ประวัติข้าราชการครู
คุณครูคนใหม่ของโรงเรียนบ้านร่องช้าง อ.ป่าซาง จ.ลำพูน นางสาวอัญชลี ณ วันจันทร์
ไปโรงเรียนวันแรกเดินทางโดยรถโดยสารประจำทาง คนขับรถซึ่งเป็นคนในพื้นที่อ.ป่าซางไม่เคยเห็นหน้าเรามาก่อนก็ถามว่าจะไปลงที่ไหน เราตอบว่าไปลงที่บ้านมะกอก คนขับก็ถามต่ออีกว่าสอนโรงเรียนบ้านมะกอกหรือ ก็บอกไปว่าไม่ใช่หรอก สอนโรงเรียนร่องช้างลงรถที่บ้านมะกอกแล้วจะเดินเข้าไป คนขับรถก็บอกว่าบ้านมะกอกกับบ้านร่องช้างคนละทาง เดินไปไม่ถึง แล้วขับรถไปส่งเราถึงปากทางที่จะเข้าโรงเรียน ซึ่งมีครูบางคนมาจอดรถจักรยานยนต์รอกันอยู่ เราลงมาจากรถจ่ายค่าโดยสารคนขับลงมาจากรถด้วยขณะนั้นมีคนขี่จักรยานยนต์มาจอด คนขับรถก็บอกว่าคนนี้เป็นครูใหญ่โรงเรียนบ้านร่องช้าง ชื่อครูศรียูร คำดี และแนะนำให้ครูใหญ่รู้ว่าเราเป็นครูใหม่โรงเรียนร่องช้างจะลงรถที่บ้านมะกอกแล้วจะเดินไปร่องช้าง ก็เลยมาส่งให้ เราก็ได้รู้จักครูใหญ่เพราะคนขับรถแนะนำ แท้ๆ ตอนหลังรู้ว่าเป็นคนบ้านเดียวกันและเป็นญาติกับครูใหญ่ ได้นั่งซ้อนท้ายรถครูใหญ่ไปโรงเรียนในวันแรกด้วยความรู้สึกขำๆ และแปลกใจว่าแม่อุ้ยกับน้าเคยพามาดูโรงเรียนก่อนแล้วแต่ตอนนั้นรถยนต์เข้าไปไม่ถึงเพราะกำลังมีการขุดลำเหมือง ทำให้เราไม่ได้เห็นโรงเรียนเลยหลงทางคิดว่าบ้านมะกอกกับบ้านร่องช้างอยู่ใกล้กัน
ถนนที่จะไปถึงโรงเรียนผ่านหมู่บ้านและทุ่งนาไปอีกไกล โรงเรียนอยู่ใกล้วัดกลางทุ่งนา ตืี่นตาตื่นใจกับสถานที่ของโรงเรียนที่ห่างไกลจากความเจริญ โรงเรียนในอุดมคติ... ถึงเวลาโรงเรียนเข้าแถวครูใหญ่แนะนำให้นักเรียนรู้จักครูใหม่ และได้รับมอบหมายให้เป็นครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่5 เพราะโรงเรียนนี้มีคูอยู่5 คน ครูผู้ชายรุ่นพ่อ3 คน ครูผู้หญิงรุ่นลูก 2 คนปีนี้เพิ่งเปิดสอนชั้นประถมปลายเป็นปีแรกทำให้ได้ครูใหม่มาสอนวิชาภาษาอังกฤษที่เริ่มเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า นักเรียนที่มาจากหมู่บ้านต่างๆในตำบลท่าตุ้ม อ.ป่าซาง ที่พูดกันด้วยภาษายองที่ดูนุ่มนวล ไม่แข็งกระด้าง ดูเป็นกันเองและดูเหมือนคุ้นเคยกันได้ภายในเวลาไม่นาน นักเรียนที่เรียนชั้นประถมปลายทุกคนขยันและตั้งใจเรียนดีมาก
สิ่งทำให้ฉันรู้สึกครั่นคร้าม หวั่นๆอยู่ในใจคือการเป็นครูเวรที่ต้องทำหน้าที่สั่นกระดิ่งตอนโรงเรียนเข้าแถว และเลิกเรียน ตอนที่เป็นนักศึกษาฝึกสอนไม่ว่าจะเป็นระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษา (ป.กศ.) หรือระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง (ป.กศ.สูง)ก็ไม่เคยได้ฝึกสั่นกระดิ่งเลยสักครั้ง หน้าที่นี้จะเของครูประจำการมากกว่า ครูฝึกสอนมักจะไม่เคยได้ฝึกมาก่อน ฉันแอบสังเกตุครูคนอื่นๆเขาสั่นกระดิ่งเป็นจังหวะ แก๊งๆ แก๊งๆ แก๊งๆ สามครั้งอย่างนี้ไม่น่าจะยาก พอถึงเวรเราจริงๆไม่อยากให้ถึงเลิกพักกลางวันเลย แต่นาฬิกาก็เที่ยงแล้วก็เดินไปที่ระเบียงหน้าห้องพักครูตรงที่แขวนกระดิ่ง เอื้อมมือออกไปใจมันก็สั่น หดมือลง เอาใหม่เอื้อมมือไปอีกจะจับเชือกท่าไหนถึงจะให้ตึงพอให้มันตีกับกระดิ่งเป็นจังหวะ ลดมือลงอีก เผลอตัวทำเสียงออกมาด้วย เหวอๆๆ...ครูคนอื่นเห็นท่าทางเราก็หัวเราะและมาตีระฆังเลิกพักกลางวันให้...เฮ้อโล่งอกไปที
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
ความเห็น (13)
รูป...น่าประทับใจมากค่ะครู
ผมเพิ่งเกิดได้นิดเดียวเอง ;)...
ถึงเวลาที่ต้องปลดภาระที่รับผิดชอบแล้วค่ะ พี่ KRUDALA
ต้องเรียกว่า "แม่ครู" แล้วครับ
ผมก็เหมือนกับอาจารย์วัสนั่นแหละครับ
ขอบคุณครับ
ตามมาคารวะแม่ครู ตามอาจารย์วัส 555
เห็นภาพแล้วทึ่งมากครับ
ตอนบรรจุ คุณครูดาหลาได้รับเงินเดือนมากกว่าคุณมะเดื่ออีกนะ คุณมะเดื่อ
ได้ 1,080 บาท...555... ก้อ..วุฒิ ป.กศ.(ต้น) อ่ะนะ อิ อิ ...แต่พอ
ตกเบิก ซึ้อที่ปลูกบ้านได้แปลงหนึ่งเลยนะ...พอตอนนี้ เงินเดือน เดือนละ
ครึ่งแสน ซื้ออะไรไม่ได้เลย...เฮ้อ..!
สวัสดีค่ะ
คุณ Noktalay ขอบคุณค่ะที่มาทักทาย ภาพเก่าๆไม่ค่อยสดใสนักหรอกค่ะ
อ.Wasawat Deemarn เวลาที่ครูดาหลาเริ่มทำงานเป็นเวลาที่ อ.Wasawatเพิ่งเกิดได้นิดเดียวเอง แต่ก็ได้รู้จักทักทายกันได้ใช่ไหมคะ
อ.บุษยมาศ ค่ะถึงเวลาที่ต้องปลดภาระที่รับผิดชอบแล้วค่ะ เหลือเวลาทำงานสอนหนังสืออีก 10 วันค่ะ
คุณ" พี่หนาน" เรียกว่า "แม่ครู" ก็ได้เจ้า ยังดีกว่า "ยายครู" เนาะเจ้า
อ.ขจิต แหม..ให้เกียรติเป็น "แม่ครู" อีกคนละ
ขอบคุณทุกท่านนะคะ และยินดีน้อมรับกับคำเรียกขาน" แม่ครู"ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณมะเดื่อ
จริงนะคะ สมัยนั้นเงินเดือน 1,375 ส่งน้องๆเรียนหนังสือตั้งหลายคน บรรจุเป็นครูปีแรกได้ 2 ขั้นเงินเดือนปรับเท่ากับ
พ.ม.เลยไม่ได้สอบพ.ม.ค่ะ มาเรียนปริญญาตรีตอนหลังจากพ่อ แม่เสียไปหมดแล้ว เหงาๆเลยไปเรียนต่อค่ะ
เกษียณแล้วคงต้องคิดใหม่ทำใหม่ ปรับตัวปรับใจอยู่กับงานบ้านค่ะ
ขอบคุณที่มาทักทายนะคะ
...บรรจุปี 2519 ...ทันตีระฆังโรงเรียน...เหมือนกันค่ะ
เห็นภาพแล้วประทับใจมากค่ะ
หาดูได้ยาก การมีภาพแบบนี้เก็บไว้ไม่ธรรมดาแน่นอน
ขอคาระวะค่ะ
สวัสดีค่ะ ดร.พจนา แย้มนัยนา
มีความสุขนะคะที่ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับความหลัง ดร.พจนา ได้บรรจุปี 2519 หลังครูดาหลา 1 ปีถือว่าเป็นคนร่วมสมัยที่ยังทันได้ตีระฆังโรงเรียน
พูดถึงการตีระฆังของครูดาหลาจากโรงเรียนที่อยู่กลางทุ่งนาแล้วเสียงระฆังจะดังไปไกลได้ยินถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านที่ทำงานอยู่ก็ได้รู้ว่าถึงเวลารับประทานอาหาร ถ้าเสียงระฆังผิดปกติไปจากที่เคยได้ยิน ชาวบ้านก็จะคิดว่าโรงเรียนเกิดอะไรขึ้น
การตีระฆังจึงเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับครูใหม่ด้วยประการฉะนี้ค่ะ
สวัสดีค่ะ ครูหยิน
ขอบคุณที่บอกว่าประทับใจภาพนะคะ หาได้ยากจริงๆค่ะเพราะสมัยโน้นช่างภาพก็หายาก ภาพนี้ถ่ายโดยครูในกลุ่มโรงเรียนที่มาแวะเยี่ยมคณะครูที่โรงเรียนค่ะ
สวัสดีค่ะ
คุณจัตุเศรษฐธรรม
อ. ชยพร แอคะรัจน์
คุณอักขณิช
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจค่ะ