที่ฉันมีอยู่ และพกติดตัวตลอด

            เรื่องราวของพ่อในความทรงจำของฉันมีอยู่น้อยมาก เพราะว่าพ่อจากไปตั้งแต่ฉันอายุ 4 ขวบ จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ 27 ปีแล้ว เท่าที่จำได้ พ่อจะเป็นคนไปส่งฉันไปโรงเรียน  ถ้าวันไหนพ่อไปส่งฉันจะไม่ร้องไห้ ยอมเข้าไปโรงเรียนแต่โดยดี แต่ถ้าวันไหนแม่ไปส่ง ฉันจะร้องไห้ไม่ยอมเข้าเรียน แม่ถามว่าทำไม? รู้สึกฉันจะบอกว่าถ้าพ่อไปส่ง พ่อจะไปทำงานต่อ ไม่ได้กลับไปบ้าน ฉันจึงไม่ร้องไห้ เวลาพ่อไปส่ง จึงเป็นหน้าที่ของพ่อที่จะไปส่งฉันไปโรงเรียน ฉันคิดได้อย่างไรเนี่ย ???

แม่บอกว่าพ่อไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ รักครอบครัว  พ่อจึงเป็นพ่อที่ดีที่สุดสำหรับฉัน

            แม่เล่าให้ฟังว่าตอนฉันเกิดมา ฉันหนักแค่ 1,100 กรัม เลยต้องอยู่ตู้อบ ใช้เครื่องช่วยหายใจตลอด พ่อจะไปดูฉันทุกวัน เพราะพ่อทำงานที่โรงพยาบาลพอดี วันไหนที่ฉันอาการไม่ดี ก็จะกลับมาร้องไห้กับแม่ 

            พอฉันออกจากโรงพยาบาลพ่อกับแม่ก็ช่วยกันดูแล เพราะฉันอยู่โรงพยาบาลนานเกินไป แม่ไม่มีน้ำนมให้ฉัน  จึงต้องอาศัยนมผง กับอาหารเสริมที่แม่บอกว่าพ่อเป็นคนทำให้ คือข้าวกับผักบด ตับบด จึงโตมาได้

 พอพ่อไม่อยู่แล้วเราก็อยู่กันสองคนแม่ลูก แม่จึงเป็นทั้งแม่และพ่อของฉัน แม่คอยดูแลเอาใจใส่ อยู่เคียงข้างตลอดเวลาไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ 

 

สุดท้ายก็อยากจะบอกว่า รักพ่อกับแม่ที่สุดเลย

 

MoTtAnOi ...หลังวันพ่อ ปี 2556... 1 วัน

 

ป.ล. ครอบครัวเรามีสมาชิกอีกคนคือคุณเพชรน้ำหนึ่ง ขอบคุณที่ดูแลเราสองคนแม่ลูกนะคะ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

เป็นความทรงจำที่น่าประทับใจมาก...ภาพเก่าใบนี้ทรงคุณค่า อยู่เหนือกาลเวลาจริงๆค่ะ...

[ขจิต ฝอยทอง]

อ่านเรื่องแล้วมีความสุข

หน้าเมือนพ่อมากๆเลยครับ

[มดตะนอยต่อยต้นพริก]

สวัสดีค่ะ ป้าใหญ่,อ.ขจิต

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมนะคะ

ป้าใหญ่ : รูปใบนี้พกติดตัวตลอดจนมันเริ่มขาด เพิ่งรู้ตัวค่ะ เลยเอามาเคลือบไว้แล้ว เสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้เคลือบไว้ตั้งแต่แรก

อ.ขจิต : เพิ่งรู้ตัวค่ะ ว่าหน้าเหมือนพ่อ อิอิ

[พิกุล]

เป้นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนบันทึกนะคะ