เขียนถึงอาจารย์อีกครั้ง....เพราะ?
สมุดทำมือเล่มนี้
..
..
เล่มที่....อาจารย์ก้มลงเปิดซิปจากกระเป๋าผ้าที่อาจารย์สะพายมันไว้ข้างหลัง
..
..
หยิบยื่นให้ผม...
..
2 ปีแล้วซินะ!!ที่ผมใช้มันอย่างสมบุกสมบัน
ซึ่งหาใช่ว่า...ผมมองสิ่งที่อาจารย์มอบให้ผมนั้น มันไร้ค่า…
..
..
ในทางตรงข้าม....
ผมกลับมองว่าผมใช้สิ่งที่อาจารย์มอบให้ผมนั้น.....ไปเพื่อประโยชน์ของตัวเองอย่างคุ้มค่ามากกว่า...ต่างหาก
..
ร่องรอยสิ่งปนเปื้อนจากการทำกาแฟหกใส่...หรือคราบน้ำที่ผมทำหกรดลงไป
หรือแม้กระทั่งผมลืมมันไว้...กลางสวนยาง ในบางคืนที่ผมนำเหนียดเอวไปด้วย
..
เหตุเพราะบางทีผมอยากจดบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในหัวผม....ที่ผมรับรู้ว่า....เมื่อย้อนเวลากลับไป
สิ่งที่คิดได้แบบนี้....มันหวนกลับมาให้เราคิดใหม่ไม่ได้
..
..
วันนี้ผมเปิดดู....สมุดทำมือเล่มนี้ เล่มที่คนที่มอบให้ผมนั้น...
ผมรับรู้ได้ว่า....เขามอบมันให้กับผม....เพื่อสิ่งใด
..
..
ผมเขียนบางสิ่งบางอย่างลงไปมากมาย
มันไม่มีหมวดหมู่ ไม่มีindex หรือสิ่งชี้นำใด ๆ หรอกครับ
เมื่อผมมีโอกาส ได้เปิดหรือหยิบใช้มันคราใด
…
…
ผมเห็น....รอยยิ้มที่มุมปากของอาจารย์
ผมเห็น....ความปรารถนาดี จากแววตาของอาจารย์ที่หยิบยื่นให้ผม
ความรู้สึกแบบนี้ กับสิ่งของเล็ก ๆ ที่อาจารย์มอบให้ผมนั้น....
บอกตรง ๆ ครับว่า....
ไม่ว่าวันไหนก็ตาม จะอีก 5 ปี 10 ปี หรือ.....ชั่วชีวิตผม
..
..
สิ่งนี้ คือ.....ความทรงจำที่ผมรับรู้และรู้สึกได้
.... มิตรภาพข้ามฟ้า ....
ที่บินลัดเลาะให้ผมได้พบกับอาจารย์วิรัตน์ คำศรีจันทร์ ครับ
..
จำไว้นะ ...มิตรภาพที่แสนงาม....ครั้งหนึ่งของชีวิต
ความเห็น (6)
ลึกซึ่ง...ละเอียดเข้าถึงซอกหัวใจมากครับ...ขอบคุณความรู้สึกดีๆ ครับ
ขอบคุณทิบดาบมากนะครับ
ซาบซึ้งและมีคุณค่าจริงๆ ค่ะ
...ซาบซึ้ง นะคะ...อาจารย์น่ารักมาก เสมอต้นเสมอปลาย...
อ่านแล้วมีความสุข
ผมเพิ่งพบอาจารย์เมื่อเร็วๆๆนี้เองครับ
- คิดถึง อ.วิรัตน์ เช่นกันครับ
- เคยมีโอกาสได้พบอยู่ 2 ครั้งคราวครับ