ตั้งแต่ที่ผมได้กำเนิดเกิดขึ้นมาและเริ่มจำความได้ ในช่วงชีวิตต่าง ๆ ที่ผ่านมาเคยได้ใช้ฐานะและสถานะต่าง ๆ เพื่อใช้ในการทำงาน นับตั้งแต่ นักเรียน นักศึกษา อาจารย์ ที่ปรึกษา ตัวแทนจากองค์กรโน้น หน่วยงานนี้
แต่สิ่งที่ทำให้ผมภาคภูมิใจที่สุดเมื่อได้กล่าวแนะนำตัวว่าเราเป็นใครและสวมหัวโขนใดมาทำงาน ก็คงจะเป็นครั้งที่ผมได้มีโอกาสไปร่วมเวทีของสำนักงานสหกรณ์การเกษตรเมืองตรอน จังหวัดอุตรดิตถ์
วันนั้นผมและทีมงานจากสำนักงานสหกรณ์จังหวัดอุตรดิตถ์ นำทีมโดยท่านสหกรณ์จังหวัดอุตรดิตถ์สมัยนั้น คุณจารุวรรณ นันทพงษ์ และทีมงานอีกหลายท่าน ซึ่งวันนั้นผมรับหน้าที่ผู้สังเกตการณ์ในการทำงานของ “คุณอำนวย” และ “คุณลิขิต” ซึ่งเป็นหน่วยส่งเสริมสหกรณ์ที่เข้าไปจัดเวทีเรื่องของการรวมตัวกันเพื่อซื้อปุ๋ยให้กับสมาชิกสหกรณ์
หลังจากที่มีการอบรมในการจัดการความรู้แบบมีส่วนร่วมมาแล้วระยะหนึ่ง
ครั้นเมื่อถึงเวลาที่ต้องแนะนำตัว คนในเวทีก็ต้องแนะนำชื่อและตำแหน่งของตนเองที่แต่ละท่านนั้นรับผิดชอบอยู่ ซึ่งในขณะนั้นเองผมก็นั่งคิดอยู่ว่าผมจะแนะนำตนเองว่า “เราเป็นใครและอยู่ในสถานะไหนจึงจะเหมาะสมที่สุด” โดยตอนนั้นผมได้แนะนำตัวเองว่า
“ผมชื่อ ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ ตำแหน่ง ณ ปัจจุบันนี้ เป็นประชาชนจังหวัดอุตรดิตถ์”
ซึ่งในขณะนั้นสิ่งที่ผมคิดได้ก็มีตำแหน่งนี้เท่านั้น เพราะตอนนั้นลาออกจากมหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมคิดได้ในตอนหลังนั้น ตำแหน่งประชาชนจังหวัดอุตรดิตถ์ เป็นหัวโขนที่ภาคภูมิใจมากที่สุดเมื่อเข้าไปทำงานกับชุมชน
ประกอบกับในช่วงนี้ผมจะต้องเข้าไปทำงานกับพี่น้องและชุมชนอีกหลาย ๆ แห่งในจังหวัดเชียงใหม่และในภาคเหนือ ผมก็กลับมานั่งครุ่นคิดว่า
“ผมจะเข้าไปในฐานะใด?”
และสิ่งที่ผมจะใช้ ซึ่งอาจจะเรียกว่า ฐานะ สถานะ หัวโขนหรือสิ่งใด ๆ กับการทำงานวิจัยในครั้งนี้
สิ่งที่ผมจะใช้ตอบทั้งผู้บริหาร เพื่อนร่วมงาน และพี่น้องทุก ๆ คนในชุมชนก็คือ
ผมชื่อ นายปภังกร วงศ์ชิดวรรณ ไม่มีตำแหน่งใดกับหน่วยงานไหน แต่ที่มาทำงานครั้งนี้ขอใช้ตำแหน่ง “คนไทยคนหนึ่ง ที่เข้ามาทำงานในฐานะคนไทย ที่อยากเห็นพี่น้องชาวไทยด้วยกันมีความสุข”
ตำแหน่งของผมคงเป็นเช่นนี้
จะพอกับการทำงานหรือไม่พอก็ต้องใช้ใจวัดกันดูครับ
“พอไม่พอก็ต้องพอครับ เพราะผมมีและตั้งความหวังไว้แค่นี้จริง ๆ”
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปภังกร
ผมในฐานะประชาชนจังหวัดแม่ฮ่องสอน ประเทศไทย
ผมขอร่วมปลื้มด้วยอีกคน
.............
ผมให้กำลังใจครับ...ตลอดเวลาครับ
รวงข้าวที่เต็มล้วนก้มต่ำคารวะดินค่ะ ถอดหัวโขนออกคือ สูงสุดคืนสู่สามัญ ถึงตอนนี้กระบี่อยู่ที่ใจแล้ว ...