"เสียงเพรียก"
"ถ้าหากฉันเกิดเป็นนกที่โผบิน ติดปีกบินไปให้ไกล ไกลแสนไกล จะขอเป็นนกพิราบขาว เพื่อชี้นำชาวประชาสู่เสรี" คุณ ๆ หลายคนคงเคยได้ยินและได้ฟังบทเพลงนี้ แต่คงมีคนจำนวนน้อยมากในประเทศสารขันธ์แห่งนี้ ที่มีอารมณ์ร่วมไปกับความหมายของบทเพลง ไม่ทราบว่าด้วยบุญทำหรือกรรมแต่งประการใดที่ส่งให้ฉันเป็นหนึ่งในจำนวนน้อยมากนั้นด้วย จะว่าไปแล้ว ฉันก็ไม่อาจหาญจะทะนงตนเป็นนกพิราบได้หรอก ฉันมันก็แค่นกกระจอกน้อย ดูด้อยค่าเหมือน ๆ กับนกกระจอกทั่วไป ฉันถือกำเนิดในเมืองใหญ่ที่วุ่นวายสับสน เติบโตและใช้ชีวิตเป็นนกกระจอกเมืองตัวหนึ่ง และแล้วสายลมแห่งโชคชะตาก็พัดพาให้ฉันมีโอกาสหลุดพ้นจากเมืองใหญ่ สู่ลำเนาไพร ด้วยดวงจิตมุ่งมั่น ทำงานกับผู้ยากไร้ด้อยโอกาส ฉันรอนแรม แม้บางครั้งจะเหน็ดเหนื่อยกับการโผปีกต้านทานสายลมแรง กับบางคราวที่ต้องทนหิว เพราะความขาดแคลน แต่ฉันก็มิได้ย่นย่อกับอุปสรรคทั้งมวล ฉันสุขกับอัตภาพในเวลานั้น ฉันบินโดยลำพังอย่างร่าเริงในแนวไพร กระทั่งได้พบกับนกเถื่อนตัวหนึ่ง เราเข้าใจในกันและกัน และตกลงกันว่าจะร่วมสรรสร้างสิ่งดี ๆ สู่สังคมป่าของเรา พวกเราใช้ชีวิตที่มีกัน ด้วยพันธะสัญญาที่ต่างฝ่ายต่างไม่เคยเอ่ยเอื้อนออกมา ขณะที่ต่างผกโผไปในทิศทางที่ตนเองถนัดและฝันใฝ่ อีกฝ่ายจะไม่ฉุดรั้ง เราต่างรู้แก่ใจว่า สายใยแห่งความผูกพันธ์จะติดตามกันและกันอยู่เสมอ วิถีชีวิตอันสุขสงบของฉัน ถูกกระชากให้กลับคืนสู่เมืองอีกครั้งด้วยภาระหน้าที่อันต้องดูแลรวงรังที่เคยอบอุ่น นกเถื่อนของฉันติดตามออกมาจากราวป่า การใช้ชีวิตในเมืองของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัด เราตกลงกันเพื่อจะสร้างข้อผูกมัดตามกฎเกณฑ์ของสังคมในอนาคตอันใกล้ ผู้กำหนดชะตาชีวิตของฉัน คงเห็นว่า นกกระจอกตัวเล็ก ๆ ยังเข้มแข็งไม่พอ ท่านจึงทวงถามชีวิตเจ้านกเถื่อนกลับคืนก่อนเวลาอันควร ปีกของฉันในตอนนั้นสิ้นเรี่ยวแรง ตัวฉันร่วงหล่นสู่พื้นดินราวกับใบไม้ที่ปลิดขั้วจากลำต้น ฉันจ่อมจมกับกองทุกข์นั้นเป็นเวลาแรมเดือน "กาลเวลา" แพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ เพียรพยายามเยียวยาจนอาการบาดเจ็บของฉันทุเลาลง ฉันกอบกำดวงใจที่แหลกสลายของตน และตั้งมั่นอีกครั้งที่จะพลีครึ่งชีวิตน้อย ๆ ของฉันเพื่อผู้คนอื่นอีกครั้ง ฉันวุ่นวายกับการบรรเทาทุกข์โศก รองรับความวิตกกังวล และร่วมยินดีกับคนรอบข้างตัวฉัน พร้อม ๆ กับการใช้ชีวิตประกอบกิจการงานที่ทุกคนลงความเห็นว่ามีความมั่นคงที่สุด แม้มันจะบั่นทอนศักยภาพที่เคยมีและเคยเป็นของฉัน มิหนำซ้ำบางครั้งมันยังสร้างความทุกข์ทนแสนสาหัสให้กับฉันอย่างที่ไม่สามารถอธิบายให้ใคร ๆ เข้าใจได้ ฉันอดทนโดยที่ยังมีความสงกาในใจอยู่ตลอดเวลาว่า อดทนเพื่ออะไรกันแน่ ? วันแล้ววันเล่า ร่างกายและจิตใจของฉันอ่อนล้าลงทุกที ฉันเกือบยอมจำนนกับวิถีชีวิตนี้ มีนกหลายตัวบินผ่านมา และสนใจในความแปลกประหลาดของนกกระจอกอย่างฉัน พวกเขาพยายามชักชวนให้ฉันบินตามไปในที่ที่แสนจะสะดวกสบาย และเพียบพร้อมบริบูรณ์ด้วยข้าวปลาอาหาร ฉันไม่ต้องอนาทรร้อนใจอีกเลย โดยแลกเปลี่ยนกับการที่ฉันต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ เป็นนกประดับกรง ให้คอยหวงคอยห่วงอยู่ในสายตาตลอดเวลา ความปรารถนาดีเหล่านั้นถาโถมลงมาที่ฉัน รุนแรง หนักหนา และสร้างความวิตกกังวลให้ฉันไม่น้อย แต่ด้วยตระหนักรู้ว่า สิ่งเหล่านั้นเป็นความหวังดีที่มีให้ ฉันแบกรับด้วยปีกสองข้างที่โรยแรง ไม่กล้าแม้จะเอ่ยถึงความต้องการเพียงเพื่อนร่วมทาง ประคับประคอง ดูแลความเป็นไประหว่างกัน ไม่คิดจะยึดยื้อ หรือครอบครองแต่เชื่อมร้อยกันด้วยเส้นใยที่ผูกกันไว้นานแสนนาน ไม่ว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ นานาจะผันผ่านตัวฉันไป จิตใจที่ยังมีสัญชาตญาณไพรแอบแฝงอยู่ ก็ยังคงเฝ้าเพียรไถ่ถาม และทวงหาพันธะสัญญาที่ฉันเคยให้ไว้ว่าจะกลับคืนสู่ไพรพฤกษ์ หากสภาพแวดล้อมรอบกายฉันอยู่ในภาวะที่พร้อม มันเป็นสัญญาที่ยิ่งใหญ่ เพราะฉันทำไว้กับตัวตนของฉันเอง ในเวลาอันใกล้นี้ คงเป็นเวลาของการปฏิบัติตามพันธะสัญญานั้นแล้ว หูของฉันอื้ออึงไปด้วยเสียงเพรียกของพงไพร ฉันเริ่มปลดเปลื้องภาระหน้าที่บางประการ ตัดความกังวลจากโซ่ตรวนของความปรารถนาดีจากคนรอบข้าง ชีวิตเบื้องหน้า ขอให้ฉันได้มีสุขกับหนทางที่ฉันจะโบยบินไปด้วยตนเอง แม้จะเหน็บหนาวและลำบากเพียงไหน ฉันก็จะไม่ทดท้อ ฉันจะสร้างกำลังใจเพื่อตนเองและผู้คนที่ร่วมในเส้นทางชีวิตเส้นนี
_เขียนโดยใช้นามปากกา ซามิยอ ปี 2540 ก่อนลาออกจากราชการ
ความเห็น (2)
เว้นวรรคบางนะคะ
ดีใจคะที่ได้รู้จักกับพี่แมว ผู้หญิงเก่งและแกร่งคนนี้ พี่แมวไม่ใช่นกกระจอกในสายตาคนอื่นคะ แต่พี่แมวเป็นนกนางนวลโจนาธาน :) อ่านบันทึกที่พี่แมวเขียนไว้เมื่อ 17 ปีก่อน ( พ.ศ.2540) ตอนนั้นหนูพึ่งอายุ 7 ขวบ .... หนูอ่านพึ่งอ่านงานชิ้นนี้ในวัย 23 เข้า 24 ปี บอกเลยว่ายังทึ่งและนับถือวิถีของพี่จริงๆ "ยินดีที่ได้รู้จักพี่แมว จันทราภา จริงๆคะ" ให้กำลังใจผู้หญิงคนนี้ พี่เป็นดอกไม้งามจริงๆคะ