จริตทรรศนะ ที่๑ "การเดินทางของชีวิต"
ช่วงเวลาการมีชีวิตอยู่ของมนุษย์ หากเขียนเป็นสูตรก็จะได้เป็นสัดส่วน ๒๐ : ๔๐ : ๔๐ (คล้ายสูตรปุ๋ยเลย) หากเราคิดถึงค่าสูงสุดของอายุขัยมนุษย์เท่ากับ ๑๐๐ ปี
- ๒๐ แรกเป็นช่วงเตรียม ๒๐ ปีนับตั้งแต่เกิด และเตรียมเข้าสู่ช่วงชีวิตต่อไป
- ๔๐ ต่อมาก็คือช่วงวัยทำงาน ประกอบสัมมาอาชีพ เลี้ยงตัวเอง ครอบครัว และผู้มีพระคุณ (ทำงานจนถึงอายุ ๖๐ ปี) ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาแห่งความเป็นจริง เพราะสิ่งที่ได้จากการทำงานนั้นมิใช่เพียงแค่ เงิน, ตำแหน่ง, ยศฐา, บรรดาศักดิ์, เกียรติยศ, ชื่อเสียง ฯลฯ รวมไปถึงการพัฒนาตนเอง การเรียนรู้ชีวิต สัจธรรมความจริง ล้วนเกิดจากช่วงวัยนี้ทั้งสิ้น......จวบจนเข้าสู่ช่วงเวลาสุดท้าย
- ๔๐ สุดท้ายช่วงนี้คือช่วงสู่ที่ชอบที่ชอบ ในเวลาที่เหลืออยู่บนโลก(อาจไม่ถึง ๔๐ ปี หากดูค่าอายุเฉลี่ยของประชากรแต่ละประเทศ ก็จะพอทราบได้) ช่วงนี้เองเป็นช่วงที่มนุษย์คิดเรื่องชีวิต เรื่องสัจธรรมกันได้เยอะ(มากกว่าช่วงวัยทำงาน ทั้งนี้อาจเป็นเพราะปล่อยวางจากภารกิจการงานลงแล้ว) "สูงสุดคืนสู่สามัญ" เคยมีอำนาจตำแหน่งหน้าที่การงาน มีคนรายล้อมรุมกันเต็ม......ไม่มีแล้วครับช่วงนี้เราจะต้องอยู่ด้วยตัวเราเองให้ได้ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับคนในช่วงเวลานี้ มันอาจไม่ใช่ความสูญเสียครับ แต่ผมเรียกมันว่าการปล่อยวางลง ต้องวางลงให้ได้จริงๆ
หากเราเคยอยู่ในช่วงวัยทำงานที่มีชื่ือเสียงเต็มที่ เป็นคนของสังคม คนของประชาชน มีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงส่งสักเพียงใด ไม่ต้องกลัวครับว่าคนรุ่นหลังจะลืมเพราะ "ทุกย่างก้าวที่เราเดินไปนั้น มันทิ้งร่ิองรอยเอาไว้เสมอ" ครับผม ^^"
ความเห็น
ขอบพระคุณครับผม ยินดีนะครับ แล้วจะนำมาลงให้อีกเรื่อยๆนะครับผม ^^"