จดหมายถึงลูก "พี่ภัคร" ฉบับที่ ๓๐ ตอนนักเขียนมือใหม่

ช่วง ๓ - ๔ วันที่ผ่านมา แม่เห็น "พี่ภัคร"Park Jee Sangเข้ามาเขียนบทความลงในเว็บ Gotoknow บ้างแล้ว...จากที่แม่ได้อ่านดู...วิชาที่ลูกเรียนมา ค่อนข้างไปทางเรื่องของ ไตรภูมิ...ทำเอาแม่อึ้งไปเลยล่ะ (แม่จะถนัดเรื่อง คน + การบริหารจัดการกับคนมากกว่า คริ ๆ ๆ)...เพราะแม่ไม่ถนัดเลย...แม่มีความคิดว่า "มันเป็นวิชาที่ยากมากเลยนะ ถ้าใครไม่มีพรสวรรค์ที่ติดตัวมาตั้งแต่ชาติที่แล้วคงเรียนไม่ได้หรอก + พรแสวงที่ลูกของแม่มีความมุ่งมั่นในการเรียนในชาตินี้" จึงทำให้ลูกมีความรู้เกี่ยวกับเรื่อง ไตรภูมิมากคนหนึ่ง...

ความตั้งใจของลูก ๆ ตั้งใจที่จะทำวิทยานิพนธ์ เรื่องนี้ให้สำเร็จภายในสิ้นปีนี้...และลูกก็ตั้งใจว่าวิทยานิพนธ์เล่มนี้ ลูกต้องนำไปใช้ในการสอนนิสิตได้ด้วย...นับว่าเป็นความมุ่งมั่นของลูกจริง ๆ...แม่ขอชื่นชมในความตั้งใจจริงของลูก...ลูกบอกแม่ว่า...วิทยานิพนธ์เล่มนี้ลูกค้นจากที่ได้อ่านหนังสือประมาณ ๑๐๐ เล่ม และอาจารย์ที่ปรึกษาก็ต้องการอ่านเพราะเป็นเรื่องใหม่และน่าสนใจสำหรับคนรุ่นใหม่ โดยบอกว่า...ให้ทำเพื่อจบแค่ปริญญาโทนี้เท่านั้น ยังไม่ต้องทำถึงปริญญาเอก...คริ ๆ ๆ แต่ลูกของแม่สิ...เรียกว่า "คุณภาพคับแก้ว" ต้องการอย่างเดียว คือ ให้วิทยานิพนธ์ออกมาดีและมีคุณภาพ...

แม่เล่าถึงเรื่องของลูกให้ทางอาจารย์ด้านวิชาการฟัง (หลายท่านพูดตรงกัน)...ท่านบอกว่า...เป็นอดีตชาติของลูกด้วย ไม่เช่นนั้นจะเรียนเรื่องนี้ไม่ได้หรอก ซึ่งผู้ที่มีความสามารถ ความรู้ทางด้านนี้ขาดแคลนมาก แต่ลูกของแม่กลับพูด โต้ตอบได้อย่างคล่องแคล่ว...สำหรับแม่ก็จะขอไปดู + ฟัง ในวันที่ลูกของแม่สอบป้องกัน ฯ ก็แล้วกัน..."คนเราถ้าต้องการทำแล้ว ก็ขอให้ทำให้ดีที่สุด" ยังไม่ต้องสนใจกับสิ่งใด ๆ สักวัน คำว่า "คุณภาพ" จะตามมาเอง...(การพูดถึงเรื่องอดีตชาติ บางท่านบอกว่า "เหลวไหล" แต่ขึ้นอยู่กับ "ความเชื่อ" ของแต่ละบุคคลว่าจะเชื่อหรือไม่? แต่สำหรับ "แม่" ๆ เชื่อ...แม่เชื่อใน "กฎแห่งกรรม" การกระทำของเรานี่เองที่จะเป็นตัวกำหนด...เพราะของพรรณนี้ไปบังคับหรือห้ามไม่ได้หรอก...จากที่พิสูจน์ให้เห็น...ทำไมลูกของแม่จึงเรียนศาสตร์ทางด้านนี้ได้ โดยไม่เบื่อ...แม่ขอย้ำว่า..."ลูกของแม่ไม่เคยเบื่อวิชานี้ ลูกตั้งใจเรียนจนจบแถมได้เกียรตินิยมอันดับ ๑ การันตรีกับใบปริญญาตรี พร้อม ๆ กับจบปริญญาโทเกรดก็ไม่น้อย อยู่ในขั้น ๓.๘ อัพ...ล่ะ"...เพราะลูกของแม่ชอบไง และทำทุกเวลา ทุกนาทีให้มีคุณภาพตลอดมารวมถึงการปฏิบัติตนของลูกเอง...จึงทำให้ลูกได้ประสบผลสำเร็จในวันนี้ รวมทั้งสุดท้ายถึงเรื่องที่ทำวิทยานิพนธ์ส่งอาจารย์ จนอาจารย์ออกปากว่า..."เพลา ๆ ลงบ้าง อย่ามุ่งมั่นมากนัก แต่ก็ไม่ได้มาทำให้ลูกของแม่เปลี่ยนความตั้งใจ...ลูกของแม่ได้ทำดีที่สุดแล้ว"...แม่เคยเห็นเด็กบางคนพอพูดถึงภาษาไทยก็ได้แต่เบ้หน้าหนี บอกว่า "ไม่ชอบ"...

คงไม่นานเกินรอ...ที่แม่จะเข้าไปร่วมฟังคำวิพากษ์ของคณะกรรมการในการสอบป้องกันฯ วิทยานิพนธ์ของลูก...แม่ตั้งใจแล้วว่า...แม่จะไปร่วมฟังด้วย...ขอเพียงให้ลูกของแม่ "ทำในสิ่งที่หนูรัก + ชอบ เต็มกำลังความสามารถของลูกก็แล้วกัน"

**********การกระทำของลูกแม่แบบนี้..."เขาเรียกว่า...การทำให้ดีที่สุด...สุดท้ายแล้วคุณภาพจะตามมา...ซึ่งสวนทางกับที่ใคร ๆ ก็ไขว่คว้าหาคุณภาพกันไงจ๊ะ...**********

รักลูกของแม่มาก ๆ

"แม่บุษ"

๒๘ กันยายน ๒๕๕๖

เขียนใน GotoKnow โดย บุษยมาศ
ใน จดหมายถึงลูก

คำสำคัญ (Tags): #จดหมายถึงลูก#บุษยมาศ#การจัดการความรู้#การถอดบทเรียนชีวิต#happy ba#happy family#จดหมายถึงลูก "พี่ภัคร" ฉบับที่ ๓๐ ตอนนักเขียนมือใหม่#ภัครพล แสงเงิน#แม่#รักลูก#ความรัก#ครอบครัว#ความห่วงใย#ความผูกพัน#โรงเรียนพ่อแม่

หมายเลขบันทึก: 549445เขียนเมื่อ 28 กันยายน 2013 10:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2013 16:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน